เรามีญาติผู้ใหญ่คนหนึงอายุ60 เค้าจะชอบหาหมอตลอดเวลาทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไร
ไม่ได้พูดถึงการตรวจประจำปีหรือหาตอนป่วยนะคะ
ถ้าเค้ารู้สึกอะไรนิดหนึงจะไปหาหมอเลย อย่างมีอะไรเข้าตานิดหนึงก็จะไปโรงพยาบาลเลย
หรือถ้าปวดหลังก็จะไปทำ MRI เลย บังคับหมอเลยว่าจะทำ
อย่างล่าสุดเค้าไขมันสูง หมอให้ลดของหวาน เค้ากลับมาก็บ่นกลุ้มใจ แต่นั่งกินโดนัทไปด้วย
พอ3เดือนไปเจาะเลือดอีกครั้ง ไขมันไม่ลด กลับมาบ่นว่าหมอไม่เก่ง
เราบอกว่าโกวต้องลดอาหารนะ แล้วก็เดินออกกำลัง เค้าก็ไม่ทำค่ะ เหมือนจะพึ่งพาหมออย่างเดียว
เรื่องไขมัน เค้าหาหมอ 4โรงพยาบาลภายใน1เดือน บ่นว่าหมอไม่เก่ง แต่ไม่ปรับการกินหรือใช้ชีวิต
เมื่อวานเจ็บคอก็นั่งรถไปหาหมอขอเช็คไทรอย พอหมอตรวจบอกไม่เป็นอะไร
เค้าก็ไม่พอใจ บอกหมอไม่เก่ง เค้าต้องเป็นอะไรแน่ๆไม่งั้นทำไมเจ็บคอ
แล้วก็บอกให้เราหาหมอที่อื่นให้หน่อย วันนี้บอกเจ็บแถวๆซี่โครงถามเราว่าเป็นอะไรมั้ย เราบอกกล้ามเนื้ออักเสบมั่งโกว
เค้าบอกไม่ใช่นะ เจ็บแปลกๆ พรุ่งนี้จะไปหาหมอกระดูก แล้วก็นั่งเล่นเกมส์ในมือถือไปกินขนมไป เรางงมาก
คือเค้าหาหมอตลอดเลยค่ะ หาทุกหมอ ทุกแผนก วนไปเรื่อยๆ
แล้วพอคุยกับคนในบ้านก็จะพูดถึงแต่อาการเจ็บป่วยจุกจิกของตัวเอง ปวดหลังปวดหัว ปวดตา
เค้าคุยกับใครไม่เคยมีเรื่องอื่นเลยนอกจากเรื่องว่าตัวเองรู้สึกเจ็บตรงไหนบ้าง
แต่เค้าไม่ได้เป็นอะไรนะคะ ไม่ได้มีโรคร้ายอะไร เป็นคนรูปร่างไม่อ้วน แข็งแรงดี
จนทุกคนในบ้านงง ว่าทำไมเค้าชอบคุยแต่เรื่องแบบนี้
เราคุยกับน้องอยู่เรื่องทั่วไป ถ้าเค้าเห็น จะรีบเข้ามาคุยด้วย
แต่เปลี่ยนบทสนทนาเป็นอาการป่วยของเค้าที่จับจุดไม่ได้
เดี๋ยวบอกเหนื่อย หายใจไม่ออก เดี๋ยวบอกปวดหลัง เดี๋ยวบอกปวดท้อง เดี๋ยวบอกเหงื่อออกเยอะขึ้น ผิวขึ้นผื่น
ถามเรากับน้องว่า ผื่นขึ้น อยากไปหาหมอผิวหนัง รู้จักหมอเก่งๆมั้ย
หลังๆเรากับคนในบ้านเบื่อค่ะ เริ่มเดินหนี
แล้วเหมือนเค้ารู้ ก็บ่นเสียใจ ไม่มีใครสนใจ คนแก่ก็แบบนี้แหละ คนรังเกียจ
เราฟังแล้วก็ไม่ค่อยสบายใจนะคะ ไม่อยากให้คิดแบบนั้น มันอึดอัดมากๆเลย
ทุกครั้งที่ได้ไปหาหมอกลับมาจะอารมณ์ดีมากๆ
ยิ่งถ้าหมอบอกว่าเป็นอะไรจะยิ่งชอบ แต่ถ้าไปแล้วไม่เป็นอะไรจะกระวนกระวาย
อาการแบบนี้ถือว่าเป็นจิตเภทรึเปล่าคะ?
คนที่ชอบหาหมอบ่อยๆ กับพูดเรื่องเจ็บป่วยตลอดเวลา เป็นอาการป่วยทางจิตรึเปล่าคะ?
ไม่ได้พูดถึงการตรวจประจำปีหรือหาตอนป่วยนะคะ
ถ้าเค้ารู้สึกอะไรนิดหนึงจะไปหาหมอเลย อย่างมีอะไรเข้าตานิดหนึงก็จะไปโรงพยาบาลเลย
หรือถ้าปวดหลังก็จะไปทำ MRI เลย บังคับหมอเลยว่าจะทำ
อย่างล่าสุดเค้าไขมันสูง หมอให้ลดของหวาน เค้ากลับมาก็บ่นกลุ้มใจ แต่นั่งกินโดนัทไปด้วย
พอ3เดือนไปเจาะเลือดอีกครั้ง ไขมันไม่ลด กลับมาบ่นว่าหมอไม่เก่ง
เราบอกว่าโกวต้องลดอาหารนะ แล้วก็เดินออกกำลัง เค้าก็ไม่ทำค่ะ เหมือนจะพึ่งพาหมออย่างเดียว
เรื่องไขมัน เค้าหาหมอ 4โรงพยาบาลภายใน1เดือน บ่นว่าหมอไม่เก่ง แต่ไม่ปรับการกินหรือใช้ชีวิต
เมื่อวานเจ็บคอก็นั่งรถไปหาหมอขอเช็คไทรอย พอหมอตรวจบอกไม่เป็นอะไร
เค้าก็ไม่พอใจ บอกหมอไม่เก่ง เค้าต้องเป็นอะไรแน่ๆไม่งั้นทำไมเจ็บคอ
แล้วก็บอกให้เราหาหมอที่อื่นให้หน่อย วันนี้บอกเจ็บแถวๆซี่โครงถามเราว่าเป็นอะไรมั้ย เราบอกกล้ามเนื้ออักเสบมั่งโกว
เค้าบอกไม่ใช่นะ เจ็บแปลกๆ พรุ่งนี้จะไปหาหมอกระดูก แล้วก็นั่งเล่นเกมส์ในมือถือไปกินขนมไป เรางงมาก
คือเค้าหาหมอตลอดเลยค่ะ หาทุกหมอ ทุกแผนก วนไปเรื่อยๆ
แล้วพอคุยกับคนในบ้านก็จะพูดถึงแต่อาการเจ็บป่วยจุกจิกของตัวเอง ปวดหลังปวดหัว ปวดตา
เค้าคุยกับใครไม่เคยมีเรื่องอื่นเลยนอกจากเรื่องว่าตัวเองรู้สึกเจ็บตรงไหนบ้าง
แต่เค้าไม่ได้เป็นอะไรนะคะ ไม่ได้มีโรคร้ายอะไร เป็นคนรูปร่างไม่อ้วน แข็งแรงดี
จนทุกคนในบ้านงง ว่าทำไมเค้าชอบคุยแต่เรื่องแบบนี้
เราคุยกับน้องอยู่เรื่องทั่วไป ถ้าเค้าเห็น จะรีบเข้ามาคุยด้วย
แต่เปลี่ยนบทสนทนาเป็นอาการป่วยของเค้าที่จับจุดไม่ได้
เดี๋ยวบอกเหนื่อย หายใจไม่ออก เดี๋ยวบอกปวดหลัง เดี๋ยวบอกปวดท้อง เดี๋ยวบอกเหงื่อออกเยอะขึ้น ผิวขึ้นผื่น
ถามเรากับน้องว่า ผื่นขึ้น อยากไปหาหมอผิวหนัง รู้จักหมอเก่งๆมั้ย
หลังๆเรากับคนในบ้านเบื่อค่ะ เริ่มเดินหนี
แล้วเหมือนเค้ารู้ ก็บ่นเสียใจ ไม่มีใครสนใจ คนแก่ก็แบบนี้แหละ คนรังเกียจ
เราฟังแล้วก็ไม่ค่อยสบายใจนะคะ ไม่อยากให้คิดแบบนั้น มันอึดอัดมากๆเลย
ทุกครั้งที่ได้ไปหาหมอกลับมาจะอารมณ์ดีมากๆ
ยิ่งถ้าหมอบอกว่าเป็นอะไรจะยิ่งชอบ แต่ถ้าไปแล้วไม่เป็นอะไรจะกระวนกระวาย
อาการแบบนี้ถือว่าเป็นจิตเภทรึเปล่าคะ?