เรื่องก็มีอยู่ว่า เราคบกับแฟนอายุห่างกันได้6ปีค่ะ เจอกันในแอพหาคู่ซึ่งตอนนั้นเราก็ลบๆโหลดๆอยู่หลายครั้งเพราะขี้เกียจคุยจนมาเจอคนนี้แหละ แต่ก็อยู่ไกลกันอีก เราอยู่เชียงใหม่เขาอยู่กรุงเทพ เราอายุ 32 เขาอายุ 26 เราทำงานราชการเขาทำงานบริษัท คือเรารักกันดีค่ะแบ่งเวลาชวนกันไปเที่ยวเดือนละครั้ง สองเดือนครั้ง สามเดือนครั้ง ก็คบกันมาเรื่อยจนตอนนี้ก็คบกัน 2 ปีแล้ว ในเรื่องความสัมพันธ์ไม่ได้มีปัญหาอะไรค่ะ เข้าใจ เชื่อใจกันดี แต่ด้วยวัยของเรามันก็ปาไปสามสิบแล้ว แฟนเราก็ยังไม่มั่นคง แถมมีแม่ที่ต้องดูแลเพราะเป็นลูกชายคนเดียว ทีนี้เรื่องจะให้เค้าย้ายมาอยู่กับเราคงเป็นไปไม่ได้  ครั้นจะให้เราลาออกจากงานทางนี้ไปอยู่ทางนั้นก็ไม่รู้จะไปรอดไหม พอเริ่มมองอนาคตแล้วรู้สึกเหมือนมันตัน ดูไม่มีทางไหนที่จะทำให้เราได้อยู่ใกล้กันเลย เลยกลับมาคิดว่าควรจะรอต่อไปหรือพอแค่นี้ดี ถามว่ารักไหมก็รักแหละค่ะ เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เขามีหลายอย่างต้องทำต้องสร้างให้มั่นคงเท่าเรา แต่ก็กลัวว่ามันจะนานจนเราเลยวัยที่จะมีลูกแล้ว เพราะสองปีที่ผ่านมามันมองไม่เห็นทางที่จะมาเป็นครอบครัวได้เลย แถมแม่แฟนก็ติดลูกชายมาก ถึงขั้นบอกว่าถ้าแต่งงานต้องให้แม่ไปอยู่ด้วยและก็ต้องอยู่ที่ กทม. เท่านั้น ตรงนี้แหละค่ะที่เราหนักใจ เพราะดูยังไงเขาก็คงต้องอยู่กับแม่ซึ่งเราก็เข้าใจค่ะ เลยเริ่มมองถึงอนาคตว่าถ้ามันเป็นไปไม่ได้ เราควรปล่อยความสัมพันธ์นี้ไปหาเริ่มต้นใหม่หรือจะรอเขามั่นคงและตัดสินใจได้เองดี