คือขอระบายหน่อยค่ะ เรื่องของเรื่องคือปวดหัวกับที่บ้านมากมากโดยเฉพาะเรื่อง ป้า กับ ย่า เอาเรื่องของย่าเราก่อนเลยนะคะย่าเราเนี่ยดื้อมากมีครั้งหนึ่งตอนนั้นแกยังเดินได้แต่ก็ไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้นแล้วแกฟังเราออกนะเวลาบอกอะไรยังไง  แกจะชอบหลงลืมจำเรื่องเก่าๆได้บ้างแต่แกเนี่ยจะชอบหนีออกจากบ้านบ้านเราอยู่บุรีรัมย์ครั้งนั้นเนี่ยไม่มีใครอยู่บ้านเค้าไปทำงานกันหมดเราก็ไปเรียนทุกคนก็จะบอกแกว่าอยู่บ้านนะย่าอย่าเดินไปไหนแต่แกไม่ฟังเดินไปไกลมากๆแล้วญาติเราไปเจอเลยนำแกมาส่งไหนจะเดินออกถนนอีกครั้งพอไปไม่ได้ไม่ไหวแกนอนตรงถนนเลยหรือจะเรื่องที่แกเดินออกถนนอีกแต่ไปล้มหน้าฟาสตรงลางรถไฟเข้าโรงพยาบาล แล้วปี2022หรือ2023เนี่ยแหละแกป่วยติดเชื้อในเลือดแล้วล้มอีกคือไม่มีใครมานั่งดูได้ตลอดทุกคนมีงานที่ต้องทำไม่มีใครเขามานั่งเฝ้าและลูกแกไม่ลงมาดูแลเลยถ้าแม่เขาเป็นไรไปเนี่ยเขาจะมาโทษเราอย่างเดียวเลยว่าดูแลแม่เขาไม่ดีดูหน่อยได้บุญ เบื่อคำนี้มากนะเอาดี เข้าเรื่องดีกว่า หลังจากออกโรงพยาบาลก็กลับมาพักที่บ้านพอไม่กี่เดือนผ่านไปย่าก็เริ่มเดินไม่ได้ขาแข็งแต่ความดื้อขอแกไม่หยุดแค่นี้ปาของเขวี้ยงของแล้วคือเหนื่อยนะเอาดีดูแลคนแก่มันไม่ง่ายแล้วพอเราบอกว่าทำอย่างงี้ไม่ได้นะย่าแกจะมองจิกอ่ะประมาณว่าทำไมและไม่กี่เดือนก่อนคือน้าเราเป็นหมอก็เอาเตียงโรงพยาบาลมาให้ไว้นอนที่บ้านปรากฏว่าดื้อดิ้นปีนเตียงจะลงตกเตียงแขนชุดกั้นเตียงแผลลึกเกือนบถึงกระดูกตรงแขนเลือดไหลตามพื้น แล้วอีกอย่างเวลาย่าล้มหรืออะไรขึ้นมาเนี่ยป้าเราไม่ยอมบอกน้าจะบอกทีหลังแต่จะไปบอกอาเราก่อนแล้วค่อยไปบอกน้าแล้วก็มาพูดลับหลังอีกประมาณว่าไม่อยากบอกน้าเราแล้วมันเดือนเราพวกเราที่จะต้องไปโรงพยาบาลไปนอนเฝ้าไม่ง่ายนะเหนื่อยดื้อมากไม่ชอบใจตรงที่ว่าลูกเค้าไม่มาดูแลแม่ตัวเองเราดูแลได้ไม่ดีก็ว่าเราอีก
( ดูแลเท่าที่ได้เนอะ ) จริงสมัยป.6เนี่ยเราตั้งใจเรียนนะเรียนเก่งแต่ก็มีดื้อบ้าง แต่ด้วยที่ว่าคนรอบตัวกดดันว่าสอบต้องได้ที่นี่แล้วบ้านเราเนี่ยอยู่ในเมืองรถมันก็เยอะนะคนที่บ้านก็ไปทำงานกัยหมดพ่อแม่เราอยู่กรุงเทพเราเป็นึนหนึ่งเลยที่กลัวการข้ามถนนมากเพราะตอนเด็กเคยโดนรถชนแล้วมันฝังใจก็เลยกลัวกว่าจะข้ามได้ใช้เวลาหลายนาทีอยู่นะ เราเคลียดมากตอนนั้นก็มีปัญหากับเพื่อนในโรงเรียนก็โดนหาเรื่องโดนทำร้ายร้างกายบอกครอบครัวนะแต่ทุกคนก็เอาแต่พูดว่าสู้รีบเรียนให้จบตอนนั้นจำได้เลยว่าแบบก่อนจะจบเรางี่เง่ามากบอกครอบครัวจบแล้วไม่ขอเรียนที่นี้ต่อแล้ว แล้วเรากลายเป็นคนกลัวการเข้าสังคมการมีเพื่อนไปเลย  เราไปเจอในเน็ตว่ามีก.ศ.นเราก็ไปสมัครเรียนนอกระบบก็ตอนนี้กำลังจะจบม.6ล่ะก็ผ่านมา6ปีแต่คือมันกลายเป็นแผลทั้งจิตใจและกายเลยอ่ะ

2. เรื่องของป้าเราป้าเราเอาแต่ห่วงเรื่องเงินเอาแต่ถามว่าเราไปทำงานได้เงินมาเอาให้ป้าได้ไหม  ใจจริงอยากตอบกลับไปว่าทำไมต้องให้เราทำงานมาเราก็อยากใช้ส่วนตัวเก็บเงินซื้อบ้านจะได้ออกจากบ้านนี้สักทีจะให้แค่ค่าน้ำไฟของห้องเรา แต่ก็ได้แค่เสแสร้งตอบไปว่า " ได้ค่ะ " แค่นั้นเลย เอาแต่บอกว่าไปเรียนนี้นะดีหาสามีเป็นคนต่างประเทศรวยแล้วเอาเงินมาให้ป้าใช้นะ ได้ยินจนเบื่ออ่ะรำคราญ อยากตอบกลับไปหาหลายคำนะ สุดท้ายเป็นเราเองที่ไม่กล้าแสดงออกได้แต่ตอบไปว่า " ได้ค่ะ ' ค่ะ " ถ้าเราทำอะไรที่เป็นเหมือนการต่อต้านหรือแสดงอาการที่เราไม่อยากทำหรือไม่พอใจ ก็มักจะมีคำพูดนี้ขึ้นมา
" ทำไม่ทำตัวอย่างงี้ล่ะ " " อย่าชักสีหน้าใส่ได้ไหม "
แล้วต่อให้เราพูดอะไรไปตรงๆก็โดนว่าอยู่ดีเรา
17 -18ก็ต้องการโลกของตัวเราเองหน่อย ถ้าถามเราว่าเรารู้สึกยังไง " เหมือนตัวเองเป็นนกในกรง  ทำอะไรเองไม่ได้เลยทุกอย่างต้องเก่งต้องได้ ต้องทำตามชีวิตที่เขาก็วางกรอบว่าต้องทำงานนี้นะทำอย่างนี้อย่างงี้นะ ไม่มีอะไรที่แบบคือทำไมได้เลย ตอนแรกเราก็คิดว่าถ้าย้ายมาเรียนก.ศ.นหรือโรงเรียนอื่นๆแหละเราจะลืมเรื่องทุกอย่างแล้วปรับตัวเข้าสังคมในโรงเรียนที่เราไปใหม่เลือกเพื่อนที่จะคบนี้สำคัญเลย
ป้าเราครอบครัวก็อยากให้เราเข้าสังคมแต่ทุกวันนี้ป้าเราเอาแต่พูดเป่าหูว่าต้องทำนะอย่างงี้ๆบลาๆ~~~
เอาง่ายๆเลยเราไม่เคยมีโลกเป็นของตัวเองเลย
แล้วป้าลุงเราเนี่ยจะชอบพูดจาประมาณว่าเหน็บแนมเราป้าเราเนี่ยจะพูดประมาณว่าน้ำหนักขึ้นนะลดบ้างก็ได้คือแกเราลดนะแต่มันก็เท่าที่ได้ขึ้นอยู่กับการเผ่าผลาญด้วยมั้งและป้าเราก็ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกตัวเองว่าเก่งอย่างงี้อย่างงั้นได้เข้าม.กรุงเทพฉลาด ส่วนลุงเราก็จะเอาแต่พูดเหมือนอารมณ์หยอกๆประมาณว่าหน้าผีนะหน้าเป็นรูคือมันเป็นรูขุมขนแล้วเราเป็นคนที่ผิวแพ้ง่ายมากๆๆๆๆๆสิวขึ้นหน้าขึ้นหลังตัวใช้อะไรก็ต้องระวังช้วงแรกที่เราเริ่มเป็นสิวก็ชอบไปแกะไปบีบจนมันทิ้งลอยก็โดนด่ามาเยอะนะ