ที่เราตั้งกระทู้มาเนี่ยเอาจริงๆอยากระบายล้วนๆเลยค่ะมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าเรื่องมันมีอยู่ว่าช่วงหลังๆเราเริ่มไม่อยากกลับบ้านตอนหลังเลิกเรียนเพื่อนก็อุตส่าห์ไล่เรากลับเราก็ยังไม่อยากกลับ😂รู้สึกอยากอยู่โรงเรียนตลอดไปเลยเพราะเวลากลับบ้านเราก็ต้องมานั่งทำงานที่อาจารย์สั่งอีกแล้วแม่,ลุง,ตา,ยายชอบใช้ให้เราไปทำนู้นทำนี่ทำนั่นแล้วก็ยังมาแซะว่าอยู่บ้านทั้งวันเนี่ยทำอะไรบ้างแล้วก็สวดเรายาวเลยค่ะเรารู้สึกท้อทุกวันเลยค่ะบางวันแมากลับบ้านมาโมโหอะไรก็เอามาลงที่เรามีตบหน้าบ้างมีผลักบ้างบางครั้งผลักเราชนประตูเลยค่ะส่วนยายก็เวลาเห็นเราร้องไห้ก็ยังมาซ้ำเติมเราให้เราเจ็บกว่าเดิมอีกค่ะตอนเด็กๆเคยเอาไม้แข็งๆมาตีเราเป็นรอยหลายวันเลยค่ะจนเพื่อนทักแม่ก็ชอบมาหยิกเราจนเป็นแผลเต็มแขนเลยค่ะจำได้ดีเลยค่ะเป็นปมเราตลอดชีวิตช่วงตอน7-9ขวบนี่แหละค่ะไม่แน่ใจมันนานมากแล้วเราไปเล่นบ้านเพื่อนแล้วเราเอากระเป๋าตังค์ที่มีเงินที่ย่าให้เรามาเราเผลอเอาไปวางไว้แต่พี่ข้างบ้านเค้าก็ไมาได้หยิบอะไรไปเลยค่ะแม่เราเอาถุงๆนึงมีกรรไกรข้างในมาตีเราเอาเท้ามากระทืบมาตบเราเราร้องไห้หนักเลยค่ะรู้ตัวอีกทีเลือดที่กรรไกรโดนขาเราก็อาบแล้วค่ะเย็บไป4เข็มเงินที่เราเอาไปวางพี่เค้าก็เอามาคืนเราครบถ้วนไม่มีหายหลังจากนั้นทุกๆอย่างก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆค่ะโดนแบบนั้นแทบทุกวันตอนนี้เวลาจะกลับบ้านทีไรจะทำยังไงก็ได้เพื่อหลีกเลี่ยงการคุยกับแม่กับยายมากที่สุดบางวันเราแทบจะไม่ขอเงินเค้าใช้เลยเราขายกำไลบ้างขาบนู้นขายนี่ขายนั่นเค้าก็ชอบมาบอกว่า"เก่งจริงๆเลยถ้าหาแด*เองไปเช่าบ้านอยู่เองเลยถ้ามีเยอะมากก็เอามาให้ยืมบ้างดิ"เราก็งงว่าถ้าเรามีเงินเยอะขนาดนั้นเราก็คงย้ายบ้านไปตั้งนานแล้วกลับมาบ้านแต่ละวันนี้ไม่มีความสุขเลยค่ะวันหยุดเราก็นั่งเล่นโทรศัพท์เราที่เราเก็บซื้อเองเค้าก็ยังมาด่าว่า"นั่งเล่นแต่โทรศัพท์วันๆไม่ทำอะไร"ทั้งๆที่ตื่นมาเราก็ต้องไปเก็บถ้วยเก็บชามเค้าแล้วการบ้านก็ต้องทำเราจะไม่มีเวลาพักผ่านเลยหรอ?พอพูดไปเค้าก็ไม่เข้าใจมีแต่ตะด่าเราเพิ่มเราเลยเลือกจะไม่พูดอะไรแทนแต่นั่นส่วนน้อยค่ะเรายอมรับเลยว่าเป็นคนที่ไม่ยอมคนและก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองยากมากค่ะบางทีเถียงเค้าไปก็โดนตบหน้าโดนด่าต่อหน้าทุกคนในบ้านแต่กลับมีแต่คนนั่งเฉยไม่ห้ามอะไรใครเลยเห็นว่าเป็นเรื่องปกติเราชอบเอาไประบายให้เพื่อนฟังว่าวันนี้เราโดนอะไรบ้างดีหน่อยที่เรามีเพื่อนดีเพื่อนเข้าใจเราค่ะเพราะโดนที่บ้านทำเหมือนกันต่างคนต่างปลอบกันทำตัวที่บ้านกับที่ร.รต่างกันมากค่ะตอนอยู่ร.รเราจะร่าเริงสดใสเป็นปกติแต่เวลาอยู่บ้านเราจะเป็นคนที่เงียบๆไม่ค่อยพูดกับใครชอบเก็บตัวอยู่ในห้องเวลาเราได้เกียรติบัตรหรือสอบได้เกรดดีๆเราเอาไปบอกแม่บอกตา
บอกยายแต่เหมือนเค้าไม่ได้ฟังอะไรที่เราพูดเลยค่ะเราพูดเค้าก็เดินผ่านเราไปตลอดหรือต่อให้ฟังก็เหมือนฟังให้จบๆไปก็แค่นั้นทั้งชีวิตนี้เราได้รับคำว่าเก่งจากครอบครัวไม่เกิน10ครั้งค่ะบางทีเอาเรามานินทากับคนในหมู่บ้านบ้างให้เค้ารู้กันหมดปรากฏว่าเรากลายเป็นคนแย่ๆในสายตาทุกคนเวลาเรามีอะไรได้อะไรก็เอาเรามาเปรียบกับน้องตลอดค่ะตามใจน้องแม่บอกว่าเราอย่างนู้นอย่างนี้เรื่องมากทั้งที่ข้าวมาม่าเราก็กินได้เรากินได้ทุกอย่างแต่กลับบอกว่าน้องไม่เรื่องมากเป็นเด็กดีทั้งที่อะไรๆก็บอกว่าไม่กินไม่อร่อยเคยผลักเราล้มฉีกกระดาษวาดรูปเราพังหมดเป็นงานที่ครูสั่งเราต้องมานั่งทำใหม่หมดเลยเราบอกแล้วว่าอย่าทำๆแต่ก็ยังทำแบบเดิมแล้วมาขอโทษบอกว่า"นึกว่าไม่ได้ใช้แล้ว"เราต้องมานั่งทำใหม่ทั้งหมดทั้งๆที่เราตั้งใจมากแต่มันพังหมดเลยช่วงนั้นเราดิ่งมากค่ะร้องไห้แทบทุกวันจนถึงตอนนี้ศึกษาอะไรเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าเราเข้าข่ายทุกข้อค่ะแถมขั้นรุนแรงด้วยยังดีที่เรายังคิดว่าต่อให้เจออะไรถ้ายังมีลมหายใจก็ต้องสู้ต่อไปเดี๋ยวนี้เราได้อะไรเราเริ่มไม่บอกพ่อแม่แล้วค่ะบอกไปก็หาว่า"เดี๋ยวก็เป็นควายเหมือนเดิม"ช่วงนี้เราได้ทั้งเกียรติบัตรได้เดินขบวนพาเหรดเราขอบคุณคุณครูมากเลยค่ะที่เปิดโอกาสให้เราขอบคุณเพื่อนที่คอยซัพพอร์ตมาตลอดแค่นี้แหละค่ะ(◍•ᴗ•◍)
เคยเป็นไหมคะไม่อยากกลับบ้าน?