ขอปรึกษาคำนิยาม ว่ายอมลำบากเพื่ออยู่ด้วยกันหน่อยคะ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราแต่งงานมาก็หลายปีแล้วนะคะ อารมแบบเรามีความรู้สึกว่า เราเหนื่อยจังเลยค่ะ เหนื่อยมาก ๆ เป็นทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นคนตัดสินใจทำอะไร หรือเสาหลัก ไม่รู้จะอธิบายความเหนื่อยยังไง
ตั้งแต่แต่งงานมา แฟนเราก็ยังอยู่ที่เดิม ไม่ได้กระตือรือร้นที่จะก้าวหน้าไปไหน ทำงานมาเลิกงานกลับบ้าน เล่นเกมส์ กินเหล้า วัน ๆ ก็วนๆเวียนๆอยู่เท่านี้ ไม่ได้มีความเป็นหัวหน้าครอบครัว วางแผนอะไรเลย ใช้ชีวิตไปวัน ๆ หาเงินมาก้โอนให้เราจัดแจง พอไม่พอ ไม่รู้นะ ถือว่าโอนให้แล้ว
ส่วนเราก็ทำงานประจำ + หารายได้เสริมนิด ๆหน่อย ๆ คือต้องบอกว่าเราทำงานเป็นกะนะคะ มีเข้าเวร ส-อ และวันหยุดนักขัต สลับกันไป เวลาที่เราทำงานหรืออะไร เค้าไม่สามารถทำงานเสริมเพื่อหารายได้ แทนเราได้ เราเหนื่อยจากงานประจำก้ต้องมานั่งทำงานเสริม ทำไมเรารู้สึกว่าเราต้องพยายามคนเดียว ทำไมต้องยอมทนลำบากทำขนาดนี้ จริง ๆ เราก็ยังไม่มีภาระอะไรนะคะ แต่อยากจะมีน้องค่ะ แต่เห็นแฟนเป็นแบบนี้แล้วมันท้อ มันหมดกำลังใจ มีคำถามมากมายว่าทำไมเค้าถึงไม่พยายามที่จะเก็บเงิน หาเงินไว้ วางแผนจะมีลูก ไม่เคยคิดเลย ถามหลายครั้งก้คำตอบเดิมค่ะ ยังไม่พร้อม (แต่ก้ยังำม่เห็นพยายามอะไรนะคะ ตั้งแต่แต่งมา)
เป็นที่ปรึกษาไม่ค่อยได้เวลาจะวางแผนอะไร
บางครั้งเหนื่อยจนร้องไห้
อยู่กับพ่อแม่ยังไม่เคยทำหนักขนาดนี้เลย เคยถามตัวเองนะคะว่า ทนทำแบบนี้ไปทำไม ทำไปแล้วพิสูจน์อะไรในตัวเอง พิสูจน์ให้ใครเห็น?
ทุกอย่างเราต้องรับผิดชอบหมด ครอบครัวเรา ตั้งแต่แต่งงานมา แทบไม่เคยเอ่ยปากขอยืมเงินเรา หรือรบกวนเรื่องเงินเลย แต่ครอบครัวแฟน ทักยืมบ่อยมากค่ะ โดยเฉพาะแม่แฟน ก้อึดอัดนะคะ แต่พูดไม่ได้ มันเบื่อที่จะต้องทวงเวลาเราจะใช้เงิน (เวลาคืนช้า แม่เค้าก็ให้ค่าขนมนะคะ แต่เราไม่ได้อยากได้ แค่ไม่มายืมหรือมารบกวนเราก้พอ)
เคยปรึกษาพ่อกับแม่ พ่อพูดกลับมาว่า ต้องถามว่าตัวลูกเองทนทำแบบนี้ไปตลอดทั้งชีวิตได้ไหม เพราะพ่อก็ดูหนูมาตลอด พ่อไม่เห็นว่าแฟนหนูจะกระตือรือร้น หรือพยายามทำอะไรเลย ก็ยังเห็นอยู่ที่เดิม มันจุกมากนะคะ ที่พ่อพูดแบบนี้ออกมา มันทำให้เราย้อนถามว่า เราทนทำไปทำไม สะดวกกัดก้อนเกลือต่อไปไหม มีแต่เราที่พยายามให้คำว่าครอบครัวมันเดินหน้าต่อ
ถ้าจะเลิกด้วยเหตุผลนี้แล้วเดินหน้าต่อ เราจะผิดมากไหมคะ คือก็รักนะคะ แต่คิดว่าเราเหนื่อยไม่ไหวแล้วจริง ๆ
ยอมเป็นคนผิดที่ขอเลิก ดีกว่าต้องมานั่งเสียใจไปทั้งชีวิตไหมคะ ยอมรับว่าเหนื่อยมากจริง ๆ ค่ะ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะคะ
เราต้องอดทน ยอมลำบาก เผื่อเป็นสิ่งพิสูจน์ความรัก,เป็น ผญ. ที่ดีจริง ๆ หรอ
ตั้งแต่แต่งงานมา แฟนเราก็ยังอยู่ที่เดิม ไม่ได้กระตือรือร้นที่จะก้าวหน้าไปไหน ทำงานมาเลิกงานกลับบ้าน เล่นเกมส์ กินเหล้า วัน ๆ ก็วนๆเวียนๆอยู่เท่านี้ ไม่ได้มีความเป็นหัวหน้าครอบครัว วางแผนอะไรเลย ใช้ชีวิตไปวัน ๆ หาเงินมาก้โอนให้เราจัดแจง พอไม่พอ ไม่รู้นะ ถือว่าโอนให้แล้ว
ส่วนเราก็ทำงานประจำ + หารายได้เสริมนิด ๆหน่อย ๆ คือต้องบอกว่าเราทำงานเป็นกะนะคะ มีเข้าเวร ส-อ และวันหยุดนักขัต สลับกันไป เวลาที่เราทำงานหรืออะไร เค้าไม่สามารถทำงานเสริมเพื่อหารายได้ แทนเราได้ เราเหนื่อยจากงานประจำก้ต้องมานั่งทำงานเสริม ทำไมเรารู้สึกว่าเราต้องพยายามคนเดียว ทำไมต้องยอมทนลำบากทำขนาดนี้ จริง ๆ เราก็ยังไม่มีภาระอะไรนะคะ แต่อยากจะมีน้องค่ะ แต่เห็นแฟนเป็นแบบนี้แล้วมันท้อ มันหมดกำลังใจ มีคำถามมากมายว่าทำไมเค้าถึงไม่พยายามที่จะเก็บเงิน หาเงินไว้ วางแผนจะมีลูก ไม่เคยคิดเลย ถามหลายครั้งก้คำตอบเดิมค่ะ ยังไม่พร้อม (แต่ก้ยังำม่เห็นพยายามอะไรนะคะ ตั้งแต่แต่งมา)
เป็นที่ปรึกษาไม่ค่อยได้เวลาจะวางแผนอะไร
บางครั้งเหนื่อยจนร้องไห้
อยู่กับพ่อแม่ยังไม่เคยทำหนักขนาดนี้เลย เคยถามตัวเองนะคะว่า ทนทำแบบนี้ไปทำไม ทำไปแล้วพิสูจน์อะไรในตัวเอง พิสูจน์ให้ใครเห็น?
ทุกอย่างเราต้องรับผิดชอบหมด ครอบครัวเรา ตั้งแต่แต่งงานมา แทบไม่เคยเอ่ยปากขอยืมเงินเรา หรือรบกวนเรื่องเงินเลย แต่ครอบครัวแฟน ทักยืมบ่อยมากค่ะ โดยเฉพาะแม่แฟน ก้อึดอัดนะคะ แต่พูดไม่ได้ มันเบื่อที่จะต้องทวงเวลาเราจะใช้เงิน (เวลาคืนช้า แม่เค้าก็ให้ค่าขนมนะคะ แต่เราไม่ได้อยากได้ แค่ไม่มายืมหรือมารบกวนเราก้พอ)
เคยปรึกษาพ่อกับแม่ พ่อพูดกลับมาว่า ต้องถามว่าตัวลูกเองทนทำแบบนี้ไปตลอดทั้งชีวิตได้ไหม เพราะพ่อก็ดูหนูมาตลอด พ่อไม่เห็นว่าแฟนหนูจะกระตือรือร้น หรือพยายามทำอะไรเลย ก็ยังเห็นอยู่ที่เดิม มันจุกมากนะคะ ที่พ่อพูดแบบนี้ออกมา มันทำให้เราย้อนถามว่า เราทนทำไปทำไม สะดวกกัดก้อนเกลือต่อไปไหม มีแต่เราที่พยายามให้คำว่าครอบครัวมันเดินหน้าต่อ
ถ้าจะเลิกด้วยเหตุผลนี้แล้วเดินหน้าต่อ เราจะผิดมากไหมคะ คือก็รักนะคะ แต่คิดว่าเราเหนื่อยไม่ไหวแล้วจริง ๆ
ยอมเป็นคนผิดที่ขอเลิก ดีกว่าต้องมานั่งเสียใจไปทั้งชีวิตไหมคะ ยอมรับว่าเหนื่อยมากจริง ๆ ค่ะ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะคะ