เห็นกระทู้ที่ตั้งมาถกเถียงพูดคุยเรื่องนี้กันอย่างมากมายแล้ว ทั้งคนเขียนนิยายอย่างรอมแพง คนเขียนบทอย่างศัลยา ก็ต่างโพสต์มุมมองของตัวเอง(ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก) ทำให้เราเอ๊ะขึ้นมาว่า จริงๆแล้วทั้งรอมแพงและศัลยาไม่ใช่คนที่ควรมารับฟีดแบคด้านลบทั้งหมด แต่ควรเป็นคุณหน่อง อรุโณชา ผู้จัดต่างหาก!!!

ข้อความที่รอมแพงกับศัลยาโพสต์โต้ตอบกัน

จากข้อความทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่าทั้งสองคน ไม่ได้ พูดคุยทำความเข้าใจบทกันมากพอ แต่ละคนก็มีความคิดเป็นของตัวเอง

สิ่งที่ปรับแล้วดี หรือ ต้องปรับ
สำหรับเรามีหลายอย่างในบทของศัลยาที่ปรับปรุงให้ดีขึ้นจากในนิยาย เช่น
- การตัดบทที่ให้เกศสุรางค์ไปทูลขอให้ขุนหลวงเพทราชาช่วยแม่มะลิ
- การปรับแปลงตัวละครต่าง ๆ ให้มีความเป็นมนุษย์มากขึ้น เหมาะสมกับสื่อที่เป็นละคร เช่น แม่แพรจีน ถ้าร้ายแบบในนิยาย ปมปัญหาจะดูเบาเกินไปที่จะทำเป็นละคร (ทั้งนี้ทั้งนั้นเราไม่ได้เห็นด้วยที่แพรจีนจะร้ายไร้เหตุผลขนาดนี้นะ)
- ประเด็นประวัติศาสตร์ที่รอมแพงเองก็พลาดไปมาก เช่น
--> เรื่องศรีปราชญ์ที่อาจไม่มีตัวตนจริงในประวัติศาสตร์(ไม่แน่ใจว่าเป็นเหตุผลที่ทำให้ศัลยาเลือกตัดประเด็นนี้ไปหรือไม่)
--> เรื่องบาร์บีคิวที่รอมแพงใส่ไว้ในบุพเพสันนิวาสแต่พลาดตรงที่มะเขือเทศเพิ่งเข้ามาในสยามสมัยรัตนโกสินทร์ ศัลยาก็อุตส่าห์เอามาใส่ในพรหมลิขิตให้แบบไม่มีมะเขือเทศ
--> เรื่องโกษาธิบดีจีนที่ไม่ทราบว่ารอมแพงรู้จุดจบของเขาหรือไม่ถึงผูกตัวละครลูกชายให้มาแต่งงานกับแม่ปราง แม้จะแต่งเข้าบ้านผู้หญิงตามธรรมเนียมสมัยนั้น แต่ก็น่าแปลกอยู่ดี

สิ่งที่ปรับแล้วไม่เหมาะสมหรือไม่ถูกใจคนดู
แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีอีกหลายยยยยจุดมาก ๆ ที่ปรับเปลี่ยนไปจากนิยายแล้วทำให้มันแย่ลง เช่น
-อุปนิสัยของตัวละครต่าง ๆ ทั้งพ่อริดที่ฉลาด ทันคน กลายเป็น ซื่อจนออกจะโง่ และขี้ขลาด เกศสุรางค์(ที่เราแอบคาดหวังไว้มาก) ก็กลายเป็นคุณแม่ที่ทำอะไรไม่ได้เลยนั่งรอเดสตินีอย่างเดียว ต่างจากในนิยายที่เป็นคุณแม่เจ้าแผนการ และแม่กลิ่น ที่ปรับจากร้ายตลกเป็นร้ายจริงจังจนอยากเลื่อนผ่าน(ถ้าไม่ใช่น้ำตาลนี่ไม่ดูต่อจริง ๆ ) 
- การสลับเหตุการณ์ รู้สึกว่าการเรียงไทม์ไลน์ในเรื่องนี้แปลกประหลาด เช่น ที่สลับให้แม่กลิ่นมาขโมยสร้อยพุดตานก่อนแล้วค่อยทำลายแปลงผัก อันนี้รู้สึกว่าแปลกมากกกก เพราะในนิยายแม่กลิ่นไม่ได้เริ่มมาร้ายเลย แต่ค่อย ๆ ไต่ระดับความร้ายและความเลวร้ายของการกระทำลง จึงไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องสลับเหตุการณ์ที่เรียงไว้อย่างดีแล้วในนิยาย
- การปรับเปลี่ยนโครงเรื่อง ปฏิเสธไม่ได้ว่าเนื้อหาในนิยายพรหมลิขิตเบามาก ถ้าละครทำเหมือนเป๊ะเลยก็คงสงบสุขเกินไป แต่การปรับโครงเรื่องพร้อมกับพยายามคงโครงเรื่องเก่าไปด้วย ถ้าเข้าใจตัวเรื่องเก่าไม่มากพอ ก็จะทำให้เรื่องราวขัดแย้งและทำลายกันเอง เช่น ประเด็นเมียพระราชทาน และประเด็นการถวายตัวใส่เข้ามาก็ไม่ได้แย่อะไร แต่ในรายละเอียด การเปิดปมปัญหาเรื่องเมียพระราชทานแล้วตัดอารมณ์ไปเล่าเรื่องที่พิษณุโลกเลย ยื้อปัญหานี้จนตอนจบถึงจะคลายเป็นปมสุดท้ายเราว่ามันนานเกินไป หรือประเด็นการถวายตัวที่ใส่มาเพิ่มความสนุก ก็ต้องหาให้เจอว่าเมื่อใส่เข้ามาแล้วส่งผลต่อเนื้อเรื่องเก่าที่รอมแพงสร้างไว้ตรงไหนยังไงบ้าง เช่น เป็นฉากที่แสดงให้เห็นถึงความรักของพ่อริดหรืออะไรก็ได้ แต่ฉากนี้ดูใส่มาแบบงง ๆ ลอยออกจากตัวเรื่องเดิม จนกลายเป็น ไม่รู้จะใส่มาทำไม
และอีกมายมายที่ตอนนี้ยังนึกไม่ออก

จากทั้งหมดนี้ทำให้เราคิดว่าว่าจุดร่วมของปัญหา คือ การที่คนเขียนนิยายและคนเขียนบทไม่ได้พูดคุยทำความเข้าใจกันมากพอ (เป็นการคาดเดาเอาเองจากการวิเคราะห์คำพูดของทั้งศัลยาและรอมแพงนะค้า)
คือศัลยาไม่เข้าใจบางสิ่งที่รอมแพงต้องการจะสื่อในพรหมลิขิตแต่ไม่ถามความเห็นของรอมแพง มั่นว่าตัวเองเก่ง มีประสบการณ์ แทนที่จะคุยกันให้ดี เปิดโอกาสให้รอมแพงได้อธิบายสิ่งที่พลาดไปเพื่อหาทางแก้ปัญหาที่ดีที่สุด กลับดูถูกรอมแพงและใช้ "อำนาจ" ของคนเขียนบท ปรับเปลี่ยนเนื้อเรื่องโดยขาดความเข้าใจ จนนำไปสู่ความพังพินาศในช่วงท้ายของละคร

ดังนั้นเราจึงคิดว่า ต้นเหตุของความบ้งของบทที่เกิดขึ้น เป็นเพราะผู้จัดไม่ใช้ 'อำนาจของผู้จัด' ในการทำให้คนเขียนบทและคนเขียนนิยายมาคุยกัน ทั้งที่สามารถทำได้ (แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะคุณหน่องเป็นแบบนี้มาแล้วหลายเรื่อง และศัลยาเองก็คงมีอำนาจในการควบคุมหลาย ๆ อย่างในละครได้มาก อย่างการที่เอาหลานมาเล่นเป็นอึ่ง เขียนบทซัพพอร์ตให้แม่ได้มาปรากฏตัวในตอนจบ และให้เหลนมาเล่นเป็นลูกพุดตาน)

ท้ายที่สุด ขอลงท้ายว่าเราเข้าข้างรอมแพงเต็มที่ เนื่องจากเห็นว่าเรื่องนี้เหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็ก ศัลยามีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก ไม่รับฟังความคิดเห็นของใครทั้งคนดูและรอมแพง โพสต์ของศัลยาก็เขียนอย่างไม่ชัดเจน เจือน้ำเสียงประชดและเสียดสี ไม่ได้อธิบายมากพอให้เราเข้าใจในประเด็นที่แฟนละครวิพากษ์วิจารณ์กัน ในขณะที่รอมแพงพยายามอธิบายเรื่องราวในส่วนที่ตนเองรับผิดชอบ(ถึงจะกลายเป็นว่าไปเหยียบหางใครเข้า) แต่เรารู้สึกว่าน่าเห็นใจที่ความคิดที่รอมแพงกลั่นกรองมาเป็นเวลานานกว่าจะออกมาเป็นนิยายได้เล่มหนึ่ง ถูกด้อยค่าและเปลี่ยนแปลงโดยขาดความเข้าใจ ไม่แปลกที่เขาจะตอบโต้ในลักษณะเช่นนี้เลย