หลังจากเจอสถานการณ์ โควิด จากที่เคยทำงานจากที่เคยทำงานข้างนอกต่างจังหวัด ก็ลาออกจากงานกลับมาอยู่ที่บ้าน พอกลับมาอยู่บ้านเราก็ไม่มีอะไรทำพอกลับมาอยู่บ้านเราก็ไม่มีอะไรทำ เราเลยอยากเปิดร้านขายของและพาแฟนมาอยู่ที่บ้านด้วยแต่แม่เราไม่ชอบแฟนเรา อยู่ที่บ้านก็ไม่เคยมีความสุขเลย เราทะเลาะกับแม่บ่อยมาก  แม่ถึงขั้น จุดธูปแช่งเรา ไม่ให้เราทำมาค้าขึ้น  ทั้งๆ ที่ก็อยู่บ้านหลังเดียวกัน ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเราเป็นคนจ่าย ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าซื้อจองเข้าบ้าน ค่าแก๊ส ค่ากับข้าว ทำกินใครกินมัน เรากับแฟนกินข้าวหุง พ่อกับแม่กินข้าวเหนียว เราเปิดร้านของชำ แรกๆ ไม่เคยเห็นด้วยบอกว่า รอให้กู(แม่)ตายก่อนค่อยมาเปิด เราก็ไม่เชื่อ ดิ้นรนกันกับแฟน2คน ตั้งแต่ทำร้านจนถึงเปิดร้าน แม่ไม่เคยมาดู มีแต่พ่อเราที่มาดูช่วยบ้าง และมาแขวนป้ายให้เราตอนเปิดร้านใหม่ๆ อยู่กันไป ก็ด่าบ่นเราทุกวัน ขายไปก็ไม่รวย ขายไปก็ไม่เจริญ อี่ลูกงูเห่า เรียกเราอี่ทุกคำ ไม่เคยพูดดีกีบเรา ตั้งแต่เรากลับมาอยู่บ้าน 4 ปี นี่คือ คำที่ออกจากปากแม่เรา ที่ว่าให้เราให้เรากับแฟนทุกวัน เรากับแฟนทนกันมาก บางทีก็เอาหูเอาตาไปไร่ ไม่สนใจ ไม่พูดด้วยก็มี ***จนมีอยู่วันหนึ่ง มาด่าเราหน้าร้าน ไม่ยอมหยุด เรื่องเงินว่าเราจะเอาเงินของแกไปด่าดังด่าแรงได้ยินไป3บ้าน7บ้าน  จนเราตะบะแตก เดินไปเอาเงินโยน ให้แก แล่วชี้หน้าว่า ต่อไปอยู่ใครอยู่มันไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายต่อกันอีก เจ็บป่วยก็ไม่ต้องมาบอก 

เราอยากรู้ว่า ทำแบบนี้เราจะบาปมากไหม ถึงขั้นต้องล้มละลาย แบบที่แม่แกแช่งไว้รึป่าว 
ตอนนี้เราบอกได้คำเดียวว่าความรู้สุกที่เรามีต่อแม่คือ ความเกลียด ที่ไม่อย่กได้ยินเสียง ไม่อยากเห็นหน้าเลยทีเดียว
ตอนนี้ เรายอมรับว่าสภาพจิตใจเราแย่มาก  ไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ ต้องทำยังไงถึงจะอยู่อย่างมีความสุขได้ 
แม่เราเป็นคนที่ทำดีด้วยไม่ไก้เลยจริง ๆ ไม่เคยเห็นหัวใคร ไม่เคยพูดดีกับคนในครอบครัวเลย เห็นแต่คนนอกที่ดี กับเราทำดีก้วยแทบตายสุดท้ายกลายเป็นอี่หมา ตัวหนึ่งเท่านั้นเอง ทำดีไม่เคยชม พอล้มมาซ้ำเติมไม่เคยให้กำลังใจ ไม่เคยปลอบ นี่แหละแม่เรา