วิมานมายา โดย ศักดิ์สิทธิ์ ตอนที่ 248 หล่อล่ำปะทะหล่อขาวพราวเสน่ห์


ในที่สุดอบิเกลตัดสินใจมอบหมายงานสำคัญให้กับซาอี
มันทำให้ซาอีรู้สึกว่าเขามีความหวัง
ถ้าเขาทำงานให้อบิเกลพอใจได้
อบิเกลจะได้กลับมาสนใจเขาบ้าง

ทุกวันนี้ที่อยู่กับอบิเกล
ซาอีรู้อยู่เต็มหัวใจว่าอบิเกลอยู่ใกล้เขาแค่เพียงกาย
แต่ใจอยู่กับราชันย์นักบวชแห่งนอร์ดิก
แต่หมอนั่นก็มีหญิงเยอะ
และไม่เคยสนใจอบิเกลเลย
นี่คือปัญหารักสามเส้าของเขา เจ้าน้กบวชและอบิเกล

ซาอียอมเดินทางไกลจากสิริคิมาจาโร
มาที่โสฬส เขาตั้งใจมาทำธุระให้กับอบิเกล
เขาเดินทางมาจนถึงบ้านของอนันตยา
อนันตยาออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
เมื่อเธอเห็นเขา เธอมองตั้งแต่หัวจรดเท้า

"น่าสนใจจัง"
"สวัสดีครับ"
"เชิญนั่งค่ะ"

ซาอีแนะนำตัวพอสังเขป
อนันตยาจึงถามขึ้น
"ฉันไม่เข้าใจว่าทหารจากสิริคิมาจาโร
จะมาหาฉันที่นี่ทำไม"
"จริงๆแล้ว ผมมาหาเรมอนครับ"
"เรมอนดึงดูดนายมากกว่าฉันอีกเหรอจ๊ะ"
"มันเป็นงานครับ"
อนันตยายิ้ม
"ฉันจะเชื่อเธอก็แล้วกัน
สมัยนี้ ผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกันก็เยอะ
ฉันก็ต้องระแวงบ้าง"
"มันเป็นงานจริงๆครับ"
อนันตยาจ้องหน้าซาอีก่อนจะพูดว่า
"เขาอยู่ในห้องด้านใน ยังนอนอยู่
เธอเดินเข้าไปหาเขาได้เลย"
"ขอตัวนะครับ"

ซาอีลุกขึ้นแล้วเดินไปห้องด้านใน
เขาเห็นเรมอนนอนถอดเสื้ออยู่

"สวัสดีครับ" ซาอีทักเขา
เรมอนหันมามองเขา "มีไรกับกูเหรอ"
"ผมมีข้อเสนอครับ"
เรมอนยิ้ม
"มืงอยากประมูลกูเหมือนกันเหรอ
ชอบแผงอกกูเหรอ"
"ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ
อบิเกลอยากให้คุณเป็นสายสืบให้เธอหน่อย"
"จะให้กูไปเป็นสายสืบที่ไหน"
"ป่านูเปียครับ"

"แล้วจะให้กูสืบเรื่องอะไร"
"เกี่ยวกับทาสอาเธอร์"
เรมอนยิ้ม
"วันนี้ดันมีไอ้ล่ำมาเสนองานให้กูไปสืบหาไอ้ล่ำ
กูมันดูเหมือนกระหายความล่ำขนาดนั้นเลยเหรอวะ"
"คุณจะรับงานนี้ไหมครับ"
"รับ แต่กูมีข้อเสนอ"
"อะไรครับ"
"มืงถอดเสื้อให้กูดูหน่อยดิ"
"อะไรนะ"
"กูอยากดูกล้ามมืงว่ะ"

ซาอีคิดอยู่นิดนึงก่อนจะถอดเสื้อออก

"มืงนี่ว่าง่ายดีเนอะ"
"ผมแค่มาทำงานให้อบิเกลครับ"
"แต่กูมีข้อเสนอมากกว่านั้น"
"อะไรครับ"
"มืงต้องไปที่นั่นกับกูด้วย
ต้องอยู่ข้างกายกูไม่ห่าง โอเคไหม"

ตอนนั้นอนันตยาเดินเข้ามาพอดี
"อะไรกันยะ มาถอดเสื้อโชว์กล้ามกัน
แถมยังจะชวนกันไปไหนอีก
ผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้เลย"

เรมอนมองหน้าอนันตยา ตอนนี้เขายังนอนถอดเสื้ออยู่บนเตียง
"ผมจะหาชายหนุ่มรูปงามกล้ามแน่นมาให้คุณ"
อนันตยายิ้ม "นายสนใจหนุ่มล่ำคนนี้มากกว่าฉันอีกเหรอ"
"ดูเขาสิ เขาทั้งหล่อทั้งล่ำ ใครจะอดใจไหว"
อนันตยาดูโกรธ เธอเดินออกไปนอกห้องโดยเร็ว

พออนันตยาออกไปแล้ว เรมอนจึงหันไปพูดกับซาอี
"มืงมานั่งที่เตียงหน่อย"
ซาอีเดินมานั่งอย่างว่าง่าย
เรมอนใช้มือลูบไล้แผงอกเขา
ซาอีไม่ได้ปัดป้องอะไร

"มืงมีอะไรกับยัยอบิเกลนั่นบ่อยไหม"
"ก็บ่อยอยู่ครับ"
"ยัยอบิเกลสนใจมืงแบบไหน รักจริงหรือทาสกาม"
"น่าจะทาสกามครับ"
"มืงรู้แบบนี้ มืงยังอยู่กับยัยนั่นได้เหรอ"
"ผมคิดว่าผมน่าจะยังมีหวัง"

เรมอนลุกขึ้นนั่งบนเตียง
เขาเอามือลูบไล้แผ่นหลังของซาอีจนซาอีต้องร้องทัก
"คุณจะหยอกผมหรือแกล้งผมกันแน่"
"กูก็ผ่านหญิงมาเยอะนะ แต่เมื่อกูเห็นมืง 
กูเริ่มคิดอยากกลับลำ มืงคิดยังไงอ่ะ"
"ผม ผมยังตอบอะไรไม่ได้ครับ"
เรมอนใช้มือลูบผมของซาอี
"แต่มืงก็ไม่ได้ปฏิเสธ มืงหลงรักกูแล้วใช่ไหม"
"ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะครับ"
เรมอนยิ้มแล้วใช้มือลูบไล้ที่แผงอกของเขาอีกครั้ง
"กูก็ชอบพูดในสิ่งที่กูคิด
ผู้หญิงชอบกูเยอะมากๆ แต่ผู้ชายหลายคนก็ชอบกูนะ
มืงคิดว่ากูเป็นยังไง"

ซาอีมองหน้าเขา
"คุณหล่อมาก เป็นแวมไพร์ที่หล่อมากกว่าที่ผมคิด"
"ทำไมถึงชมกูว่าหล่อวะ มืงคิดยังไงกับกูกันแน่
มืงลืมอบิเกลไปหรือยัง"
"ยังครับ"
"รีบตอบเลยนะ ตอนนี้กูว่ากูหลงมืงแล้วนะ
ไอ้หนุ่มหล่อ ล่ำ แต่นิสัยดีงาม อบิเกลไม่สนใจมืงได้ยังไงวะ"
"เธอหลงราชันย์นักบวชแห่งนอร์ดิกครับ
ถ้าคุณเจอเขา คุณอาจจะหลงเขาก็ได้ครับ"
"งานนี้ชักสนุกแล้วสิ ตกลงกูรับงานนี้นะ
แต่กูเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ากูรับงานนี้เพราะมืงหรือไอ้นักบวชล่ำนั่น
แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เพราะอบิเกลแน่นอน"

แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่