“ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ” อดัมพูด
“ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ” จอร์นพูด

“ขณะนี้ท่านกำลังใกล้ถึงจุดหมาย” ” อดัมพูด
“ขณะนี้ท่านกำลังใกล้ถึงจุดหมาย” จอร์นพูด

“ทำไมแกต้องพูดตามฉานนนน” อดัมพูด
“ทำไมแกต้องพูดตามฉานนนน” จอร์นพูด

“เฮ้อ…..” อดัมถอนหายใจ “มิสซู ช่วยเอาไอ้เด็กนี้ไปกวนเธอได้ไหม”

“ผมไม่พูดก็ได้ครับ” เจ้าจอร์จรู้ตัว ตนเองกำลังจะเจอกับพี่มิสซู

“งั้นแกต้องอยู่เฉยๆ ห้ามพูด ห้ามขยับ”

“ครับผม” จอร์นยกมือทำความเคารพเหมือนตนเป็นลูกเรือคนหนึ่ง

เวลาผ่านไปได้ไม่นาน “ทำไมแกต้องเข้ามาใกล้ฉานนนน” อดัมพูด

“หัวหน้าไม่ได้บอกห้ามเข้าใกล้ครับ”

“เออออฉานนนผิด ผิดที่ไม่รู้แกแอบขึ้นมา อะ...เดี๋ยวก่อนจอร์น” กัปตันเรือสังเกตุป่าด้านหน้ามีรอยแหว่งซึ่งคาดว่าหากไม่ใช่ท้องทุ่งน่าจะเป็นแหล่งที่อยู่อาศัย

“พวกนาย...เราอยู่บริเวณเป้าหมายแล้ว” อดัมแจ้งให้ทุกคนทราบ

“ฉันไม่เห็นบ้านหรือสถานที่ นายลงต่ำกว่านี้ได้ไหม” ซาร่าบอกกับผู้น้อง

“ซำบายมาก”

ทันที่ที่ลูกเรือขอมา อดัมเปิดลิ้นชักไฟออก กำลังไฟจึงอ่อนลงบอลลูนค่อยๆ บินต่ำลงเรื่อยๆ แต่กลับบินสูงขึ้นเหมือนเดิม
“นายบินขึ้นอีก” ซาร่าทัก

“บริเวณนี้ไม่เคยมา การบินต่ำมากทำให้เกิดอันตรายได้นะพี่”

“งั้นนายลงต่ำเท่าที่ทำได้ ได้ไหม” กัปตันฟุตบอลเสนอแนะ

คนเด่นระดับอาเมดขอมาทั้งที ทำให้อดัมไม่ปฏิเสธ ตนจึงนำบอลลูนบินต่ำลงอีกครั้ง

“ฉันเห็นอะไรก้อนสีดำอยู่ด้านล่างนะ” มิสซูมองลงที่บนพื้นในขณะอุ้มเจ้าไซแนปด้วย

“นายต่ำกว่านี้อีกได้ไหม ฉันไม่แน่ใจก้อนหินหรืออย่างอื่น” ซาร่าเห็นก้อนดำเหมือนกัน

“เดี๋ยวนะ” อดัมจัดการเปิดลิ้นชักออกให้กว้างมากกว่าเดิม บอลลูนดอกหญ้ากำลังบินต่ำและเรียบขนาดไปกับพื้น อดัมพยายามสังเกตุต้นไม้เพื่อวัดค่าเฉลี่ยความสูงของต้นไม้บริเวณนี้ จนเหตุไม่คาดคิด ท้องฟ้าจากที่สว่างเป็นปกติเกิดกระพริบขึ้นเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง จนกระทั่งดับลง

“ทุกคนก้มหัวกับพื้น เกาะบอลลูนไว้ให้แน่น” กัปตันแจ้ง

หลังหัวหน้าเรือแจ้งเหตุดังกล่าว ผู้โดยสารทุกคนรู้สึกได้ เรือบอลลูนที่กำลังโดยสารเหมือนชนโดนอะไรบางอย่าง อดัมอาศัยไฟจากลิ้นชักนำทาง เนื่องจากไฟดับกระทันจนทำให้เกิดอุบัติเหตุชนต้นไม้ตนหนึ่ง

“ทุกคนอย่าเงยหน้า ก้มตัวและเกาะให้แน่น” กัปตันแจ้งอีกครั้ง

ทุกคนรู้สึกได้บอลลูนกำลังเกิดอุบัติเหตุ สถานการณ์นี้ต้องพึ่งหัวหน้าเรือ

“จอร์นอยู่ไหน” ซาร่าตะโกนถาม แต่ความชุนมุลของบอลลูนที่โยกเยกและกระแทกอะไรบ้างอย่างหลายครั้ง เธอได้ยินแต่เสียงไซแนปที่กำลังเห่า

จนในที่สุดพื้นที่โดยสารเทลงกับพื้น ร่ายกายของพวกเขาบัดนี้ถูกลากออกจากบอลลูนและสัมผัสได้ถึงพื้นดิน หลังจากนั้นท้องฟ้ากลับมาสว่างเหมือนเดิมอีกครั้ง

“จอร์นอยู่ไหน อยู่กับเธอหรือเปล่ามิสซู” ซาร่าตะโกน

“ไม่อยู่” เธอรู้สึกปวดตามตัวแต่พยายามตอบ

“จอร์นปลอดภัยไม่เป็นไร”

ซาร่ารู้สึกคลายกังวลเมื่อพบอาเมดกำลังกำบังให้จอร์น

“ทุกคนสังเกตุด้วยครับ คนรอบตัวอยู่กันครบหรือไม่” อดัมประกาศเหมือนที่ตนถูกฝึกมา ทั้งที่บนบอลลูนมีแค่ห้าคนกับหนึ่งตัวเท่านั้น