ตั้งแต่คุณแม่เสีย ชีวิตก็ไม่มีเป้าหมายอะไรเป็นชิ้นเป็นอันอีกเลย จะอยู่ก็ได้ จะไปก็ดี เวลาไปทำงานก็จะลืมเรื่องแม่ไปชั่วคราว แต่พอตกกลางคืนมันอยู่คนเดียวเงียบเหงาทำให้คิดถึงแม่ ก็จะนั่งร้องไห้ จนปวดหัว

เคยตั้งกระทู้แล้วค่ะรอบนึงที่บอกไม่อยากกลับบ้านสามีเพราะญาติเขา พาน้องกลับตั้งแต่แรกเกิดจนตอนนี้น้อง8เดือนละ ต้องได้พากลับตลอดทุกๆ2อาทิตย์ ให้สามีกลับคนเดียวนางก็ไม่อยากกลับ ไอ้เราก็เหนื่อยมากเพร

เริ่มใหม่แล้วในแง่การงานแต่ความรักล้มเหลวไม่เป็นท่ามีวิธีแก้ยังไงให้ตัวเองรู้สึกเสียใจให้น้อยที่สุด