พอกลับมาได้ข้ามวันแถวบ้านเรามีงานรับจ้างเราก็เริ่มปฏิวัติด้วยตัวเองว่าเราจะไปทำงานรับจ้างแต่พอกลับมาเขาก็มาง้อแม่แล้วเขาก็คืนดีกันพอหลังจากนั้นเราก็ชาๆเราพยายามทำความเข้าใจว่าแม่คือคนเขาคือคนเหมือนเราแค่เขามีภาระหน้าที่ในการเป็นแม่เราแค่นั้นเองแต่เขาก็คือคนมาเราเราไม่มีสิทธิ์ที่จะคาดหวังในตัวเขาเราพยายามทำความเข้าใจจนเราเข้าใจแต่พอเราเข้าใจแล้วเรามารู้สึกอีกทีว่าเราไม่รู้สึกกับเขาเหมือนเดิมแล้วจากที่แต่ก่อนอะไรเราก็แม่เป็นที่หนึ่งมาตลอดแต่ตอนนี้เราเฉยๆมันไม่ใช่ความรู้สึกที่ทำไปเพื่อต้องการเรียกร้องความสนใจหรืออะไรเลยแต่มันไม่มีความรู้สึกอะไรเลยจริงๆพอเขากลับไปอยู่ด้วยกันเราก็หาทางออกมาขาย notebook สิ่งที่มีค่าสิ่งเดียวของเราเป็นค่าเดินทางในการเข้ามาทำงานจากปกติคนที่กายบ้านต้องอยากโทรหาครอบครัวโทรหาพ่อแม่โทรหาคนนู้นคนนี้แต่เราไม่มีเลยเรารู้สึกว่ามันเป็นความรู้สึกที่แปลกแต่มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆตอนนี้เขาก็ถามว่าเราจะกลับไปไหมเราก็ได้แต่ตอบในใจว่าไม่มีทางกลับเพราะบ้านบ้านที่เขาพูดคือบ้านที่เราคิดมาตลอดว่าเราไม่อยากอยู่พอออกมาได้มันก็ไม่ได้มีความรู้สึกแย่หรือดีใจหรืออะไรแต่มันรู้สึกเหมือนหลุดพ้นพอมาตอนนี้สิ่งที่เรากำลังทำอยู่คือพยายามสร้างบ้านจริงๆหาเงินที่มันจะไปสร้างสิ่งที่เรียกว่าบ้านที่เป็นบ้านบ้านที่เราอยู่ได้จริงๆไม่รู้ไม่รู้เลยว่าจะรู้สึกอะไรแต่อยากจะรู้กันว่ามันแปลกไหมที่เราไม่ได้รู้สึกเลยกับแม่เลยไม่ได้รู้สึกคิดถึงอยากโทรหาอยากเจอหน้าแต่เราก็คุยอะไรได้ปกติเถอะนะถ้าไม่คุยแต่มันไม่ได้แบบอยากเจอคิดถึงห่วงหาอาทรมันไม่มีเลยอ่ะ