เราสังเกตคนรอบตัวตลอดเวลาเดินทางไปกลับโรงเรียน บางครั้งก็ได้เจอคนเดิมๆไม่ก็คนที่ไม่เคยเจอเลย แต่มีผู้ชายคนนึงซึ่งนานทีเราจะได้เจอเขาระหว่างทางไปโรงเรียน บางครั้งก็ขึ้นรถคันเดียวกัน บางครั้งก็เห็นเขานั่งรถผ่าน หรือไม่ก็เดินสวนกันที่โรงเรียน จนเราจำลักษณะของเขาได้ดี ทั้งที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าเขาคือใคร 

จนวันนึงช่วงนั้นมีงานโรงเรียนบรรยากาศรอบตัวมันค่อนข้างชุลมุนมาก และจังหวะนั้นมันก็ทำให้เราได้เจอกับเขาอีกครั้งค่ะ แต่การเจอกันครั้งนี้มันกลับต่างออกไปจากทุกวัน นับว่ากลายเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตเลยก็ว่าได้ค่ะ ตรงที่ ' เราสบตากับเขาครั้งแรก '

ตอนนั้นรู้สึกได้จริงๆนะคะว่าทุกอย่างรอบตัวมันหยุดนิ่งไปหมดเลย ยอมรับว่าใจเต้นด้วย ถ้าเราได้เห็นหน้าตัวเองตอนนั้น คือรู้เลยว่าเสียอาการแค่ไหน มันเกิดอาการสปาร์คขึ้นมาจนตั้งตัวไม่ทันจริงๆ 

และหลังจากนั้นเราก็เอาเขาออกจากหัวไม่ได้เลยค่ะ ไม่อยากยอมรับกับความรู้สึกตัวเองด้วย ทุกวันนี้เราเอาแต่คิดว่าเรื่องนี้ มันดูเพ้อฝัน มันดูแปลกเกินไป มันดูเป็นไปไม่ได้ที่เราจะชอบคนที่เราแทบไม่รู้จักเขาเลย ทำไมเราต้องเศร้าเวลาที่ไม่ได้เจอเขาหรือเจอน้อยลง ทำไมต้องดีใจและมีความสุขเวลาที่เดินสวนกัน ทั้งที่แต่ก่อนก็ไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลย เขาดูใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไป ไม่ได้หน้าตาดีจนเว่อร์ ไม่ได้เป็นคนโด่งดังอะไร ที่สำคัญคือเขาไม่ใช่สเปคเราเลยสักนิดเดียว

แต่เรากลับมองว่าตัวเขามันน่าสนใจไปหมดซะทุกอย่าง พออยู่ในระยะที่ใกล้กันมากเรากลับสติหลุดจนทำอะไรไม่ถูก 

แต่ตอนนี้เรากำลังอยู่ในภาวะสับสนกับตัวเองค่ะ ใจนึงก็คิดว่าคงชอบ แต่อีกใจอาจคิดว่าแค่หลง ไม่ก็ Puppy love ไปเอง เราไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตัวเองรู้สึกมันคืออะไรกันแน่ เราไม่รู้เลยจริงๆค่ะว่าเวลาคนๆนึงจะชอบใครสักคนอาการมันจะเป็นยังไง จะเป็นแบบที่เรารู้สึกอยู่รึเปล่า หรือว่าไม่ใช่

แล้วทุกคนคิดว่าไงคะ