เวลา : 04:30 น.
“เธอมีลูกตื้อเหมือนกันนะ ฉันยอมแพ้” ชายผู้หนึ่งกำลังง่วนเตรียมต่ออะไรบ้างอย่างและกำลังเอาของบางอย่างใส่กล่อง
 
“เพื่อชาวเมืองและนายนะ” ซาร่าเอ่ยขึ้น
 
“ไอ้นี้แหละ นิสัยไม่เคยเปลี่ยนใช้ไม้ตายนี้ประจำ”
 
“อดัมได้โปรด...ฉันขอครั้งสุดท้ายในชีวิต”
 
“มันต้องครั้งสุดท้ายอยู่แล้ว ทีวีกำลังถูกทิ้ง”
 
“นายได้เป็นฮีโร่แน่”
 
“เอาเหอะ...ว่าแต่มิสซูเพื่อนที่สวยๆ จะมาเมื่อไร”
 
“ยังไม่ถึงเวลานะ”

 
 
“มิสซูเป็นผู้หญิงใช่ไหมเธอ”
 
“ใช่”
 
อดัมเปล่งแสงสีส้มเหลืองม่วงท่ามกลางความมืด
 
“นายกลัวอะไร เราอยู่ตั้งสองคน”
 
“เพิ่มเป็นสามแล้ว ใครไม่รู้”
 
สักพัก ซาร่าเดินที่อัฒจรรย์ พบมิสซูกำลังหลบซ่อนอยู่หลังเก้าอี้
 
“เธอเล่นเป็นเด็กนะ”
 
“รู้ได้ไงฉันหลบหลังเก้าอี้” มิสซูไม่อยากเชื่อว่าซาร่าจะเจอเธอได้เร็ว
 
“เธอจะแกล้งฉันแต่ตัวเองตื่นเต้นเอง” ซาร่าชี้ไปที่เพื่อนพบเธอสว่างด้วยแสงเหลือระดับหนึ่ง
 
“ฉันยอมแพ้”
 
ทั้งคู่เดินเข้ามาที่บอลลูน “ฉันขอแนะนำญาติฉันเอง นี้อดัม”
 
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ซาร่าพูดถึงเธอออกบ่อย” อดัมทักทาย
 
“แฮก”
 
“ชู่ว์” อดัมส่งเสียงให้มิสซูและซาร่าเงียบก่อน
 
“นายกำลังเล่นตลกอะไร” ซาร่าสงสัย
 
“เปล่านะพี่ ฉันได้ยินเสียงแฮกใกล้แถวนี้”
 
“จะแก้แค้นมิสซูใช่ไหม ฉันรู้จักนิสัยนายดี”
 
“ไม่ใช่พี่สาว ฉันได้ยินจริง”
 
“ว้ายยย” มิสซูร้องตะโกนขึ้นมาบ้าง
 
“เธอเป็นอะไรอีกคน” ซาร่ารู้สึกกังวล
 
“คือฉันได้ยินเหมือนกันมีคนร้องแฮกข้างหลัง เสียงผู้ชายนะ”
 
ซาร่าสายหน้าเบื่อกับการเล่นเป็นเด็กของสองคน “พอทีทั้งคู่ เรื่องนี้จริงจังนะ”
 
“ฉันสาบาน” อดัมพูด
 
“ฉันด้วย” มิสซูบอกเช่นกัน
 
“ว๊ายยยยย”
ซาร่าร้องตะโกนเสียงดังเมื่อรู้สึกมีใครสักคนกำลังจะเอ๋อยู่ข้างหลังเธอ หลังจากตั้งสติได้ เธอพบผู้ชายคนนั้นคืออาเมด
 
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” เธอตกใจง่ายเหมือนเดิมนะ
 
“อาเมด เธอมาทำอะไรแถวนี้”
 
“ฉันเป็นนักกีฬาต้องมาซ้อมกีฬาสิ” อาเมดยังคงหัวเราะ
 
“พวกเธอเล่นเป็นเด็กไม่รู้จักโตนะ” ซาร่าดุใส่คนทั้งสาม
 
“พี่..ฉันโดนหลอกเหมือนกันนะ” อดัมแย้งญาติผู้พี่
 
“เดี๋ยวก่อนซาร่า” อาเมดสังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงบนตัวซาร่า
 
“อะไรอาเมด เธอมองฉันด้วยสายตาแปลก”
 
“รอบตัวเธอไม่เปล่งออร่าเลยสักนิด มันผิดปกติ”
 
คำพูดของอาเมดสะกิตต่อมสงสัยของอดัมและมิสซู ทั้งสามคนพยายามเค้นความจริงจนซาร่าจนแต้ม
“ก็ได้ๆ ฉันยอมรับ ฉันไม่ได้ทานผลไม้นานแล้ว”
 
“ตั้งแต่เมื่อไร เธอไม่บอกฉันสักคำเห็นฉันเป็นเพื่อนไหม” มิสซูแสดงแสงแดงระดับสอง
 
“ฉันแค่อยากลองอะไรใหม่ๆ ฉันขอโทษนะ”
 
“มันไม่ตลกซาร่า เธอกำลังทำผิดกฏหมายหลัก” อาเมดเตือน
 
“เธอไม่ฟ้องอธิการบดี ส่วนเธอไม่แจ้งคนในชมรมและเธอไม่บอกคนในเมืองเท่านี้เอง”
 
“เรื่องไม่จบเท่านี้นะสิ ขนาดอาเมดฉลาดน้อยกว่าเธอ ยังรู้เลย” มิสซูเตือนเพื่อนเหมือนกัน
 
“ขอบใจที่แสดงความคิดเห็นนะ” อาเมดตอบ
 
“พอกันทีคนมีการศึกษา จะยืนเถียงเรื่องผีเรื่องผลไม้กันอีกนานไหม ลูกอดัมพร้อมออกรบแล้ว” อดัมพูดเกริ่น

 
 
 
เวลา 05:10 น.

   นายอดัมเปิดลิ้นชักที่ตั้งกลางบอลลูนพร้อมทั้งเปิดเครื่อง หลังจากนั้นดันลิ้นชักเข้าไปตามเดิม เมื่อเครื่องทำงานเกิดไอร้อน โดยมีตะแกรงปิดอยู่ด้านบน เวลาผ่านได้ไม่นานไอความร้อนค่อยๆ ลอยสูงขึ้น ใบที่ติดอยู่ปลายดอกหญ้าในแต่ละก้านค่อยๆ โป่งพองขึ้น พัดลมจากด้านล่างลิ้นชักหมุนทำให้ไอขึ้นไปถึงด้านบน จนใบโป่งพองทุกชั้น 
 
จนกระทั่งใบที่ติดอยู่ปลายดอกหญ้าบอลลูนโป่งพองทุกอัน บอลลูนค่อยๆ ตั้งตรงอย่างสง่างาม “เฮ...พวกเราขึ้นมาได้แล้ว”
 
เครื่องปล่อยไอร้อนจากการสะสมพลังงานนานนับสิบถูกใช้ในงานนี้ อดัมเสียดายแต่เพื่อตัวเองด้วยเช่นกัน “เรียบร้อย ทั้งหมดขึ้นได้” เจ้าของบอลลูกเรียกผู้โดยสาร
 
“นายขึ้นมาไม่ได้อาเมด” มิสซูถาม
 
“ฉันอยากดูวิวรอบเมืองบ้างไม่ได้หรือไง”
 
“ฉันไม่ได้ชมเมือง พวกฉันกำลังเข้าป่า”
 
“ตลกนะ เดินเข้าป่าก็ได้”
 
“พวกฉันจะเข้าป่าลึกเพื่อตามหาภาพแห่งความทรงจำ เธอลงไปเถอะ” ซาร่าเฉลยให้อาเมดฟัง จะได้ไม่ต้องมาโต้เถียง
 
ในขณะที่ซาร่ากำลังอธิบายนั้น บอลลูนค่อยๆ ลอยขึ้นเหนือระดับพื้นแล้ว
 
“กระโดดลงตอนนี้ทันอาเมด เธอต้องซ้อมบอล” ซาร่าเอาเรื่องสำคัญของเพื่อนมาอ้าง
 
“ไม่ได้หรอก พวกเธอเข้าป่าเพียงสามคน อันตรายเกินไป ฉันปล่อยให้พวกเธอไปกันแค่นี้ไม่ได้หรอก”
 
จนปัญญาเพราะขณะนี้บอลลูนได้ลอยเด่นเหนือฟ้าเรียบร้อยแล้ว
 
“เธอไม่เสียใจทีหลังนะ” ซาร่าเตือนอาเมด
 
“พวกเธอกลับบ้านไม่เกินวันแข่ง (เสาร์) ใช่ไหม”
 
“ใช่ แต่เธอต้องอยู่ซ้อมนะ” มิสซูไม่อยากให้อาเมด กลัวจีน่ารู้เรื่องจะก่อปัญหาให้กับชมรมห้องสมุด
 
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันเป็นกัปตันและแถมโค้ชยังอยู่ที่ชมรม เรื่องนี้ฉันคุยกับโค้ชเอง”
 
“เฮอออ...ตามใจ” มิสซูจนปัญญาที่จะเถียง เธอจึงหันหลังให้อาเมดแล้วมองดูพื้นล่างซึ่งพบเพียงความมืดเท่านั้น
 
“แฮะๆๆ”
 
ทั้งสี่คนได้ยินแฮกอีกแล้ว
“ฉันไม่ตลกแล้วนะ” ซาร่าพูดขึ้นด้วยความโมโหแต่เพื่อนทั้งสามไม่ทราบเพราะไม่เห็นแสงใดๆ จากตัวเธอ
 
“ฉันเปล่าทำ เราอยู่กันแค่นี้เอง” อาเมดเอ่ยขึ้นกลางวง
 
“ฉันเปล่าเหมือนกัน” มิสซูพูดสมทบ
 
“แฮะ”
 
คราวนี้เสียงดังกล่าวดังมาจากกลุ่มกระเป๋าสัมภาระที่อดัมหยิบขึ้นมา มิสซูสังเกตุมีลูกบอลในกลุ่มสัมภาระ “เธอเอาลูกบอลขึ้นมาด้วยเหรอ อาเมด”
 
“เปล่า จะเอามาเพื่ออะไร”
 
มิสซูสงสัยลูกบอลนั้นจึงหยิบขึ้นมาดู แต่หนังที่ติดลูกบอลหลุดมือขึ้น เธอจึงพบว่าเป็นสายเถาวัลย์นั้นเอง

 
 
ทั้งคู่รู้แล้วเจ้าลูกบอลใบนี้คือไซแนปนั้นเอง มันตั้งตัวยืนเป็นที่เรียบร้อยพร้อมสะบัดขนเพื่อให้เถาวัลย์หลุดให้หมด มันร้องอย่างดีใจและกระโดดใส่ซาร่าเหมือนที่ทำประจำ
 
มิสซูและซาร่ามองตากันเหมือนทั้งคู่รู้ความคิดกันและกันและพูดพร้อมกัน

 
 
“พี่เรียกผมเหรอครับ”
 
“ตัวแสบออกมาเลยค่ะ” มิสซูพูดเชิงขู่
 
เสียงของที่วางซ้อนกันหล่นลงบนพื้น เจ้าจอร์นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พูดตะโกนเสียงดัง “ดูท้องฟ้าสิสวยจังครับ”
 
จากกลุ่มที่อยู่บนบอลลูนยืนหันหลังให้กับท้องฟ้า พลันได้ยินเสียงจอร์นทุกคนหันหน้ามองท้องฟ้าขณะนี้ท้องฟ้าปล่อยแสงส้มเหลืองอ่อนอย่างสวยงาม คนควบคุมไฟท้องฟ้าคงกำลังค่อยๆ เปิดไฟให้สว่าง
 
“หมดกัน” อดัมพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ลูกฉันมีทั้งคนไร้สี ซิสแนปเปอร์ คนไม่ได้กินผลไม้ กัปตันฟุตบอล จะมีอะไรเซอร์ไพร์อีกก็รีบออกมา จะมีโดเรมอนโผล่จากลิ้นชักไหมว่ะ”
 
อดัมสบถอย่างไม่สบอารมณ์ในขณะที่บอลลูนกำลังล่องลอย ทุกคนหันมองไปทางด้านล่างพบบ้านของคนมีสีกำลังเล็กลง และบอลลูนกำลังมุ่งหน้าไปทางหุบเหวแห่งความทรงจำ
 
 

​