เราเป็นเด็กทีชอบโดนเพื่อนแกล้งประจำแต่ก็ยังเข้าหาโดยการสั่งอะไรเราก็ทำบางครั่งเราพูดด้วยก็ไม่พูดด้วยเป็นประจำไม่เคยเล่าไห้ใครฟังจนเราออกโรงเรียนตอน1ม.แม่พยามไห้เราไปเรียนบอกถ้าทนอีก3ปีก็จบแล้วแท้แล้วก็เป็นเหมื่อนเดิมโดนจนโทรไปร้องไห้กับพี่ให้มารับหน่อยพี่ก็มารับทุกครั้งที่เหนื่อยก็แอปไปร้องหลังต้นไม้หลังโรงเรียนจนมันเป็นแผลในใจเราเป็นซึมเศร้าอยู่อยู่แล้วบ้างครั้งโดนแม่ด่าก็แอปไปร้องไห้คนเดียวแล้วก็เริ่มทำร้ายตัวเองแล้วก็แอบปิดแผลไว้แล้วมีอะไรมาตอบย้ำแผลในใจอีกพี่เราเวลาไปบ้านป้านั่งเล่นนั่งคุยกันมีคุยกันอยู่4คนเป็นญาติกันหมดพี่สาวเราคุยกับคนอื่นนะแต่ไม่พูดกับเราพอเราพูดด้วยก็พูดไม่ตอบเราก็ไปพูดกับอีกสองคนจนตอนนี่พี่เรานึกอยากพูดกับเราตอนไหนก็พูดพอเราอยากพูดด้วยก็ไม่พูดวันไหนทพไม่ถูกใจจะจ้องแล้วขมวดคิ้วใส่จนเราคิดว่าเราโดนเพื่อนทำอย่างนี้ใส่ยังจะโดนพี่ทำอยางนี่อีกจนตอนนี้มีหลานที่ไม่ใช้ลูกพี่สาวเค้าเอามาทิ้งไว้แล้วก็หนีไปแม่สงสารก็เลี้ยงตอนนี้1ขแบกว่าเวลาเราเลี้ยงก็ชอบมาดึงผมมาตีไม่ก็โยนของใส่บางเราทำอะไรไม่ได้เลยต้องทนเจ็บแม่ว่าน้องชอบทำพี่บอกกับพี่สาวเราพี่สาวเราก็บอกเหมือนกันทั้งคู่เพราะชอบบ่นหลานว่าเจ็บจนมือออกผมเราบางจนเราคิดเราผิดอะไรนักจนตอนนี้เราทะเลาะกับแม่เรานิ่งไม่พูดพ่อกลับมาเป็นอะไรทำไมหน้าบูดเราก็ไม่เป็นอะไรแม่บอกว่าเราโกรธแม่เเล้วว่าเราร้องไห้แล้ววิ่งหนีออกจากบ้านรองเท่าก็ไม่ใส่วิ่งหนีจนตกน้ำเกือบตายพ่อพาคนขับรถตามหาจนเจอห่วงเรามากแต่ไม่เลยพี่ก็ไม่ห่วงไม่คิดจะถามเราสักคำว่าเป็นอะไรมัยมีแต่พ่อที่ร้องไห้กอดเราพี่เราเอาแต่โกรธเราตอนพ่อบอกไห้อาบน้ำนอนยังได้ยินพี่พูดว่าขนานแค่นี้ยังขนานนี่เราได้ยินแค่นี้ก็ไม่ไว้แล้วร้องไห้จนหลับวันนี้เราจะทำยังไงดีเหนื่อยจังทุกคนยังคิดว่าเราแค่โกรธเลยทำอย่างนั้นแต่ไม่ใช่เลยแล้วก็ไม่อยากพูออะไรเลยเพราะยังไงก็ไม่มีใครเข้าใจ