เรากับแฟนอายุห่างกัน 6 ปีค่ะ เรา21 แฟน 27 เราเรียนอยู่ส่วนเขาทำงาน คนสองคนพอมาใช้ชีวิตด้วยกันจริงๆมันยากมากนะคะ เข้าใจเลยกัลคำว่ารักอย่างเดียวมันไม่พอ ครอบครัว คนรอบข้าง เงิน สำคัญมากจริงๆ เราแค่รู้สึกว่าเราซับพอร์ตเขาไม่ได้ในเวลาที่เขามีปัญหา ด้วยเราก็เรียนอยู่ยังขอตังพ่อแม่ใช้อยู่ แต่เราก็พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้แล้วนะ ค่าข้าว ค่าอะไรเล็กๆน้อยๆ เวลาไปเจอเพื่อนสังสรรค์อะไรที่เราจ่ายได้เราก็จ่ายตลอดอยู่แล้ว ทุกอย่างเราให้เขาก่อนเสมอ บางครั้งเรามีติดตัวเหลือแค่พันกว่าบาทเขาบอกช็อตเรากลัวเขาไม่มีไปทำงานเราก็ให้เขาก่อนอยู่แล้วพันนึงเหลือติดตัวไม่กี่ร้อยไว้กินข้าว เราก็พยายามดีที่สุดในแบบของเราแล้วแต่เรารู้สึกว่ามันไม่ดีพอ เวลาไปเจอเพื่อนเจอครอบครัวเขาเรารู้สึกกดดัน แบบแฟนคนอื่นเขาซับพอร์ตกันได้ แต่เราทำให้ไม่ได้ เรากดดันไปหมด มีครั้งนึงทะเลาะกันแล้วเขาหลุดออกมาว่าเขาเลือกเราเขาทิ้งทุกอย่างมาหาเราทั้งๆที่เราไม่มีทางเลือกที่ดีให้เขาเลยสักทาง เราเสียใจมากๆ จนเราอยากปล่อยเขาไป เราเหนื่อย แต่เราก็รัก รักมากเหลือเกิน อาจเป็นเพราะเราไม่เคยใช้ชีวิตกับใครขนาดนี้ แต่ถึงตอนนี้เราไม่ได้ยอมแพ้แต่เราก็ยอมรับความจริงมากขึ้นว่าเราควรยอมเจ็บยอมตัดใจเดินออกมาให้เขาไปเจอคนที่จะช่วยกันสร้างช่วยกันฟาความมั่นคงมากกว่าให้เขามาอยู่กับเราหรือเปล่า.....แวะมาบ่นเฉยๆบางเรื่องก็ไม่รู้จะคุยกับใครจริงๆ