คุณปู่เราดื้อหนักมากค่ะ เราอายุ17ปีคุณปู่เราอายุ83ค่ะแกเป็นคนชอบทำงานมากๆค่ะลูกหลานบอกให้อยู่บ้านแกไม่ฟังพึ่งเลิกทำได้ไม่ถึง2เดือนเพราะย่าที่อยู่ด้วยกันเสียค่ะ(ไม่ใช่ย่าแท้ๆเรานะคะ)

เดิมทีอยู่บ้านกับพ่อ2คนพ่อเราไปทำงานเราก็อยู่คนเดียวปกติเพราะเราเรียนวันอาทิตย์วันเดียวค่ะบวกกับตอนนี้ปิดเทอม พอรับปู่เข้ามานั่นแหละค่ะ2วันออกอาการแล้วเราเหนื่อยมากป้ากับลุงเราก็อยู่กันคนละบ้านพ่อไปทำงานเราก็ต้องดูปู่ กลายเป็นเครียดหนักมากเครียดสะสมเราพูดกับใครก็ไม่ได้เพราะเค้าก็จะบอกให้เราอดทนอย่าใส่ใจแต่เราทำไม่ได้หรอกค่ะ

ถามว่ารักไหมรักมากแต่ก็เหนื่อยและเครียดมากเช่นกัน จะออกไปพักผ่อนก็ไม่ได้เลยค่ะเพราะทุกคนจะบอกว่าใครจะดูปู่เราต้องอยู่แบบนั้น จันทร์-อาทิตย์ ได้พักจริงๆคือการนอนค่ะ นอนตื่นสายก็ไม่ได้เราจะโดนด่างานบ้านเราก็ทำเกือบทุกอย่างแต่เค้าก็ยังว่าหาว่าเราเอาแต่กินนอนแต่งตัวพ่อเราทำงานงกๆเอาเงินให้เรา แต่จริงๆเราอายุแค่ 17 เองนะคะเราจะไปทำงานที่ไหนได้ก่อนหน้านี้มันก็พอหาแต่ช่วงโควิดก็ไม่มีใครรับเด็ก 17 หรอกค่ะทำได้เราก็อยากไปทำเหมือนกันจะได้มีเงินแล้วก็ไม่ได้มาเถียงกับเค้า

เราเหนื่อยและเหนื่อยจริงๆค่ะทำดีไม่ได้ดีมีอยู่จริง เวลาเราเป็นห่วงอย่างล่าสุดคือเรื่องกาแฟเค้ากินกาแฟวันละ 2-4 แก้วค่ะ และคือกินตอน 4 ทุ่มด้วยเราเป็นห่วงมากจึงห้ามเค้าแล้วจะเอาแกแฟไปเก็บบนห้องให้กินแค่วันละ 2 ซองแต่กลับตะคอกใส่เราไม่ให้เรายุ่งบอกเราว่าบ้านนี้ไม่ใช่ของเราอย่าทำเป็นใหญ่คือเราเป็นประจำเดือนด้วยเราเลยหงุดหงิดและเสียใจมากเดินขึ้นห้องมาเลยและเค้าก็ไปฟ้องป้าเราบอกเราตะคอกเค้าแย่งของเค้าเราต้องการเป็นใหญ่คือป้าพ่อและญาติพี่น้องเกือบทุกคนก็เข้าข้างเรานะคะรู้ว่าเราเป็นยังไงแต่จะตามใจปู่มากไปเราอธิบายทุกอย่างเค้าฟังแต่เค้าก็ให้เราอดทน

อีกอย่างแกชอบออกจากบ้านค่ะจะหาวิธีทุกอย่างออกจากบ้านแต่ป้าเราก็ตามใจคือถ้าสถานการณ์ตอนนี้ไม่มีโรคโควิด-19 เราจะปล่อยแกเลยค่ะเพราะรู้ว่าคนเคยทำงานจะเบื่อเวลาอยู่บ้านแต่นี่มีโรคนี้เข้ามาบวกกับแกไม่ชอบใส่แมสเรายิ่งกังวลแต่ทุกคนกลับปล่อยแล้วก็เป็นเราที่ต้องตามเค้าไปเกือบทุกที่ เราเหนื่อยมากๆค่ะ เครียด ท้อ บางทีคิดอยากตายเลยนะคะ มันไม่เหลือความเป็นตัวเองเลยค่ะความส่วนตัวก็ไม่มีเลยแค่เล่นโทรศัพท์เราก็โดนว่าหาว่าเล่นแต่โทรศัพท์แล้ว เราจากที่เคยยิ้มเก่งกลายเป็นคนไม่ค่อยยิ้มเลยค่ะจากที่เป็นคนอารมณ์ดีกลายเป็นหงุดหงิดง่ายร้องไห้ง่ายมากแต่ก็คงต้องทนต่อไปเรื่อยๆ