คือเรื่องมีอยู่ว่า เราซื้อสบู่อ่บน้ำมาให้มาแบ้ววันถัดมาเราก็ไปรร.ปกติ แล้วกลับมาพ่อก็บ่นว่าซื้อของให้หมาได้แต่ไม่ให้ตังค์กู (เหตุผลที่เราไม่ให้ตัค์เพราะพ่อชอบเอาไปซื้อบุหรี่ หรือบางทีก็ชอบให้คนอื่นยืม) เราเลยไม่ให้ แต่เราเลี้ยงหมาเพราะเราอยากมีเพื่อนแก้เหงา ซึ่งเราก็ไม่ได้ให้พ่อเราม่เดือดร้อนด้วยเลย เพราะเราก็ไม่ได้ขอให้เขาไปให้อาหารหมาทุกวัน เย็นกลับมาจากรร.เราจะเป็นคนให้เอง และเราก็เก็บตังค์เองโดยที่พ่อไม่ได้มามีส่วนเกี่ยวข้องกับเงินเราเลย เรามีสิทธิ์ที่จะไม่ให้เขาได้ใช่มั้ย เพร่ะพวกผู้ใหญ่เวลาเราไม่ทำตามที่เขาต้องการก็จะทวงบุญคุณ ถึงขั้นไล่เราออกจากบ้าน เพียงเรื่องปัญญาอ่อนก็มี เราได้แต่สาปแช่ง ไม่ว่าเขาจะเอาหมาไปปล่อยเอง หรือจ้างใครไปปล่อยคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง ขอให้โดนทอดทิ้งบ้าง จะหาว่าเราเป็นคนใจร้ายก็ได้นะคะ แต่สมองเรามันคิดอาฆาตถึงขั้นว่า ถ้าหมาเราโดนปล่อยวัดที่ไกลๆ เราก็จะทอดทิ้งคนปล่อยเรา ให้เขาอยู่คนเดียวแล้วเราไปอยู่ที่ไกลๆบ้าง ให้เขาติดต่อเราไม่ได้เลย เพราะเราไม่ได้มีความรู้สึกรักหรืออยากทำเพื่อใครแล้ว เพราะพ่อเราเป็นคนที่พูดทำลายจิตใจเราไว้เยอะมาก จนเราไม่มีความรู้สึกผูกพันธ์อีกแล้ว