กระทู้ก่อนของเราๆเคยเล่าถึงคุณน้าคนหนึ่งที่ส่งเงินช่วยเราเดือนละ๑,๐๐๐.-ช่วยเราต่อเนื่องกันเป็นเวลาหลายเดือน แต่ปัจจุบันนี้คุณน้าคนนี้เขาไม่ได้ส่งมาแล้ว
เราก็รู้สึกเสียดาย,ใจหายอยู่บ้างนะที่เขาหยุดส่ง แต่เอาเถอะ นับกันตามจริงแล้วเรากับแกก็ไม่มีความเกี่ยวพันกันฉันท์เครือญาติแม้แต่น้อย เพียงแค่พี่สาวของคุณน้าคนนี้เคยเป็นครูของเรามาก่อน ครูคนนี้เคยช่วยเหลือเรายามลำบากและครูของเราคนนี้ก็เสียชีวิตไปแล้ว
อีกประการหนึ่ง...โลกนี้ไม่มีอะไรยั่งยืนถาวรสักอย่างเดียว ไม่มีอะไรหรอกที่ฝืนโลกธรรม๘และไตรลักษณ์ไปได้เลย
แต่เราก็ยังติดต่อกับคุณน้าคนนี้อยู่นะ ถึงแกจะหยุดส่งเงินให้เราแล้วก็ตาม
คุณน้าคนนี้เป็นนักปฏิบัติก็จริง แต่ในความรู้สึกของเราแกมีนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่งซึ่งเราเมื่ออดทนไปนานๆแล้วมันก็ยากที่จะอดทนต่อไปได้จริงๆ
คือแกไม่ค่อยรับโทรศัพท์เรานะ คือมีบ้างที่รับแหละ แต่ไม่บ่อยนัก
คือเวลาเราโทร.ไปเนี่ย แกจะปล่อยให้โทรศัพท์มันดังไปเรื่อยๆจนสายขาดไปเอง บางทีเราโทร.ไป๒-๓ครั้งติดๆกันถ้าแกไม่รับสายก็คือไม่รับสาย
คือมันเสียเวลาคนโทร.นะ และคนโทร.ก็มีความรู้สึกเหมือนถูกเหยียดศักดิ์ศรีน่ะ เหมือนเราไม่มีค่าอะไรเลย
เป็นเราเนี่ย...ถ้าเบื่อที่จะรับสายขนาดนี้นะ บล็อกไปเลย! จบแบบเคลียร์ๆทั้ง๒ฝ่าย
พอแกรับนะ แกก็จะพูดว่า"เห็นเหมือนกันว่าโทรมาหลายครั้งแล้ว..." ไอ้หลายครั้งเนี่ยเป็นร้อยกว่าสายน่าจะได้
แล้วทำไมเมิงไม่โทรกลับวะ?!...เราคิดในใจ
แล้วแกก็จะเล่าว่าแกไม่ว่างต้องเอามีดหมอจิ้มขับไล่สิ่งชั่วร้าย,เจ้ากรรมนายเวรตามตัวคนป่วยให้หายป่วย ไปไล่ผีฯลฯ
คือแกเป็นนักปฏิบัติที่ฝักไฝ่ใหลหลงในเรื่องฤทธิ์,ปาฏิหาริย์ และเชื่อในสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้อย่างง่ายดายเหลือเกิน!
แกเล่าว่าแกมีครูบาอาจารย์อยู่คนหนึ่ง มีพระญาณของหลวงปู่ทวด,หลวงปู่ศุข อาจารย์คนนี้แหละที่คอยให้แกเอามีดหมอจิ้มไล่โน่น,นี่,นั่นตามตัวคนที่มาขอความช่วยเหลือ!
แกเคยบอกให้เราอนุโมทนาบุญกับการกระทำของแกด้วยนะ!
จะให้กรูอนุโมทนาบุญอะไรวะกับไอ้การกระทำที่ไร้สาระประโยชน์พรรค์นี้วะ?!...เราคิดในใจ
แกเชื่อเรื่องอ.น้องไนท์,อ.ไพศาลฯลฯด้วยนะ!
คนเรามันต้องโง่เบอร์ไหนกันถึงจะไปเชื่อว่าคนจำพวกนี้มันช่วยคนได้นะ?!
คือเราไม่อยากพูดว่าตัวเองเป็นนักปฏิบัตินะ มันเหมือนโอ้อวด(สาเถยยะ) เอาเป็นว่าเราเป็นพุทธมามกะที่เคร่งในวัตรปฏิบัติและคำสอนของสมเด็จพระญาณสังวรก็แล้วกัน
เรากับแกความคิด,การตีความในคำสอนทางศาสนานี่จะไม่ตรงกันนะ คือการดำเนินชีวิต,ฐานะฯลฯเนี่ยมันต่างกัน คนรวยกับคนจนอ่ะนะ
ใส่รายละเอียดน่าจะพอแระ ต่อเลยละกัน...ทีนี้เมื่อวานนี้เราโทร.ไปอีก๓ครั้งติดกัน เหมือนเดิม...แกไม่รับสาย
ความอดทนคนเราถึงที่สุด!...เราเข้าไปในไลน์ พิมพ์ว่าถ้าตั้งใจจะไม่รับสาย ทำไมไม่บล็อกไปเลย
อีกราวช.ม.แกตอบว่าขอโทษค่ะ
เราก็นึกเมิงควรจะโทร.กลับมากกว่ามาพิมพ์ขอโทษในไลน์นะ
ลืมเล่าไป...แกชอบสื่อโซเซียลอยู่นะ แชร์สื่อธรรมะเข้ามาในไลน์เราอยู่เรื่อยๆ แต่ก็เป็นสื่อธรรมะปัญญาอ่อนไร้สาระหาหลักฐานพิสูจน์ไม่ได้นั่นแหละ
และถ้าคุยไลน์กับแกๆจะตอบ ตอบสั้นๆ
เล่าต่อ...เราก็นิ่ง,อดกลั้นโทสะอยู่ราวช.ม.กว่า ก็พิมพ์ตอบไปโทรไปเป็นร้อยกว่าสาย จงใจไม่รับ ไม่โทร.กลับ ประสาท
คนเราอ่ะนะ เวลาโกรธเนี่ย มันไม่เลือกรุ่น,เกี่ยงรุ่นแล้ว!
วันนี้ราวเที่ยงเราเข้าไปดูไลน์ มีเครื่องหมายว่าอ่านแล้ว แต่ไม่มีการตอบ การบล็อก
ความรู้สึกเราตอนนี้เราไม่รู้ว่ามันเป็นความเสียใจหรือเสียดายกันแน่...คือมันรู้สึกว่าเราตอบโต้ช้าไป,ตอบโต้เบาไป
เพื่อนๆรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้,เราเป็นคนเนรคุณไหม?,การกระทำของเราแรงหรือเบาเกินไป?.
เวลาเพื่อนๆโทร.หาคนแล้วคนๆนั้นจงใจไม่รับสาย ปล่อยให้เรารอสายอยู่แบบนั้น เพื่อนๆรู้สึกอย่างไร?
เราก็รู้สึกเสียดาย,ใจหายอยู่บ้างนะที่เขาหยุดส่ง แต่เอาเถอะ นับกันตามจริงแล้วเรากับแกก็ไม่มีความเกี่ยวพันกันฉันท์เครือญาติแม้แต่น้อย เพียงแค่พี่สาวของคุณน้าคนนี้เคยเป็นครูของเรามาก่อน ครูคนนี้เคยช่วยเหลือเรายามลำบากและครูของเราคนนี้ก็เสียชีวิตไปแล้ว
อีกประการหนึ่ง...โลกนี้ไม่มีอะไรยั่งยืนถาวรสักอย่างเดียว ไม่มีอะไรหรอกที่ฝืนโลกธรรม๘และไตรลักษณ์ไปได้เลย
แต่เราก็ยังติดต่อกับคุณน้าคนนี้อยู่นะ ถึงแกจะหยุดส่งเงินให้เราแล้วก็ตาม
คุณน้าคนนี้เป็นนักปฏิบัติก็จริง แต่ในความรู้สึกของเราแกมีนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่งซึ่งเราเมื่ออดทนไปนานๆแล้วมันก็ยากที่จะอดทนต่อไปได้จริงๆ
คือแกไม่ค่อยรับโทรศัพท์เรานะ คือมีบ้างที่รับแหละ แต่ไม่บ่อยนัก
คือเวลาเราโทร.ไปเนี่ย แกจะปล่อยให้โทรศัพท์มันดังไปเรื่อยๆจนสายขาดไปเอง บางทีเราโทร.ไป๒-๓ครั้งติดๆกันถ้าแกไม่รับสายก็คือไม่รับสาย
คือมันเสียเวลาคนโทร.นะ และคนโทร.ก็มีความรู้สึกเหมือนถูกเหยียดศักดิ์ศรีน่ะ เหมือนเราไม่มีค่าอะไรเลย
เป็นเราเนี่ย...ถ้าเบื่อที่จะรับสายขนาดนี้นะ บล็อกไปเลย! จบแบบเคลียร์ๆทั้ง๒ฝ่าย
พอแกรับนะ แกก็จะพูดว่า"เห็นเหมือนกันว่าโทรมาหลายครั้งแล้ว..." ไอ้หลายครั้งเนี่ยเป็นร้อยกว่าสายน่าจะได้
แล้วทำไมเมิงไม่โทรกลับวะ?!...เราคิดในใจ
แล้วแกก็จะเล่าว่าแกไม่ว่างต้องเอามีดหมอจิ้มขับไล่สิ่งชั่วร้าย,เจ้ากรรมนายเวรตามตัวคนป่วยให้หายป่วย ไปไล่ผีฯลฯ
คือแกเป็นนักปฏิบัติที่ฝักไฝ่ใหลหลงในเรื่องฤทธิ์,ปาฏิหาริย์ และเชื่อในสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้อย่างง่ายดายเหลือเกิน!
แกเล่าว่าแกมีครูบาอาจารย์อยู่คนหนึ่ง มีพระญาณของหลวงปู่ทวด,หลวงปู่ศุข อาจารย์คนนี้แหละที่คอยให้แกเอามีดหมอจิ้มไล่โน่น,นี่,นั่นตามตัวคนที่มาขอความช่วยเหลือ!
แกเคยบอกให้เราอนุโมทนาบุญกับการกระทำของแกด้วยนะ!
จะให้กรูอนุโมทนาบุญอะไรวะกับไอ้การกระทำที่ไร้สาระประโยชน์พรรค์นี้วะ?!...เราคิดในใจ
แกเชื่อเรื่องอ.น้องไนท์,อ.ไพศาลฯลฯด้วยนะ!
คนเรามันต้องโง่เบอร์ไหนกันถึงจะไปเชื่อว่าคนจำพวกนี้มันช่วยคนได้นะ?!
คือเราไม่อยากพูดว่าตัวเองเป็นนักปฏิบัตินะ มันเหมือนโอ้อวด(สาเถยยะ) เอาเป็นว่าเราเป็นพุทธมามกะที่เคร่งในวัตรปฏิบัติและคำสอนของสมเด็จพระญาณสังวรก็แล้วกัน
เรากับแกความคิด,การตีความในคำสอนทางศาสนานี่จะไม่ตรงกันนะ คือการดำเนินชีวิต,ฐานะฯลฯเนี่ยมันต่างกัน คนรวยกับคนจนอ่ะนะ
ใส่รายละเอียดน่าจะพอแระ ต่อเลยละกัน...ทีนี้เมื่อวานนี้เราโทร.ไปอีก๓ครั้งติดกัน เหมือนเดิม...แกไม่รับสาย
ความอดทนคนเราถึงที่สุด!...เราเข้าไปในไลน์ พิมพ์ว่าถ้าตั้งใจจะไม่รับสาย ทำไมไม่บล็อกไปเลย
อีกราวช.ม.แกตอบว่าขอโทษค่ะ
เราก็นึกเมิงควรจะโทร.กลับมากกว่ามาพิมพ์ขอโทษในไลน์นะ
ลืมเล่าไป...แกชอบสื่อโซเซียลอยู่นะ แชร์สื่อธรรมะเข้ามาในไลน์เราอยู่เรื่อยๆ แต่ก็เป็นสื่อธรรมะปัญญาอ่อนไร้สาระหาหลักฐานพิสูจน์ไม่ได้นั่นแหละ
และถ้าคุยไลน์กับแกๆจะตอบ ตอบสั้นๆ
เล่าต่อ...เราก็นิ่ง,อดกลั้นโทสะอยู่ราวช.ม.กว่า ก็พิมพ์ตอบไปโทรไปเป็นร้อยกว่าสาย จงใจไม่รับ ไม่โทร.กลับ ประสาท
คนเราอ่ะนะ เวลาโกรธเนี่ย มันไม่เลือกรุ่น,เกี่ยงรุ่นแล้ว!
วันนี้ราวเที่ยงเราเข้าไปดูไลน์ มีเครื่องหมายว่าอ่านแล้ว แต่ไม่มีการตอบ การบล็อก
ความรู้สึกเราตอนนี้เราไม่รู้ว่ามันเป็นความเสียใจหรือเสียดายกันแน่...คือมันรู้สึกว่าเราตอบโต้ช้าไป,ตอบโต้เบาไป
เพื่อนๆรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้,เราเป็นคนเนรคุณไหม?,การกระทำของเราแรงหรือเบาเกินไป?.