หายไปนานมากๆ สำหรับเรื่องนี้ (จริงๆก็ทุกเรื่อง เพราะไม่มีผลงานเลยครับ) 
แต่นั่นแหละ พอผมมีพล็อตก็เลยเขียนออกมาให้ทุกท่านได้อ่าน หวังว่าจะยังจำตัวละครในเรื่องนี้กันได้นะครับ

ตอนที่ผ่านมา
คดีที่ 13 : สรรพสิ่งสังหาร [บทเฉลย]
https://ppantip.com/topic/39308602

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

-1-
 
            เสียงฝีเท้าของม้าควบตะบึงอย่างเร่งร้อน พารถม้าที่ภายในมีผู้คนอยู่เคลื่อนที่ไปข้างหน้า

            ในนครลัวร์ หากผู้ใดใช้การโดยสารด้วยรถม้าอาจบอกได้ว่าฐานะไม่ธรรมดา และยิ่งเป็นรถม้าส่วนตัวแล้วยิ่งนับว่าไม่ธรรมดาจริง ๆ

            ผู้อยู่ภายในรถม้านี้มีเพียงคนเดียว 

            คนผู้นี้สวมใส่อาภรณ์ที่ตัดเย็บระดับดีเยี่ยม ตกแต่งอย่างสวยงาม พร้อมทั้งสวมใส่ผ้าคลุมบนบ่า เสริมให้เขาดูมีความยิ่งใหญ่ภูมิฐานมากขึ้น

            เขาคือ เซ็ตต้า เจ้าของกิจการโรงเตี้ยมเซ็ตทาราที่มีสาขาอยู่ทั่วนครลัวร์ ชื่อพยางค์แรกของโรงเตี้ยมที่ใช้ก็มาจากชื่อของเขานั่นเอง

            ทว่าการที่เขาเดินทางโดยมีลูกน้องที่คอยคุมรถม้าเพียงคนเดียวนั้นไม่ใช่เรื่องปกติ อีกทั้งรถม้าที่เขาใช้แม้จะเป็นรถม้าประเภทส่วนตัว แต่ก็ไม่ใช่รถม้าประจำตัวที่บ่งบอกฐานะตัวเองที่ใช้ประจำแต่อย่างใด

            สำหรับผู้คุมรถม้าเป็นลูกสมุนคนสนิทของเซ็ตต้าที่ชื่อ ไซน์ เขาจงรักภักดีต่อผู้เป็นนายมาช้านาน หากมีเรื่องสำคัญอันใด เซ็ตต้าจะเรียกใช้เขาเสมอ

            ไซน์ควบคุมรถม้าเพื่อส่งผู้เป็นนายไปยังที่แห่งหนึ่ง แต่ภายใต้ใบหน้าของผู้ควบคุมรถม้านั้นดูเคร่งเครียด คล้ายกับว่าการเดินทางไปที่หมายครั้งนี้เป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิต

            ...หวังว่าจะมิมีปัญหา

            เสียงพึมพำของไซน์เอ่ยเบา ๆ เขาย่อมรู้จุดหมายที่จะไปอยู่แล้ว แต่การพาผู้เป็นนายไปที่แห่งนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะไม่มีปัญหา เพราะที่แล้วมามันมีโดยตลอด

            ไซน์คุมรถมาหยุดอยู่ที่แห่งหนึ่ง โดยด้านหน้าของเขาคือ เป็นซอกซอยที่มีขนาดเล็กเกินกว่ารถมาจะเข้าได้ เขาลงรถม้าไปเปิดประตูให้ผู้เป็นนาย

            “รออยู่ที่นี่” เซ็ตต้ากล่าวกับขณะกำลังก้าวออกจากรถม้า

            จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในซอยนั้นเพียงลำพัง

            เวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง คล้ายได้ยินเสียงพูดคุยกันของคนสองคนแว่วดังมา คนหนึ่งแน่นอนว่าเป็นเซ็ตต้า ส่วนอีกเสียงเป็นเสียงอ่อนเยาว์กว่าพอสมควร แม้เสียงเหล่านี้จะไม่ชัดเจนทุกประโยค แต่อย่างน้อยไซน์ก็พอได้ยินบางประโยค

            พ่อทิ้งท่านแม่ไป...

          ไซน์พอตีความเนื้อหาของเสียงได้บ้าง แต่ด้วยความที่เขาเป็นเพียงข้ารับใช้ของนายจึงมิอาจเอ่ยถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น ได้แค่รอคอยผู้เป็นนายกลับมาที่รถม้า

            ในครานี้เสียงที่ได้ยินชัดกลับกลายเป็นเสียงของเซ็ตต้า เพียงแต่เสียงนี้ไม่มีความหมายใด ๆ ซึ่งหลังจากนั้นเซ็ตต้าก็เดินออกมาพร้อมจัดแจงผ้าคลุมของตัวเองให้เข้าที่ แล้วหันไปบอกกับไซน์ว่า

            “กลับได้”

             เมื่อเซ็ตต้าก้าวขึ้นรถม้า แล้วไซน์ก็ควบคุมรถม้ามุ่งออกจากที่นี่ไป

 

 
            “หลายปีแล้วที่นครลัวร์ไม่มีปัญหาอันใด”

            ปิแอร์ ผู้ตรวจการพิเศษเอ่ยขึ้นมา ขณะที่กำลังเดินตรวจดูพื้นที่ในนครลัวร์ แน่นอนว่าข้างกายของเขาคือ ฮาคาน องค์รักษ์ประจำตัว

            “เช่นนี้เหมือนท่านปิแอร์ได้พักผ่อนด้วยเลยหรือไม่” ฮาคานถาม ในเมื่อไม่มีปัญหา ผู้ตรวจการพิเศษขององค์ราชาอย่างปิแอร์ก็ไม่ต้องรับภารกิจใด

            “มันก็ไม่เชิง จะอย่างไรพวกเราก็ต้องตรวจตราเมืองอยู่ทุกวี่วัน เพียงแค่ไม่มีปัญหาใดให้จัดการเท่านั้น” ปิแอร์ตอบ

            ผู้ตรวจการพิเศษยังคงเดินตรวจสอบภายในพื้นที่แห่งนี้ของนครลัวร์ เวลานี้ก็ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ จนบางทีปิแอร์เผลอตัวหาวออกมาได้เลย

            ทว่าเมื่อปิแอร์เดินไปเห็นรถม้าคันหนึ่งที่หยุดในพื้นที่ด้านหน้า คล้ายกับว่ามีเหตุอะไรบางอย่าง เพราะมีคนผู้หนึ่งร้องขึ้นมาว่า

            “นายท่านเป็นอะไร!!!”

            เขาคนนี้เป็นผู้คุมรถม้าคันนี้ กำลังเข้าไปดูผู้โดยสารที่อยู่ภายในรถม้า ซึ่งปรากฏว่าผู้อยู่ในรถม้าตอนนี้นิ่งเฉยไม่ไหวติงแล้ว

            ไซน์ผู้บังคับรถม้าพยายามเขย่าร่างของเซ็ตต้าผู้เป็นนายเพื่อเรียกให้รู้สึกตัว ทว่าไร้ซึ่งเสียงหรือกิริยาอันใดตอบกลับ และเมื่อพลิกร่างที่นอนอยู่นั้น พบว่าเบื้องหลังของเขาถูกแทงด้วยมีดที่กลางหลังจนเสียชีวิตไปแล้ว

            ปิแอร์มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาพอประเมินสถานการณ์ได้อยู่แล้ว จึงเดินเข้าไปใกล้รถม้านั้น แล้วหันไปกล่าวกับฮาคานที่เดินเคียงข้างว่า

            “ข้าไม่น่ากล่าวเลย ปัญหาบังเกิดมาแล้ว”

            แม้ปิแอร์จะกล่าวเช่นนี้ แต่ปรากฏรอยยิ้มที่มุมปากของเขาขึ้นวูบหนึ่ง

(มีต่ออีกครับ)