คือว่าเราเคยเป็นคนที่ไม่สนสายตาคนรอบข้างแล้วก็ค่อนข้างคิดบวกค่ะแต่นั่นก็ก็เป็นสมัยก่อนที่จะมีโควิด พอมีโควิดมาช่วงแรกๆได้เรียนอยู่บ้านแต่พอไปโรงเรียนต้องใส่แมสเราก็ใส่บ้างไม่ใส่บ้างเพราะอึดอัดใส่แค่ตอนมีคนอยู่เยอะๆ แต่พอช่วงขึ้นม.ต้นได้เจอกับเพื่อนคนนึงบูลลี่ว่าเราไม่สวยอย่างที่คิดเลยคือตอนแรกเพื่อนสนิทกับเรามากๆถึงขั้นเจอกันครั้งแรกอยากพาไปหาแม่เลยแล้วก็มีเพื่อนอีกคนที่ชอบใส่แมสมากกลายเป็นว่าเราเริ่มใส่แมสตลอดตามเค้าเพื่อนอีกคนก็เป็นกลายเป็นคนความมั่นใจหายเลย ประเด็นอยู่ที่ช่วงนี้ไม่มีคนใส่แมสแล้วอากาศก็ร้อนเป็นสิวขึ้นเยอะเลย เราไม่ถอดแม้กระทั้งตอนเรียนพละวิ่งรอบสนาม แต่ช่วงปิดเทอมนี้เราไม่ได้ออกบ้านเลยทำให้ไม่ได้ใส่แมสมันเริ่มชินขึ้นเรื่อยๆจนถึงตอนเปิดเทอมที่ต้องกลับมาใส่อีกรอบและวันนี้เราได้ไปเล่นบ้านลมกับเพื่อนเรถอดแมสทั้งวันเลยไม่มีใครทักอะไรเลยเราเริ่มมีความมั่นใจว่าอยากถอดแมสมากขึ้นพรุ่งนี้ต้องไปรร.เราถอดแมสไปดีมั้ยคือถ้าเราสนิทกับใครเราจะถอดแมสและวางใจกับคนนั้นค่ะแต่นี่คนทั้งรร.เวลาเราพูดฟันก็ไม่เท่ากันอีกเราไม่มั่นใจตรงนี้แหละค่ะเลยไม่กล้าพูดเคยโดนบูลลี่ว่าเอาฟันไปขุดดินดีกว่าใช้กินข้าวด้วยทำไงดีเราค่อนข้างเป็นคนไม่มีความมั่นใจอินโทรเวิดขี้อายพอสมควรเลยค่ะขอวิธีกล้าถอดแมสกล้าพูดโดยไม่สนว่าเขาจะคิดยังไงเพราะปีหน้าเราก็จะได้จัดฟันแล้วอยากลองถอดแมสเล่นกับเพื่อนแบบไม่แคร์เรื่องฟันและสายตาคนรอบข้าง(ตอนใส่แมสมีคนชมว่าเราสวยเยอะมากแต่พอถอดออกแต่ละคนก็ไม่เคยชมอีกเลยกลายเป็นว่าความสนิทน้อยลงด้วย)