คือจะบอกว่าแม่เราเคยมีอาการทางจิตจนต้องนอน ร.พ.ศรีธัญญามาแล้วประมาณ 6ปีที่ผ่านมา ตอนนั้นแก่ไปนอน ร.พ.อยู่ประมาณ1เดือน แล้วอาการของแกก็ดีขึ้น ออกมาจาก ร.พ.ศรีธัญญา ก็มีญาติโทรมาบอกว่าลองมารักษาตัวเพิ่มอีกกับอาจารย์ทางธรรม พ่อก็อนุญาตให้ไปเผื่อว่าอะไรมันจะดีขึ้น แม่ก็ได้ไปรักษากับอาจารย์คนนั้นอยู่นาน รวมๆทั้งหมดที่ป่วยก็เกือบปีได้ หลังจากนั้นก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมใช้ชีวิตได้ปกติ จนมาเดือน พ.ย.66นี้แม่ก็เริ่มมีอาการนอนไม่ค่อยหลับ วันที่29 พ่อเลยพาแม่ไปหาหมอ ที่ ร.พ.แห่งหนึ่ง ก็ได้ยากลับมากิน แม่ก็เริ่มอาการหนักขึ้น จากการใช้ชีวิตประจำวันของแม่ก็เริ่มเปลี่ยนไป ไม่ค่อยกินข้าวกินแต่นมกับขนมปัง ยาแม่ก็ทานตอนแต่ก็ตื่นตี1 ตี2อยู่ดี ก็มีอาการพูดว่าจะมีคนมาทำร้ายแกทำร้านครอบครัว แต่ละวันจะมีอาการนี้ตลอดจนมาวันที่6ธ.ค.ตัวของเราผู้เป็นลูกได้ลางานเดินทางมาที่บ้านเพื่อมาดูแลแก เพราะแม่เริ่มมีอาการหนักขึ้นทุกวัน และวันถัดไปได้พาแม่ไปหาหมอ ก็เล่าอาการต่างๆที่แม่ทำให้หมอฟัง และได้ขอใบส่งตัวไปที่ ร.พ ศรีธัญญา แต่หมอกลับบอกเราว่า (คนไข้ต้องมีอาการฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเองหรือคนอื่น และเผ้าบ้านสะก่อนหมอจึงสามารถออกใบส่งตัวให้) หมอห็สั่งเพิ่มยามาให้จาก4ตัว เป็น7 ตัว แต่แม่ของเราทานยาเข้าไปแก่ก็ตื่นตอนตี1-2เหมือนเดิม แล้วก็เริ่มมีอาการพูดเพ้อ (ทำไมหมอถึงไม่ยอมออกใบส่งตัวให้) ตัวเราเองอยู่กับแม่แค่5 วันนี้ก็เริ่มมีอาการนอนไม่หลับไปด้วย กลลัวแม่ตื่นมาแล้วจะทำอะไรๆอีก ส่วนตัวของพ่อเราแก่ก็มีหน้าที่ที่ต้องไปทำงานของแก เสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้หยุดเหมือนคนอื่น ยิ่งพ่อไม่มีเวลาพักผ่อน เราก็พยายามช่วยทุกอย่างเท่าที่ทำได้ แม่เราทุกวันนี้แทบจะไม่ออกไปเจอใคร บ้านก็ปิดไม่ให้เปิด หน้าต่างก็ไม่ให้เปิด นอนก็ต้องปิดไฟให้หมดแล้วมันก็มืดมากมองอะไรก็ไม่เห็น แม่ก็เอาแต่ห่มขาวสวดมน ตอนนี้พ่อเราแก่ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้เลย พ่ออยากพาแม่ไปโรงพยาบาลแต่ติดที่หมอไม่ออกใบให้