คือ เรากำลังศึกษาอยู่ ป.ตรี ปี4 แล้วเราไม่ได้ทำเรื่องออกสหกิจ เพราะไม่ได้เตรียมตัวหาที่ฝึกงาน ไม่ได้ติดต่อกับองค์กรใดเลย เราไม่มีเวลา เพราะต้องคอยช่วยที่บ้านดูแลปู่ที่ติดเตียง โดยปกติแล้ว จะมีย่าเราที่คอยดูแลอยู่เป็นประจำทุกวัน และก็ป้าที่พอกลับมาจากที่ทำงาน ก็จะมาดูแล ซึ่งกว่าแกจะกลับก็เย็นบ้าง ดึกบ้าง ช่วงเเรกๆที่เราดูแลเขา เราก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะตอนนั้นยังปี3 แต่พอมาปี4เราก็เริ่มเครียด เริ่มเหนื่อย เพราะไม่มีเวลามานั้งคิดเรื่องออกสหกิจ เราเลยไม่ได้ออกสหกิจ ไม่มีเวลาว่างได้ไปพักผ่อน จึงไม่ได้เตรียมตัวกับการหาที่ฝึกงานที่จะใช้ออกสหกิจ คือเราเหนื่อยมาก แช้วที่บ้านเราอะ เป็นบ้านที่เเบบ อารมณ์เยอะ นิดๆหน่อยๆก็ขี้โมโห ซึ่งเราไม่ชอบ มันเครียด เคาเป็นคนที่อารมณ์ดีมากนะ ยิ้มสู้กับทุกอย่าง เเต่เเบบ เราก็อยากได้เวลาของเราบ้าง อยากนั้งคิดเรื่องอนาคตตัวเอง ตอนนี้เรายังไม่รู้เลยว่าเราชอบอะไร อยากทำงานอะไร มันเลยยิ่งทำให้เราเครียดหนักกับเรื่องเรียน ตอนนี้เราต้องเรียนเพิ่มตัวนึงในเทอมที่2 และจะได้ฝึกงานในเทอมที่3 เราตะจบช้ากว่าเพื่อน ซึ่งเราก็ไม่ซีหรอก จบช้าจบไว เเต่เราไม่มีเวลาคิดกับตัวเองว่า จะทำอะไรต่อดีเนี้ยเเหละ เราควรทำอย่างไร ปัญหาหลักๆคือ เราจะบอกที่บ้านยังไง ว่าเออ เราอยากมีเวลา คือเคาไม่ได้อกตัญญูนะ เราแค่รู้สึกว่า ถ้าเราดูแลเขา แต่เราไม่รอด และถ้าเขาเสียไป เเล้วเราที่ต้องอยู่ต่อ กลับไม่มีหน้าที่การงานที่เราโอเค เราตะทำอย่างไง คือเราขอพูดแบบหยาบๆนะ ว่า "ปู่เราก็แก่มากจนเเบบไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานมั้ย แล้วเราจะเอาเวลาที่มันเป็นหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตเราตอนนี้ ไปทิ้งไว้กับช่วงเวลาที่ต้องประคองชีวิตของคนที่ไม่รู้จะตายตอนไหนอย่างงี้หรอ" ขอโทษสำหรับคนที่อ่านและไม่พอใจกับความคิดของเราด้วยนะครับ เราไม่ได้อกตัญญู เราดูแลเขาอย่างดีมาตลอด เราอาจจะหมดไฟ หรืออะไรเราก็ไม่รู้หรอก แต่เรายังต้องใช้ชีวิตต่ออีกเยอะ.
ควรทำอย่างไร? ถ้าเราไม่ว่างดูแลปู่ ก็จะเหลือเเค่ย่าคนเดียวที่ทำ ป้าเราทำงาน กลับมาดูแลเเค่ช่วงเย็น และเช้าก็ต้องไปทำงานต่อ.