อยู่กับตายายมา10กว่าปีแล้วค่ะ ตอนเด็กทั้งโดนตาตบหน้าเเล้วก็โดนตาตีตลอด การเรียนก็ไม่ได้แย่เขาอยากให้ตั้งใจเรียนก็ตั้งใจเรียนให้แล้ว คือแบบอยู่ไมีอิสระใดๆเลยค่ะ เราอยู่ม.4เขาเลี้ยงเราเหมือนชีวิตเด็กเลยค่ะ โทรศัพท์ก็ห้ามเล่นตอนกลางคืน สองทุ่มนิดๆก็เขานอน ไปเที่ยวพบปะสังคมก็ไม่ได้ เพื่อนชวนไปไหนเราขอตาเเล้ว ตาก็ไม่ให้ไปตลอดเลยค่ะ พอเราจะพูดจะอธิบาย เราก็พูดไม่ได้ตาเป็นคนโมโหง่ายมากๆเลยค่ะ เขาไม่เคยเข้าใจในตัวเราเลยด้วยซ้ำ อยากจะระบายก็ไม่ได้เพราะไม่มีใครรับฟัง เราเหนื่อยแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้ เราอยากฆ่าตัวตายเป็นสิบๆครั้ง ถ้าไม่มีเราอยู่มันก็คงดีกว่านี้.........