ทำงานทุกวันนี้ เงินเดือนน้อยแสนน้อย แถมโดนเอาเปรียบอีก ในหน่วยงานราชการ เราที่อายุน้อยที่สุดในองค์กร เหมือนโดนเหยียบหัวตลอดเวลาเลยค่ะ พูดอะไรมากไม่ได้ แสดงความคิดเห็นมากก็ไม่ได้ เป็นแค่ลูกจ้างก้มหน้าทำงานไปวันๆ แถมลูกจ้างที่เป็นรุ่นพี่ก็ชอบเอางานมาโยนให้ทำ เขาขอเราช่วย เราทำให้ทุกอย่าง พอเราขอเขาช่วย เขาด่าเราว่าเรา บอกว่าเราทำงานไม่ดี ทำงานช้าเอง เราจะเถียงก็ว่าเราก้าวร้าว เป็นผู้น้อยทำผิดก็ยอมรับผิด ถึงไม่ผิดก็ต้องเป็นฝ่ายผิดซะงั้น  เจ้านายก็ไม่ช่วย ไม่ปกป้องเลย ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น จะฟ้องก็ว่าเราฟ้องอีก
ทำงานเยอะ จนทำไม่ทัน สับสน หมดไฟ ตื่นเช้ามาอยากจะร้องไห้ไม่อยากตื่นไม่อยากไปทำ ทำงานแบบคนในองค์กรอ้างว่าเป็นเด็กรุ่นใหม่ก็ให้ทำเยอะ คนที่อายุมากชอบอ้างว่าตัวเองไม่เก่งเทคโนโลยี(บางทีนะ อายุเขาก็ไม่ได้เยอะถึงขั้นแก่ 30-40เอง แต่ไม่รู้จักจะเรียนรู้) อะไรทำไม่ได้ก็โยนมาให้ทำหมด อะไรที่ทำแล้วนายจะด่าก็โยนมาให้หมด
พองานโหลด นายก็มาว่าให้ บอกให้เราอยู่ล่วงเวลาทำงานให้เสร็จ กลับบ้านเกินเวลา2-3ชม. เลิกงาน16.30 กับบ้านเกือบ2ทุ่ม วันหยุดก็ต้องมาเคลียร์งาน ไม่มีค่าตอบแทนให้ซักบาท เดือนหนึ่งได้หยุดแค่2-3วัน พอวันไหนลาป่วยโทรจิกอย่างกะไรดี โทรจนกลัวเสียงโทรศัพท์ไปแล้ว วิตกกังวลสุดๆ

กลับมาบ้าน พ่อแม่ก็ไม่ยอมทำงานบ้านไม่ยอมทำอะไรเลย หน้าที่ล้างจานซักผ้ากวาดบ้านถูบ้าน เราทำเองหมด ทำอาหารให้อีก กลับบ้านมาดึกๆหิวมากเพลียมาก กลับมาถึงบ้านพ่อแม่ด่าว่ากลับมาช้า ใช้ให้ไปทำกับข้าวให้กินอีก เป็นลูกก็ต้องทำให้พ่อแม่ ไม่ใช่ให้พ่อแม่มาทำให้ (ความคิดหัวโบราณ) หนี้สินก็เยอะ ทำงานทุกวันนี้ได้เงินมาใช้หนี้ให้หมด แทบไม่เหลือให้ตัวเอง นี่อดทนทำที่หน่วยงานราชการนี้เพราะหวังจะเรียนต่อป.ตรี แต่ตอนนี้หมดไฟสุดๆ อยากหนีออกจากที่นี่ไปไกลๆ ไม่อยากอยู่ อยู่แล้วเหมือนติดคุก เสียสุขภาพจิตแบบสุดๆ
เคยคิดว่าถ้าตายไปคงจบๆ แต่ก็อดเป็นห่วงพ่อแม่ไม่ได้ ถึงจะโกรธแต่ลึกๆก็รักอยู่ ตัดใจสงสารไม่ได้

นี่วางแผนจะหนีไปหางานไกลๆ อยากลาออก หมดสัญญานี้จะไม่ต่อ ทุกวันนี้ไม่พูดกับใครทั้งนั้น ไม่ยิ้มไม่เล่นกับใครเลย พอเป็นแบบนี้เหมือนทุกคนดูออก มาพูดรั้งให้อยู่ มาพูดดีเหมือนจะเสียเบ๊คนหนึ่งไป ใช้เราจนชิน ตัวอยู่สบายมาสายกลับไวงานน้อย ทีตอนอยู่ไม่เคยจะพูดดี ทีจะไปดันมาทำดี
พ่อแม่อีก พอบอกว่าจะลาออก ก็ไม่อยากให้เราออกมาคาดหวังลมๆแล้งๆว่าเราจะได้บรรจุ ถึงจะบอกไปกี่ครั้งแล้วว่าเป็นแค่ลูกจ้างต่อสัญญาปีต่อปี จะเอาโอกาสไหนมาบรรจุ ป.ตรีก็ไม่ได้มีอย่างเขา
พอบอกจะลาออก พ่อแม่ก็เอาแต่พูดเรื่องสอบนั่นสอบนี่ ที่ผ่านมาไม่เคยสนใจ สนใจแค่ตัวเองกับเงินเดือนน้อยๆ จะพูดดีๆกับเราแค่วันเงินเดือนออกเท่านั้น

ถ้าอยู่ต่อที่นี่ก็ไม่รู้ว่าจะใช้หนี้เป็นล้านของพ่อแม่หมดตอนไหน กะอีแค่เงินเดือน8พัน แค่ใช้กินในแต่ละเดือนก็ไม่พอแล้ว สู้ไปหางานอื่นทำยังดูมีความหวังมากกว่าอีก

้ใครที่อ่านมาถึงตอนนี้ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ กระทู้นี้เขียนเพราะอยากระบายมากๆ ทุกวันนี้เหมือนตัวคนเดียวไม่มีที่ปรึกษา ปรึกษาใครเขาก็บอกให้เราอดทนอยู่ แต่เราเหนื่อยมากๆแล้วค่ะ

ขอบคุณที่รับฟังค่ะ