สวัสดีค่ะ เราคือเด็กผ.ญ.คนนึง ที่ไม่ค่อยมีใครรักสักเท่าไหร่ เรามีพี่น้อง5คน พี่ชายสอง คนละพ่อ พ่อแม่เดียวกันมี3คนรวมเราด้วย เราเป็นลูกคนกลางถ้านับจากพ่อแม่เดียวกัน เรามักจะถูกมองข้ามเสมอ น้องเป็นธาลัสซีเมีย พ่อแม่เลยจะตามใจอยู่ตลอด พี่สาวเราโตแล้ว เราเลยถูกมองข้ามเสมอ เรามักจะถูกแม่ตีเพราะน้อง ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด และไม่เคยฟังเหตุผลเรา พ่อจะด่าเราไม่ค่อยตี แต่จะด่าด้วยถ้อยคำวาจาคำพูด ที่ทำร้ายจิตใจเรามากค่ะ เราเป็นแบบนี้มานาน พอแม่แยกทางกัน เราไม่รู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าไม่เคยตรวจ เพราะถ้าบอกพ่อว่าพาไปตรวจโรคซึมเศร้าหน่อย เขาจะหาว่าเราบ้า555(เราอยู่กับพ่อ)ทุกคนคิดว่าเรื่องแค่นี้ถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้าเลยหรอเว่อไปป่ะ งั้นมาลองอ่านนี่ ทุกครั้งที่ผิดเทอมเราจะมาอยู่บ้านป้า บ้านป้าเราอยู่กัน5คน มีป้า ลุง อา แฟนอา แล้วปู่ เราโดนปู่ทำอะไรไม่ดีด้วยตั้งแต่เด็กแบบอนาจาร จนถึงปัจจุบันประมาณเกือบๆ10ปีได้ เราไม่เคยบอกใครเพราะปู่บอกเดี๋ยวเขาติดคุก เรากลัวปู่เราติดคุก กลัวปู่เราคิดสั้น เลยไม่เคยบอกใคร ส่วนอาเราชอบเลี้ยงเด็กผ.ญ. ลูกใครเอามาเลี้ยงหมด อาเราเลี้ยงเด็กผ.ญ.คนนึงนามสมมติคือ เอ อาเราเลี้ยงมาก่อนเรากับพี่เราเกิด อาเรารักพี่เอมาก เพราะเขาเป็นเด็กน่ารักสวย เป็นลูกครึ่ง แต่พี่เอค่อนข้างนิสัยไม่ดี ชอบด่าลับหลัง ด่าคนที่มีพระคุณ เช่น อีแก่อ้วน (อาเราอ้วน) ประมาณนี้เรารับรู้มาตลอดแต่ถ้าพูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อ ปัจจุบัน เวลาเราแต่งตัว เช่น ใส่ขายาว กับเสื้อครอป อาเราจะบอกเราว่า ทุเรศ อุบาทว์ โป๊ ไปเปลี่ยนเลยนะ พี่เอใส่ชุกบีกีนี่บอกสวยเริ่ด นั่นแหละ ใช่ เขาลำเอียง เราจะเรียกอาว่าแม่ตามด้วยชื่อ เช่น แม่บี(นามสมมติ) เราไม่ใช่คนที่สวยสำหรับเขา เพราะเราเป็นคนอวบ ไม่ถึงกับอ้วน แต่เขามักจะบูลลี่เรา พี่เอทำงานมีเงิน ทำงานกับคนจีนฟิลธุรกิจสีเทา อาเราน่าจะไม่รู้ยกย่องมากบอกให้เราทำตามพี่เอได้บ้าง เราบอกอยากเป็นหมอ อาเราบอกว่า ความฉลาดเรามันจะไปพอหรอ เราท้อมาก เขาไม่เคยพูดอะไรให้กำลังใจเรา ชอบเอาเรื่องเก่าๆมาพูดให้รู้สึกไม่ดี หลายครั้งที่เราแอบร้องไห้บ่อยๆ ปัจจุบันก็ยังไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นศึมเศร้ามั้ย ปู่ยังทำกับเราหรือป่าว อ้อลืมไปเลย ปู่เราทำอนาจารกับเราตั้งแต่ยังเด็ก และทำกับพี่เราด้วย พี่เราก็โดนตั้งแต่ยังเด็ก น้องเราก็เกือบจะโดนเราเป็นห่วงน้องมาก พี่เราโตแล้วเลยหลุดพ้น แต่เรายังไม่มีอะไรที่จะเลี้ยงตัวเองได้ เรื่องเราจริงๆมีมากกว่านี้เยอะ แต่วันนี้เรามาแค่ระบาย เราเหนื่อยมาก จนบางทีเราอยากตายไปเลยสะก็ดี สังคมในรร.ก็ไม่ได้ดีสำหรับเราเลย เราไม่ค่อยถูกสนใจ เลยทำให้เราเป็นคนที่ไม่มีใครรัก เรียกร้องความสนใจ เหนื่อยมากจากใจ เราอยากตายไปสะให้พ้น เราไม่อยากอยู่กับชีวิตแบบนี้ วอนทุกคนช่วยมาอ่านเรื่องเราที เป็นอุทาหรณ์ อย่าเก็บเรื่องแบบนี้ไว้คนเดียวเหมือนเราเลยค่ะมันอึดอัด หาเซฟโซนของตัวเองให้ได้ เจอเรื่องอะไรก็บอกออกไปเลยอย่าเก็บไว้ สู้ๆทุกคนที่เจอแบบเรา มันดูเกิดขึ้นยาก แต่มันก็มีจริงๆ