คือตั้งเเต่เด็กๆเราย้ายโรงเรียนบ่อยมาก อนุบาลที่หนึ่ง พอประถมก็อีกที่หนึ่ง ม.ต้นก็อีกที่หนึ่ง ม.ปลายก็อีกที่หนึ่ง มหาลัยก็ที่หนึ่งเเละปัจจุบันซิ่วมาอีกที่หนึ่ง เราไม่ได้เป็นเด็กเกเรหรืออะไรเลย เป็นเด็กปกติคนหนึ่ง ซิ่วจากมหาลัยเพราะแม่ไม่โอเคกับคณะที่เลือก เราพยายามหาสาเหตุกับความรู้สึกนี้ ความรู้สึกเหงา ความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง จากเด็กร่าเริงมีเพื่อนทั้งในห้องเเละต่างห้อง ยิ่งพอย้ายโรงเรียนไปเรื่อยๆพอถึงม.ปลายเป็นจุดที่เราคิดว่าสภาพจิตใจเราเริ่มเเย่ อยู่ๆก็กลายเป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยกล้าเเสดงออก ไม่กล้าเข้าไปทักทาย สบตาหรือยิ้มทักทายให้เพื่อนใหม่ ชีวิตในช่วงม.ปลายของเราไม่ได้น่าจดจำเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ พอมามหาลัยที่เเรกเราพยายามกลับไปเป็นคนเดิม เราทำกิจกรรมเป็นหลีด นางรำ ทำทุกอย่างเริ่มมีเพื่อน ชีวิตเริ่มจะดีเเต่ที่บ้านเราไม่โอเคกับสิ่งที่เราเลือก เราจึงต้องออกมาแอดมิชชั่นใหม่ในคณะที่ที่บ้านคาดหวังไว้ เราไม่ค่อยชอบซักเท่าไหร่ ถามว่าเรียนไหวไหม เราเรียนไหวเรียนได้ เเต่ที่มันเเย่ตอนนี้คือ สภาพสังคมในสาขาเรามันเหมือนกับสังคมม.ปลายที่เรารู้สึกเเย่ เเต่ถึงสังคมในสาขาจะเเย่เเต่ถ้าเพื่อนในกลุ่มเราคอยสนับสนุนคอยเคียงข้างกันคงจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเท่านี้ กลุ่มเรามีกัน4คนรวมทั้งเรา 2คนมาจากโรงเรียนเดียวกันจะสนิทกันคงไม่เเปลก อีกคนมีเเฟน เราเข้าใจเเหละ เเต่บางครั้งเราก็ต้องการเพื่อนซักคนที่สนิทจริงๆ พูดได้ทุกเรื่อง คอยรับฟังเรา เเต่ไม่มีเลย หลายครั้งที่รู้สึกแย่ เพื่อนจะนิ่งใส่ ช่วงสอบเรารู้สึกแย่มากเราจะฟุ้งซ่านทุกครั้งที่นั่งอ่านหนังสือคนเดียว เคยลองไปนั่งอ่านกับเพื่อนครั้งหนึ่ง เขาทำกับเราเหมือนเป็นอากาศ สงสัยตรงไหนเวลาถามต้องถามสี่ถึงห้าครั้งถึงจะยอมตอบเรา เราไปอ่านด้วยเเค่ครั้งนั้นครั้งเดียว เราไม่อยากเสียความรู้สึกไปมากกว่านี้ แต่ทุกครั้งที่เห็นเขาอัพรูปด้วยกันเขาดูแฮปปี้กันมาก แต่เราต้องนั่งอ่านหนังสือเงียบๆในห้องคนเดียว ความรู้สึกถูกทอดทิ้ง เหมือนไม่มีใคร เราไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย ไม่ใช่ว่าเพื่อนไม่ชอบเราหรอกนะ ตอนเรียนก็ปกติกันดี นั่งเรียนด้วยกัน เเต่ตอนสอบ ตอนเราไม่สบายใจ จะมีเเค่ความเงียบเเละนิ่งใส่เท่านั้นที่เราโดนมาตลอด ยังมีอีกหลายเรื่องที่เรารู้สึกแย่เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง เราพยายามจะปรับตัวเเล้วจริงๆT_T

ปล.เราก็บ่นๆของเราไปแหละ พิมผิดบ้างขออภัยด้วยนะคะพอดีพิมในมือถือ