คือผม(เเทบไม่ได้อยู่กับเเม่พ่อ)ตั้งเเต่เล็กจนโต ผมอยู่กับคุณยายมาโดยตลอดจนตอนนี้ผมอยู่ ม.6 ผมเสียคุณยายไปประมาณ 4-5 เดือนได้เเล้วช่วงเเรกๆก็มีคุณป้ามาอยู่ด้วยประมาณ 2 เดือนจากนั้นคุณป้าก็กลับบ้านผมก็เลยต้องอยู่คนเดียวตอนเเรกๆก็คิดว่าอยู่ได้เเต่พอหลังๆมาผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มรู้ว่าเคว้งไปหมด เวลาเจอปัญหามาเเล้วผมเป็นคนคิดมากจนรู้สึกดิ่งจนหาทางออกไม่เจอ เมื่อก่อนพอทำอะไรที่ตัวเองชอบก็ดีขึ้นมาบ้างเเต่ตอนนี้รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย พอกลับมาจาก รร. ความรู้สึกมันก็วนกลับมาเหมือนเดิมอยู่อย่างงี้มา 1 เดือนกว่าๆผมมี พ่อเเม่ ก็จริงเเต่เขาดูเหมือนตอบปัดๆทุกครั้งเวลาผมเล่า
มันทำให้ผมรู้สึกเเย่มาก
ช่วงม.6 เตรียมเข้า มหาลัย เป็นช่วงที่เครียดมากๆผมไม่มีไฟไปต่อเลยครับทำยังไงดีรู้สึกว่ามันบันทอนจิตใจผมมาก ปล*พ่อเเม่ทำงานที่ต่างประเทศที่เขาไม่กลับมาอยู่กับผมเพราะเขาให้เหตุผลว่าผมจะเรียนต่อเเล้วกลัวเงินไม่พอส่งเรียน