ถ้าผมเป็นเธอนะ
ผมจะเงียบๆ ไม่ให้สัมภาษณ์อะไรทั้งนั้นครับ
ยิ่งให้สัมภาษณ์ ยิ่งอ้างความชอบธรรม อ้างว่าตัวเองมีสิทธิพูด มีสิทธิแสดงออก
ยิ่งมัดคอตัวเอง และยิ่งถูกนำไปใช้การพิจารณาคดีชั้นอุทธรณ์
ผมไม่รู้ศาลไทยมองอย่างไรนะครับ แต่ ศาลที่อเมริกาเขาให้ความสำคัญกับการ remorse ครับ
นั่นคือการแสดงความสำนึก
แต่นี่ไม่. เลยจะซวยหนักเข้าไปอีก

ไม่บ่อยนะครับ ที่ศาลเอาข้อความที่เธอโพสต์ ที่เธอทวิต มาลงประกาศต่อสาธาณะ
ใครเห็นก็รู้ว่า หยาบคาย จาบจ้วง แสดงความอาฆาตมาดร้าย
ป้าๆ ยายๆ คนแก่มาเห็นอาจถึงขั้นเป็นลม ต้องดมยาหอม
แค่คิดเงียบๆ ก็ยำๆมากแล้วครับ นี่เจือกคิดซะดังเชียว โพสต์ลงออนไลน์อีก
ตัวใครตัวมันละครับ ใครก็ช่วยไม่ได้ ทำตัวเองแท้ๆ

ไม่ฉลาด.
ไม่ฉลาดเอาซะมากๆ ถึงขั้นโง่เลยก็ว่าได้
โถ... อีหนู เวลาอะไรมันชัดแจ้งแดงแจ๋ขนาดนี้ อยู่เฉยๆ ทำท่าสำนึก น้ำตาซึมนิดๆ ไม่ดีกว่าเร๊อ
เล่นละครน่ะ เป็นมั๊ย
มันไม่ใช่เวลาจะมาหามวลชนอะไรแล้ว !
มวลชนน่ะ กองเชียร์น่ะ พวกมันเอามันลูกเดียวจ้า เอาสะใจลูกเดียวจ้า !
เวลาหนูติดคุก โอเค มีมวลชนมาให้กำลังใจก็เหอะ แต่มันมาติดคุกไปกะเราด้วยมั๊ย
ไม่.
โอเค อาจมีข้าวผัดปู โอเลี้ยงอะไรมาเยื่ยม มันก็ไม่ได้ลำบากเท่าเราหรอก
แล้วมวลชนมันมาลำบากไปกะเราบ้างมั๊ย
ไม่.
จะอ้างป่วย ไปนอนชั้น14 รพ. ตำรวจก็คงไม่ได้มั๊ง อิ อิ

ทุกการกระทำ มีราคาที่ต้องจ่ายครับ
เธอก็จะต้อง สนุกสนานไปกับการขึ้นโรงขึ้นศาลไปอีกพักใหญ่ๆ เป็นอย่างน้อย
นี่หากพี่ศรีหอบคำวินิจฉัยเข้าฟ้อง ปปช. ข้อหาผิดวินัย สส. ร้ายแรง
เผลอๆ จะหมดสภาพนักศึกษา เอ๊ย... หมดสภาพ สส. ก่อนจบศาลอุทธรณ์ซะอีก

ว่าจะสงสาร แต่คิดดีๆแล้ว ไม่สงสารดีก่า
ใครจะเห็นด้วยกับการะทำของเธอ ก็เชิญแสดงตนตามสบายนะครับ
ผมไม่เอาด้วยหรอก
การกระทำเป็นเครื่องบ่งบอกเจตนา โตๆกันแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบตัวเอง ด้วยตัวเอง

บ๊าย บาย จ้าหนู