สวัสดีค่ะ คือมีปัญหาที่ตัวเองรับไม่ได้กับคนในครอบครัวคือพี่สาวของตัวเอง เขาชอบทำตัวเป็นภาระของครอบครัว คือท้าวความก่อนนะคะ คือหนูกะบพี่สาวห่างกัน2ปี ตอนเด็กเขาจะอาศัยอยู่กับย่าตั้งแต่เด็ก เพราะย่าเขาอยากช่วยเลี้ยงย่ากลัวว่าจะเลี้ยงลูก2คนไม่ไหว พ่อก็ไม่ได้ช่วยเลี้ยงเพราะทำงานอยู่กรุงเทพ พอเราอนุบาล2 พ่อกับแม่ก็หย่ากัน แต่แม่ก็จะไปหาพี่สาวเราตลอดถ้ามีเวลาว่าง ปิดเทอมก็จะรับมาอยู่ด้วย  พอโตขึ้นเหมือนย่าจะเลี้ยงพี่สาวแบบโอ๋ตลอดตามใจตลอดตอนเด็ก เวลาย่าใช้ทำอะไรก็จะทำหน้าใส่ย่า ติดโทรศัพท์ แต่แม่เลี้ยงเราแบบไม่โอ๋หัดให้ล้างจานหุงข้าวรีดผ้าเองตั้งแต่ ป.2 แต่พอพี่เราเข้าม.1 พี่เราสอบเข้ารร.ดังของจังหวัดได้ ได้ห้องเรียนพิเศษอังกฤษ ค่าเทอมเป็นหมื่น พ่อเราก็ไม่ค่อยจะส่งเงินมาให้ ป้า(พี่ของพ่อ) แม่เรา ปู่เรา ต้องช่วยกันส่งเงินค่าเทอมให้ จนจบม.3 พอไปฟังเกรด ติด 0 (เราไม่ทราบว่ากี่ตัว)ไม่เอาสมุดคืนห้องสมุด ( พี่เราเป็นคนเรียนเก่ง แต่จะเอาแต่วิชาที่ชอบเช่นอังกฤษ วิชาอื่นนางจะเท แบบไม่เอา ฉันไม่ทำ ฉันไม่ชอบวิชานี้ฉันไม่ส่ง ) แม่ป้าย่าก็คุยกับพี่ว่าทำไมติดทำไมไม่ส่งงาน พี่เราก็แบบก็ไม่ชอบวิชานี้ ผู้ใหญ่เลยถามว่าแก้ยังไงให้รีบไปแก้น่ะ จะได้ไปต่อม.ปลาย จะได้มาอยู่กับแม่ แล้วสมุดที่ยืมมาอยู่ไหน เอาไปคืนน่ะ พี่เราก็บอกโอเค (บ้านแม่กับบ้านย่าเราอยู่คนละจังหวัด) พอผ่านไปไม่กี่วัน ป้าเราก็ถามพี่เราว่าแก้ยังคืนสมุดยัง พี่เราก็แบบบอกว่าครูไม่อยู่ หาครูไม่เจอ หาหนังสือไม่เจอ จนป้าเราทนไม่ไหวต้องขับรถไปแก้ให้ เพราะอยากให้แก้เสร็จจะได้ไปสมัครโรงเรียนอื่น หนังสือที่ยืมมาไม่คืนแม่เราต้องหาซื้อแทบทุกร้านให้ตัวเมือง พอเจอก็ส่งไปรษณีย์ไปให้ พอแก้เสร็จอะไรปุ๊ป พี่เราก็ย้ายมาอยู่กับแม่เรา พี่เราสอบเข้าม.4 สายศิลป์ภาษา โรงเรียนดังของจังหวัดที่แม่เราอยู่ เป็นเหมือนเดิมเลยค่ะ เอาแต่วิชาที่ตัวเองชอบ ก่อนไปโรงเรียนยังต้องให้เราปลุก น้ำไม่อาบเกือบทุกคืน ฟันไม่อยากแปรง เป็นอย่างงี้ไปจนจบม.6 วันไปฟังเกรด ก็ไม่ไป พอเราถามว่าทำไมไม่ไปฟังเกรด บอกขก.รอเพื่อนส่งมาให้ พอเราถามอีกได้เกรดเท่าไร นางบอกไม่รู้แต่ติด 3 ตัว รวมตั้งแต่ ม.4 ติด 7 ตัวว เราเกลียดพี่เรามาก เราอยากให้มันไปไกลๆ ฝันที่มันจะเข้าม.ขอนแก่น จะไปอยู่หอ ช่วยตัวเองยังทำไม่ได้ ทุกวันนี้เรายังต้องไปเก็บห้องถูห้องให้มัน แม่เราเครียดหลายเรื่องแล้ว ยังต้องมาเครียดเรื่องพี่เราอีก แม่เราบอกให้เอาโควต้าม.ใกล้บ้านก่อนถ้าไม่ได้ม.ขอนก็ยังมีม.ใกล้บ้าน นางก็ทำหน้าแบบไม่พอใจ แล้วก็บอกแม่เราว่าอืมๆ แม่เราถามทุกวันว่าแก้กี่ตัวแล้ว เช่นเดิมค่ะนางบอกว่าครูไม่อยู่ หาครูไม่เจอ แม่เราต้องโทรหาครูประจำชั้นถ้าว่ามีเบอครูคนนี้คนนั้นมั้ย แล้วซึ่งงานแก้เยอะมาก จดทั้งเล่ม แม่เรากับเราก็ช่วยพี้เราจนแก้เหลือ2ตัว แม่เราไม่ได้เป็นอันทำงาน เพราะอยากให้พี่เราเข้ามหาลัยเร็วๆ เราสงสารแม่เรา แม่เราต้องเครียดเรื่องไรหลายอย่างต้องมาเครียดอะไรแบบนี้ เราควรทำยังไงดี แม่ไม่อยากให้พี่เราไปอยุ่หอเพราะยังช่วยเหลืแตัวเองยังไม่ได้เลย เป็นภาระ เราเกลียดมัน เป็นโรคซึมเศร้าแล้วไงแต่ทำตัวน่าระทืบ