ตั้งแต่ผมอยู่ป.1ผมเรียนห้องพิเศษที่มีแต่เด็กที่เรียนเก่งๆแต่ผมเรียนไม่เก่ง เวลาไปเล่นอะด้วยเขาก็ไม่ให้เล่นแต่ตอนนั้นผมยังเด็กจนก็ไม่ได้คิดอะไรมากพออยู่ประมาณป.3ก็มีเพื่อนสนิท แต่เพื่อนสนิทคนนี้มันจะแกล้งผมในตอนที่เพื่อนคนอื่นอยู่ แต่พออยู่ด้วยกันก็สนิทกับผมมากๆ เขาทำแบบนี้กับผมจนจบป.6 ผมเลยได้ไปเรียนต่อม.1ในโรงเรียนวัด สังคมที่นั้นแย่ๆมาก ผมได้เจอกับเพื่อนในหลายๆแบบ ได้มีเพื่อนสนิทได้มีเพื่อนที่อยู่เป็นกลุ่ม ตอนนั้นผมเลยคิดได้ว่าเพื่อนตอนประถมมันไม่ได้เห็นเราเป็นเพื่อน มันแค่เราเด็กโง่หน้าห้องคนหนึงเลยมารุมแกล้งแต่ผม เพื่อนในมัธยมของผมมีทั้งดีและไม่ดีผมได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ได้หลายคนจนมีเพื่อนเยอะมาก จนผมคิดว่านี่แหละคือเพื่อนแท้ ผมได้เจอกับเพื่อนสนิทสมันประถมพวกเราไปเที่ยวด้วยกัน แต่พอไปเจอกับเพื่อนที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันที่เคยแกล้งผม เพื่อนสนิทผมมันก็เลยรุมด่าผม ซึ่งผมก็ไม่ได้ผิดอะไรแต่ผมไม่ด่าคืนเพราะรู้ว่าถ้ามันไม่ทำมันก็จะโดนเป็นการเอาตัวเลยที่เหี้*มากๆ
พอผมขึ้นม.3ผมสนุกกับชีวิตมาก ได้มีเพื่อนแบบเาสักที จนเวลาผ่านไปผมเริ่มรู้สึกโดดเดี่ยวตรที่ เวลาผมมีปัญหาอะไรไม่มีใครเคยฟังสักคนแถมยังพูดเชิงไม่สนใจตัดกำลังใจเวลาผมเจอปัญหาอะไรไม่มีใครเข้ามาช่วยไม่มีใครเข้าใจ เพื่อนสนิทสมัยประถมก็ติดต่อไม่ได้เพราะไปมีแฟนใหม่ เพื่อนสนิทก็ได้เพื่อนใหม่จนคุยกับผมน้อยลง แล้วมีวันหนึ่งผมต้องไปซ้อมดนตรีของโรงเรียน แต่เพื่อนคนอื่นไปซ้อมเชียร์กีฬาสีกัน ผมก็สงสัยว่าไม่มีใครม่ตามหรอ รอให้มีคนมาตามจนสุดท้ายซ้อมเชียร์จบเลิกเรียนผมเดินเข้าไปในห้องไปถามเพื่อนว่ามีใครถามหาผไหมตอนซ้อมเชียร์กัน ผมถามไปหลายคนซึ่งทุกคนก็ตอบว่าเหมือนๆกันว่าไม่เห็นไม่รู้ว่าอยู่ด้วย ผมที่ได้ยินคำนี้อยากรองไห้มาก ตอนอยู่โรงเรียนผมเป็นคนที่ร่าเริงมาก พอผมเข้าไปในห้องน้ำน้ำตาผมก็ไหล ผมเป็นคนที่ร้องไห้ยากมาก ผมพยายามบอกตัวเองหลายครั่งว่อย่าร้อง เพราะทุกคนก็มีหน้าที่ที่ไม่เหมือนกันจะมีคนมาสนใจเราตลอดได้ยังไง ถึงผมบอกกับตัวเองเป็นอย่างงั้นผมก็เศร้าอยู่ดี เพราะมันไม่เคยมีใครมาสนใจผมจริงๆเลย ผมกับสนิมช่วงนี้ก็มีเรื่องให้ทะเลาะกันบ่อยมากจนเกือบชกต่อยกัน แต่ผมก็ทำเป็นยิ้มๆไป พอผมอยู่คนเดียวเมื่อไหร่น้ำตาผมก็ไหล ผมเลยคิดว่าต่อให้เป็นเพื่อนใหม่ก็เหมือนเดิมไม่ได้คิดว่าเราเป็นเพื่อนด้วยซ้ำ ต่อหน้าคำอื่นผมยิ้มแย้งร่าเริงแต่พออยู่คนเดียวผมโครตโดดเดี่ยวเลย ผมควรทำไงดีครับ ผมลยคิดว่าถ้างั้นก็ไม่ต้องมีเพื่อนก็ได้ อยู่คนเดียวมีแค่ตัวผมที่เข้าใจตัวเองก็พอ ผู้รู้ช่วยหน่อยครับผมโดดเดี่ยวมากๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
มีเพื่อนเยอะแต่รู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวไม่มีเพื่อน
พอผมขึ้นม.3ผมสนุกกับชีวิตมาก ได้มีเพื่อนแบบเาสักที จนเวลาผ่านไปผมเริ่มรู้สึกโดดเดี่ยวตรที่ เวลาผมมีปัญหาอะไรไม่มีใครเคยฟังสักคนแถมยังพูดเชิงไม่สนใจตัดกำลังใจเวลาผมเจอปัญหาอะไรไม่มีใครเข้ามาช่วยไม่มีใครเข้าใจ เพื่อนสนิทสมัยประถมก็ติดต่อไม่ได้เพราะไปมีแฟนใหม่ เพื่อนสนิทก็ได้เพื่อนใหม่จนคุยกับผมน้อยลง แล้วมีวันหนึ่งผมต้องไปซ้อมดนตรีของโรงเรียน แต่เพื่อนคนอื่นไปซ้อมเชียร์กีฬาสีกัน ผมก็สงสัยว่าไม่มีใครม่ตามหรอ รอให้มีคนมาตามจนสุดท้ายซ้อมเชียร์จบเลิกเรียนผมเดินเข้าไปในห้องไปถามเพื่อนว่ามีใครถามหาผไหมตอนซ้อมเชียร์กัน ผมถามไปหลายคนซึ่งทุกคนก็ตอบว่าเหมือนๆกันว่าไม่เห็นไม่รู้ว่าอยู่ด้วย ผมที่ได้ยินคำนี้อยากรองไห้มาก ตอนอยู่โรงเรียนผมเป็นคนที่ร่าเริงมาก พอผมเข้าไปในห้องน้ำน้ำตาผมก็ไหล ผมเป็นคนที่ร้องไห้ยากมาก ผมพยายามบอกตัวเองหลายครั่งว่อย่าร้อง เพราะทุกคนก็มีหน้าที่ที่ไม่เหมือนกันจะมีคนมาสนใจเราตลอดได้ยังไง ถึงผมบอกกับตัวเองเป็นอย่างงั้นผมก็เศร้าอยู่ดี เพราะมันไม่เคยมีใครมาสนใจผมจริงๆเลย ผมกับสนิมช่วงนี้ก็มีเรื่องให้ทะเลาะกันบ่อยมากจนเกือบชกต่อยกัน แต่ผมก็ทำเป็นยิ้มๆไป พอผมอยู่คนเดียวเมื่อไหร่น้ำตาผมก็ไหล ผมเลยคิดว่าต่อให้เป็นเพื่อนใหม่ก็เหมือนเดิมไม่ได้คิดว่าเราเป็นเพื่อนด้วยซ้ำ ต่อหน้าคำอื่นผมยิ้มแย้งร่าเริงแต่พออยู่คนเดียวผมโครตโดดเดี่ยวเลย ผมควรทำไงดีครับ ผมลยคิดว่าถ้างั้นก็ไม่ต้องมีเพื่อนก็ได้ อยู่คนเดียวมีแค่ตัวผมที่เข้าใจตัวเองก็พอ ผู้รู้ช่วยหน่อยครับผมโดดเดี่ยวมากๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้