...อาแปะหนุ่มแก่เมืองกาญจน์อ่านดราม่าเรื่องดอกเบี้ยธนาคารแล้วก็สะท้อนใจว่าคนสมัยนี้บางคนคิดอะไรง่ายๆ คิดแต่ประโยชน์ของตนเอง มองโลกแคบ..

...คือเรื่องดอกเบี้ยลองมองลึกๆ แล้วจะรู้ว่าธนาคารเค้าต้องดูแลผู้ฝากเงินที่เป็นลูกค้า ธนาคารต้องคอยดึงลูกค้าเงินฝากของตนด้วยอัตราดอกเบี้ยเงินฝาก หากจ่ายให้ไม่ถูกใจ ลูกค้าก็ย้ายเงินฝากออก  ธนาคารก็เจ๊งกันหนะสิ..

..แล้วเงินฝากของลูกค้า ส่วนมากก็คือเงินที่บบรดาลูกค้าของธนาคารได้มาจากการทำงานหนักของบรรดาเหล่ส อากง,อาแปะ,อาซิ้ม,อาซ้อ,คุณปู่,คุณตา,คุณย่า,คุณยาย   ....ผู้สูงวัยเหล่านี้ต่างทำงานหนักเพื่อเก็บออมเงินไว้ใช้ยามชรา ทีาให้ผลตอบแทนในรูปของดอกเบี้ยเงินฝากธนาคาร..

..ผู้สูงวัยเหล่านี้ มิใช่ข้าราชการที่มีเงินบำนาญกินทุกเดือนซะเมื่อไหร่  เงินดอกเบี้ยจากธนาคารก็เปรียบเสมือนเป็นบำนาญชีวิต ของคนชราภาคเอกชน...นั่นแล..   มันจะดราม่าอะไรนักหนา..

...ถ้าใครไม่อยากจ่ายดอก ก็ไม่ต้องกู้  ง่ายๆแค่นี้เอง  เมื่อคิดจะกู้ก็ต้องเตรียมจ่ายดอก  ทั้งหลายทั้งปวงนี้คือระบบวงจรธุรกิจ..  ธนาคารเค้าทำธุรกิจหนะครับ ก็ไม่ต่างไปจากธุรกิจโรงพยาบาลเอกชน  ธุรกิจอสังหา ธุรกิจรถยนต์..ฯลฯ..

....ธุรกิจต้องมีกำไรนะครับ  และธุรกิจต้องเติบโต  หากภาคธุรกิจไม่โต เศรษฐกิจของประเทศก็ไม่โต อันนี้เป็นเหตุเป็นผลกัน..

..ไม่มีใครเค้าบังคับให้คุณไปกู้นะครับ คุณเลือกได้ที่จะไม่กู้  แต่เมื่อกู้แล้ว ดอกเบี้ยคือราคาความอยากของคุณ ที่คุณต้องจ่าย..

กู้ซื้อรถเหรอ ดอกเบี้ยนั่นคือราคาค่าความอยากของคุณ..
กู้ซื้อบ้านเหรอ ดอกเบี้ยนั่นก็คือราคาค่าความอยากของคุณ..
ฯลฯ...ดังนี้เป็นต้น..

อาแปะ...คนกินดอกเบี้ย ฝากไว้ให้คิด..

ปล.1..ดอกเบี้ยธนาคารคือบำนาญเลี้ยงชีวิตผู้เฒ่าหนะครับ เวลาคุณจ่ายดอกเบี้ยให้ธนาคารก็คิดซะว่าเลี้ยงผู้เฒ่าผู้แก่เถิดนะ...ไม่มีดอกเบี้ยแล้วอาแปะจะกินอะไรหละ...จริงไหม.?

อรุณสวัสดิยามเช้า กับอาหารที่ได้มาจากดอกเบี้ยธนาคารจิ๊สสสสนึง..