ขอพื้นที่ระบายหน่อยค่ะเป็นเรื่องราวในชีวิตที่ประสบมาตอนนี้ไม่เหลือใครเลยจริงๆค่ะ ครอบครัวเรามีพี่น้องอยู่3คนพ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เรา7ขวบจึงได้มาอยู่กับตากับยายแต่ท่านเสียไปตั้งแต่เราอายุ16 ปี เราก็เหลือแค่น้องๆแล้วไม่มีใครจะมาเลี้ยงดูแล้วต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวเป็นเสาหลักให้น้อง ต้องหางานทำด้วยอายุแค่16เรียน หางานยากมากหาไม่ได้เลย ต้องขอข้าวคนอื่นกินบ้างข้าววัดกินบ้างพอได้ประทังชีวิตผ่านไปวันใหม่กลับมาสู้อีกครั้ง แต่มีวันหนึ่งน้า ที่เป็นญาติห่างๆเห็นใจสงสารจึงเสนอให้เราได้ไปทำงานกับเขาด้วยความที่เราอยากได้งานอยากหาเงินเลี้ยงน้องๆ เราจึงได้มากรุงเทพฯ มาคนเดียวทิ้งให้น้องอยู่บ้านฝากเพื่อนบ้านคอยดูแลให้เพราะเอามาด้วยไม่ได้เหตุไม่สามารถเลี้ยงดูได้หมดเราจึงตั้งใจทำงานส่งเงินให้น้องทางบ้าน
แต่ที่ทำงานคิดว่าจะผ่านมาได้ราบรื่นก็ต้องมีอุปสรรค เช่น น้าที่เป็นญาติพอเงินออกก็รีบมายืมเงินทุกเดือนไม่ตํ่ากว่า3-4 พัน ซึ่งเราก็ไม่ติดเพราะคิดว่ามีพระคุณต่อเรา บางทีด่าเราที่ทำงานบ้านไม่ค่อยเรียบร้อย ตัดกำลังใจบ้าง พูดเรื่องที่บ้านในครอบครัวของเราแต่สิ่งที่ไม่ดีให้คนอื่นฟัง
พูดเรื่องตากับยายเราที่ท่านเสียไปแล้วในทางบางที่ไม่ดีบ้าง แต่เรากัดฟันสู้ต่อเพื่อน้องๆที่อยู่ข้างหลัง ทนอยู่มา4ปีเต็มๆที่ไม่มีควาสุขเลย
แล้วเงินที่น้าเขายืมไปเกือบทุกเดือน รวมไม่ตํ่ากว่า 6-7หมื่น กับทองอีก1บาท เขาก็เอาไป มีอยู่วันหนึ่งเราเก็บกดมากกับการกระทำที่น้าทำกับเรา เราจึงจะอยากลาออกไม่ทำกับน้าจึงอยากจะได้เงินที่น้ายืมไปกับทอง1บาทคืนได้มั้ยอยากกลับไปหาน้องๆ แต่เขาไม่ให้ เขาบอกว่าถ้าเราออกจะไม่คืนให้สักบาทเลย เราจึงตัดสินใจออกไม่คืนก็ไม่เอาถือซะว่าคืนบุญคุณเขาไป เราจึงได้กลับบ้านด้วยเงินที่ติดกระเป๋าไปแค่5พันทั้งที่ทำงานมา4ปีไม่มีเงินเหลือเก็บสักบาท
ต่อมาถึงบ้านน้าคนนั้นก็ตามมาก่อกวนถึงบ้านอีกเรากดดันโมโหเครียดว่าทำไมเราต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยไม่มีสิ่งดีๆเข้ามาเลยเจออะไรก็ไม่รู้เหนื่อยมากกกเหมือนไม่อยากมีชีวิตต่อแล้วอยากจบชีวิตนี้ไปซะจะได้จบๆ ไม่มาเจออะไรแบบนี้อีก แต่ก็ได้มีเสียงแว่วขึ้นมาว่าเหนื่อยมั้ยไหวมั้ย พวกเราสู้ไปด้วยกันนะ นั้นคือคือกำลังใจจากน้องให้เราสู้ต่อสู้ไปด้วยกัน เราก็ฮึดสู้อีกครั้งต่อมาเราก็หางานรับจ้างตามฤดู ดำนา เกี่ยวข้าว เก็บพริก ผ่านมา2ปี น้องทั้ง2คนก็ได้แยกจากไปมีอนาคตของตัวเองคนเล็กมีครอบครัวไปอยู่กับแฟนที่ต่างจังหวัด คนกลางได้งานทำที่กรุงเทพฯเพราะเรียน กศน.ได้วุฒก็ไปหางานทำเลย เราก็ได้อยู่เดียวเห็นน้องมีความสุขหากินเอาชีวิตเองรอดได้เราก็ดีใจ แล้ววันหนึ่งก็ได้เจอแฟนได้จีบได้ทำความรู้จัก คบหากันอยู่ด้วยกันได้2ปี จึงตัดสินใจอยากได้ลูกวางแผนกันตกลงกัน พอปล่อยได้2เดือนน้องก็มา ที่นี่ก็เริ่มจะไม่ลงรอยกันล่ะแฟนเริ่มเปลี่ยนไปทีล่ะนิด 4เดือนแรกเราแพ้ท้องหนักมากกินอะไรไม่ได้เลยแม้กระทั้งนํ้าก็กินไม่ได้เราเริ่มซูบ แฟนไม่สนใจไปแต่หาเพื่อนอ้างว่าหางานบ้าง เพื่อนชวนต้องไปบ้าง ทำงานบ้าง ออกไปข้างนอกโดยที่ไม่บอกเราบ้าง กลับก็4-5ทุ่มตลอด ทั้งที่เราแพ้ท้องหนักก็ไม่ค่อยได้สนใจ จนเข้าเดือนที่5 เริ่มอยุ่ตัวไม่แพ้แล้วแต่กลายเป็นว่าเรากินเยอะกว่าเดิมจนเริ่มอ้วนจากแต่เดิมแค่40กก.จนถึงไกล้คลอด นน.65 พอคลอดน้องเป็น ผญ.เขาเริ่มสนใจแต่ลูกไม่ค่อยสนใจเรา แต่เขาไม่ค่อยได้เลี้ยงลูกนะ มีแค่เราส่วนใหญ่เลี้ยงอยู่คนเดียวเขาจะไปทำงาน กลับมาก็มาสนแต่ลูกไม่ค่อยพูดจากับเราทำสีหน้าอารมณ์ไม่ดีเมื่อเห็นเรา เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นกับเรื่องเล็กๆไปถึงเรื่องใหญ่ เริ่มหนักขึ้นๆจนลูกได้1ขวบ ครั้งนี้หนักจริงเขาไล่เราออกจากบ้านเขาจะแต่ลูกเขาไม่เอาเราไว้ ทั้งที่เราซื่อสัตย์กับเขามาตลอดไม่เคยคิดนอกลู่นอกทางทำหน้าที่ของเรามาโดยตลอดเป็นแม่ที่ดีเป็นเมียที่ดี ทำไมเราทำอะไรผิดหนักหนาทำไมเจอแต่เรื่องแบบนี้จะให้เจอเรื่องดีๆไม่ได้หรอเราผิดอะไร😭😭😭เราแค่ต้องการชีวิตธรรมดาเรามีไม่ได้หรอ
ตอนนี้อยากจะตายจิงๆ แต่คิดถึงหน้าลูกตลอด
แต่เขาไม่ต้องการเราไม่มีใครต้องการเรา ทรมานเหลือเกิน ทรมาน ทรมาน ทรมาน😭😭😭 อยากให้จบๆ ตายแบบใหนถึงทรมาน น้อยที่สุด แนะนำเราที วันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่แม่จะอยู่นะลูก อย่าดื้อนะ