สวัสดีค่ะเราเป็นแค่ผู้หญิงคนนึงต้องบอกอย่างนี้ก่อนนิสัยส่วนตัวเวลาอยู่ที่โรงเรียนจะเป็นคนที่ค่อนข้างร่าเริง แต่เวลาอยู่บ้านค่อนข้างเป็นคนตัดขาดกับโลกภายนอกไม่ค่อยคุยกับเพื่อน ปัญหามันเกิดตอนโควิด มีให้เรียน Work from home เราก็เรียนได้ปกติ แต่พอเริ่มมาคุยกับเพื่อนเริ่มไม่กล้าสบตา เราก็ไม่คิดอะไรมาก แต่ปัญหาเราขึ้นมหาลัยมาเจอสังคมใหม่มีเพื่อนใหม่แต่ไม่กล้าสบตาใคร โดยเฉพาะ ผู้ ^{ชายจะไม่กล้าเข้าใกล้เลยไม่กล้าพูดกับใครกับใครจนเป็นคนพูดน้อยบางวันก็ไม่พูดเลย} จนเริ่มมีความรู้สึกว่าโดนกีดกันทั้งที่รู้อยู่ว่าไม่มีใครกีดกันอะไรแต่ใจมันรู้สึกไปแล้ว สุดท้าย เรียนได้ 1 เทอมทนไม่ไหวลาออก 
แม่ให้สมัครทำงานโรงงาน เราสมัครทำงานได้2 เดือน ในระหว่าง2 เดือนเราไม่คุยกับใครเลยไม่กล้าสบตา ไม่กล้าเข้าใกล้ บังเอิญเดินสวนกับก็ทำเป็นไม่เห็น เวลามีคนมาพูดด้วยเราอยากตอบแต่หาเสียงตัวเองไม่เจอ เราเลยคิดที่จะลาออก แต่แม่ก็ว่าเราก็เขาใจไม่ว่า ต้องบอกอย่างนี้ว่าต้องแต่มีโควิค ก็มีนิยายที่อยู่ เป็นเพื่อนเรามาตลอดวันนี้แม่บอกว่ามันเพ้อฝัน ใจมันสลายมันเจ็บใจ แต่น้ำตาไม่ไหลสักหยด แต่ในใจรู้ว่าร้อง
แต่เราเริ่มมีความรู้สึกกลัวผู้คนโดยเฉพาะผู้ชายจะไม่กล้าเข้าใกล้เลย 
ขอพื้นที่ระบาย