สวัสดีค่ะ ขอท้าวความก่อนนะคะ
เราอายุ 19 อยู่กับแม่และน้องสาว พ่อแยกทางกับแม่ตั้งแต่เรา 13 เหตุเพราะพ่อมีภรรยาใหม่
แม่เลยต้องเป็น Single mom เลี้ยงตัวเองและเรากับน้องสาวมาค่ะ ก่อนหน้าช่วงที่พ่ออยู่ แม่เป็นแม่บ้านดูแลบ้านไม่ได้ทำงาน ปัจจุบันแม่ทำงานโรงงาน
ปัจจุบันตอนนี้เราทำงานภายในเครือญาติ มีเงินเป็นค่าใช้จ่ายสำหรับเรียนมหาลัยเล็กๆน้อยๆ ซึ่งในส่วนนี้เรากะว่าเราจะใช้ให้ประหยัดที่สุดจะได้ไม่ไปเบียดเบียนเขา และเรายังกู้กยศ.และค่าครองชีพด้วยค่ะ แต่ค่าครองชีพที่กยศ.ให้ เราไม่ได้ใช้ แม่จะขอไปจ่ายค่าอะไรของเขาหมด ซึ่งเราก็ไม่ได้สนใจ เขาโอนมาให้ใช้อยู่แล้ว เราเลยให้แม่ทั้งหมด เพราะแม่บอกว่าเดี๋ยวบัญชีนี้เขาจะจัดการเอง ต่อมาแม่เริ่มรามมาที่บัญชีเราค่ะ แล้วเขาก็บอกว่า
" ก็เพราะไม่มีไง ถ้ามีกูไม่ขอหรอก แล้วก็ถ้าไม่เต็มใจให้ก็ไม่ต้องให้กู " จนมันกลายเป็นเรื่องใหญ่ค่ะ ทะเลาะกัน แล้วแม่เราเป็นคนประเภทที่ชอบโวยวายให้คนอื่นรู้สถานะว่ากำลังด่าลูกอยู่ พูดให้เราผิด ให้คนอื่นมองว่าเราก้าวร้าว ที่ไม่เชื่อฟังแม่ ไม่ให้เงินแม่ 
แต่ด้วยเราเป็นคนเก็บกดมาตลอดเลยตั้งแต่เด็ก เราจะไม่พูดค่ะ ไม่เถียง ไม่โวยวายอะไรทั้งนั้น แต่บางทีไม่ไหวจริงๆ เราก็จะพูดขึ้นไป อธิบายดีๆ พูดดีๆ เขาก็จะบอกว่า " ดูละครมากหรอ ไม่ต้องมาสาธยายใส่กู กูเป็นแม่ กูไม่ผิด" หรือบางทีเรื่องเล็กๆ เรื่องที่เราก็มองว่ามันไม่อะไร แต่แม่จะให้มันเป็นปํญหา แล้วก็จะเริ่มยกเรื่องๆนั้นมาด่าเรา เราก็เงียบ เพราะไม่อยากทะเลาะ
ถ้างั้นเดี๋ยวขอยกตัวอย่างให้ฟังซักเรื่องนะคะ เรานั่งเล่นเกมอยู่ แม่ก็บอกว่าว่างดีนักต้องใช้ให้เข็ด แล้วเขาก็ใช้ให้เราไปเก็บผ้า ไปจุดยากันยุง ด้วยความที่เป็นเกมออนไลน์ มันหยุดไม่ได้ เราเลยบอกว่า " เดี๋ยวหนูไปนะ หนูยังไม่ว่าง " เราก็พูดดีๆค่ะ แต่แม่เริ่มตะคอก แล้วบอกว่าใช้คำที่ควรพูดกับพ่อแม่มั้ย แล้วก็ด่าไปเรื่องเงินเลยค่ะ ไม่รู้ออกได้ไง เขาบอกว่าถ้าไม่มีกินก็จะไม่ขอ ไม่สนใจเราอีก อยากทำไรก็ทำ มีลูก ๆแบบนี้กูยอมอดดีกว่า กูไม่ง้อ น้องเราก็เอากับแม่ด้วย แต่จริงๆก็ไม่ใช่แค่นั้นหรอกค่ะ แม่เป็นคนไม่ให้อิสระทางความคิดเราเลย เสื้อผ้าไม่ให้เลือกใส่เอง ไม่ให้ไปไหน เราเคยไปนั่งสวนจตุจักรกับเพื่อนค่ะตอนมหาลัย พึ่งเคยไป555 เพื่อนพาไปนั่งสงบสติอารมณ์ เราไม่เคยไป เราก็ขออนุญาตแม่ เขาก็บอกว่า มีแต่พวกนักเลงนั่นแหละที่ไป มีแต่พวกขายตัว เราอึ้งมาก งงมาก อะไรของเขา  ความจริงจากใจคือ เราไม่เคยไปสยามค่ะ หรือสถานที่ที่มันเป็นปกติในกรุงเทพเราก็ไม่เคยไป จนเราก็ไม่คิดจะไปแล้วจริงๆ เราชอบอยู่คนเดียว แม่ก็จะบ่นว่าเราจะตามคนอื่นทันหรอ เราไม่รุ้ว่าแม่ต้องการอะไรจากเรา จะไปก็ไม่ให้ ไม่ไปก็ไม่พอใจที่ไม่รู้จักออกจากบ้าน
การเรียนเราก็ดีมาตลอดเลยค่ะ พูดจริงๆ ไม่เคยต่ำกว่า 3.00 ยิ่งม.ปลายเรายิ่งเรียนหนัก เกรด 3.50 ขึ้นทุกเทอม มหาลัยเรียนไกลบ้านนิดนึง เดินทางด้วย BTS 1 ชั่วโมงกว่า ไม่ได้อยู่หอพัก เลิกเรียนเราก็กลับบ้าน ไม่ได้แวะไปเที่ยวไหน กิจกรรมมหาลัยเราก็ไม่จอยค่ะ เพราะอย่างที่บอกเราต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย กลายเป็นตอนนี้เราเลือกเองว่าจะไม่ไปไหน ใช่ เราอยู่แค่นี้จริงๆค่ะ แม่จะสแกนเพื่อนที่เราคบด้วย เพื่อนเรารู้จักแม่เรา เขาบอกเขากลัว ไม่เคยเห็นแม่ใครแบบนี้ ถ้าเราออกไปไหน บางทีแม่ก็จะลางานหรือหยุด เพื่อตามเราไป เพราะอยากรู้ว่าเราจะไปทำอะไรไม่ดีไหม ให้เราโทรรายงานทุกๆชั่วโมง ว่าไปไหน ไปกับใคร ซื้ออะไรไหม
พูดจริงๆนะคะ เราอึดอัด เพื่อนก็อึดอัด จนเราเริ่มที่จะเลือกไม่ไปไหน เพราะถ้าไป ก็เหมือนโดนจับผิดตลอดเลย ทำอะไรไม่ถูกใจ เขาก็จะบอกว่าอกตัญญู ลูกเลวๆ เราเสียใจมาก อันนี้คือเรื่องราวที่เราเจอมาตลอด จนตอนนี้ค่ะ เราอยากให้แม่เข้าใจเราบ้าง ฟังเราบ้าง เราไม่ได้ขออะไรเยอะเลย แค่อย่าหาเรื่องมาให้เราได้ไหม เงินอยากได้ก็แค่บอก เราไม่มีเราก็จะให้ แต่ตอนนี้ทำอะไรก็ดูผิดไปหมดทุกอย่าง อกตัญญู ทวงบุญคุณว่าเขาเลี้ยงเรามาลำบาก เขารักเรามากนะทำไมทำตัวแบบนี้กับเขา
ปีหน้าเราจะ 20 เขายิ่งเป็นหนัก เพราะเขากลัวจะพูดแล้วเราไม่ฟังค่ะ เราทำตามทุกอย่างที่แม่พูด เพราะไม่อยากมีปัญหา หากอะไรผิดพลาดมาเขาก็จะบอกเพราะเราไม่เชื่อฟังเขา เราเป็นลูกเลวๆ เราเลยต้องพยายามไปง้อไปขอโทษเขา เพื่อให้แม่หายโกรธหายด่าเรา เราร้องไห้ทุกครั้งเลยเวลาเจออะไรเกี่ยวกับแม่ เราไม่เคยทำอะไรนอกลู่นอกทางเลยนะคะ เราแค่อยากอยู่เงียบๆของเรา เรารักแม่มากนะคะ แต่ก็เสียใจมากเหมือนกัน เราเคยบอกว่าเราไม่อยากอยู่แล้ว เรากรีดข้อมือโดยที่ไม่ให้ใครรู้เลยมาหลายครั้งแล้วค่ะ จริงๆนะ แต่เราก็ยังมีอะไรหลายๆอย่างที่อยากทำ เราคิดมากหลายๆอย่าง เขาก็บอกว่าเอะอะๆก็จะฆ่าตัวตาย กูเนี่ยต้องอยากตายมากกว่ามั้ย
แล้วแต่เถอะ ให้ไปแล้วชีวิตอะ อยากตายก็เชิญ เราพยายามเข้าใจที่เขาจะสื่อ เขาอาจจะเหนื่อย อาจจะรู้สึกแย่ แต่คือเราไม่ไหวแล้วอะ หรือเราตายๆไปเลยดีคะ เขาจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยกับลูกเลวๆแบบเรา อ่านแล้วคงๆจะงงๆหน่อยนะคะ เรื่องมันเยอะจนเราไม่รู้จะเล่ายังไงก่อน เราควรทำยังไงดีคะ