ตอนที่เรมอนกับซาอียังคงยืนแบบงงๆ
และยังตัดสินใจอะไรไม่ได้
เฟอดินานกับกาเร็ตก็วิ่งมา

"มืงจะไปไหน" เฟอดินานถามเรมอน
"กูต้องไปทำภารกิจตามที่กูรับงานไว้"

เฟอดินานยืนมองหน้าเขา
"มืงจะไปที่ไหนบ้าง"
"กูคิดว่าจะแวะที่วิลล่าวนาลัยก่อนที่จะเข้าไปที่ป่านูเปีย"
"เดี๋ยวกูไปส่งนะ"
เรมอนหันไปมองเขา
"แล้วงานมืงล่ะ"
"กูฝากไอ้เพลิงไว้แล้ว"
"เอางั้นเหรอ"
"มาขึ้นรถกูดีกว่า"

สุดท้ายทั้ง 4 ก็เข้าไปอยู่ในรถของเฟอดินาน
เฟอดินานเป็นคนขับ
คนที่นั่งติดกับเขาคือเรมอน
ส่วนซาอีกับกาเร็ตนั่งข้างหลังด้วยกัน

เฟอดินานถามเรมอน
"ทำไมต้องไปที่วิลล่าวนาลัยก่อนจะเข้าป่านูเปีย"
"กูอยากไปพบเจ้าชายจักรพันธ์ก่อน"
"เดี๋ยวกูไปส่งนะ แต่กูขอแวะหาเมสันกับวิลเลียมก่อน"



เมสันกับวิลเลียมเป็นตำรวจคู่หูที่ถูกวางตัวไว้ว่า
พวกเขาต้องไปปฏิบัติการที่หนานนูเปีย
ปัจจุบันพวกเขายังคงพักที่โสฬสเพื่อเตรียมความพร้อมในหลายๆด้าน
แต่ความสัมพันธ์พวกเขายังดูคลุมเครือ

มีหลายครั้งที่เมสันคิดไปว่าวิลเลียมมีใจให้เขา
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆก็คงดี เมสันคิดอยู่ในใจตลอด
แต่ทุกอย่างก็ยังคลุมเครืออยู่ดี
จนเมสันล่วงรู้เรื่องที่ทางบ้านของวิลเลียม
ได้ให้เขาหมั้นหมายกับสาวต่างถิ่นไว้

เมสันอยากรู้ว่าเรื่องพวกนี้เป็นข่าวจริงหรือข่าวลือ
เขาเคยถามวิลเลียม แต่วิลเลียมก็ยังคงเงียบอยู่
เช้านี้เมสันจึงออกมานั่งที่ระเบียงและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
 
เขาสงสัยว่าทำไมวิลเลียมจึงไม่พูดเรื่องนี้กับเขาตรงๆ
ทำไมต้องอมพนำไว้
ถ้าจะเป็นคู่หูกันต่อไป มันก็ควรที่จะต้องเปิดเผยอะไรบ้าง
แต่นี่ เขายังเงียบอยู่ ดูท่าว่าอยากจะทำให้ทุกอย่างคลุมเครือ
แต่เมสันไม่ชอบเอาเสียเลย
เขาเกลียดความคลุมเครือเป็นที่สุด



ไม่นานนัก วิลเลียมก็เดินออกมา


"อ้าว มาอยู่ตรงนี้เองเหรอ" วิลเลียมทักขึ้น
"ไม่อยู่ตรงนี้ จะให้อยู่ในใจเอ็งเหรอ"
"สัด"
"ฉันสังเกตมานานแล้ว นายมักจะไม่ยอมรับความจริงในใจ
ทำไมวะ"
"สัด"
"เอาเรื่องนี้ก่อนก็ได้ นายไปหมั้นกับสาวต่างถิ่นตั้งแต่เมื่อไหร่"
วิลเลียมหันไปหาเขา "นายจะถามเรื่องนี้ทำไมวะ"
"ฉันอยากได้ความชัดเจนไง"
"เพื่ออะไร"
"นายยังไม่รู้อีกเหรอว่าเพื่ออะไร"
วิลเลียมหันกลับไป "ก็พอรู้"
"อ้าว รู้แล้วจะถามทำไมวะ"
"เห็นใจฉันมั่งสิ"
"ตกลงเรื่องเท็จจริงมันเป็นยังไง"
"ครอบครัวฉันจัดการเอง ฉันไม่เกี่ยว"
"จริงอ่ะ"
"จริงดิ"
"แล้วนายคิดไงกับฉัน"
"กล้าถามเนอะ"
"ก็ต้องกล้าดิวะ"
"แต่ฉันไม่กล้าตอบ"
"ทำไมวะ"
"ฉันเขินอ่ะ"
"หน้าตานายตอนเขินนี่ น่ารักเป็นบ้า"
ตอนนี้วิลเลียมเลยเขินหนัก

"โคตรน่ารักเลยว่ะ ตอนเขินเนี่ย" เมสันใส่ไม่ยั้ง
วิลเลียมยังเงียบอยู่ เมสันจึงหาทางแก้ให้
"ถ้านายเขิน เอาแบบนี้ก็ได้ ฉันจะถามนะ
ถ้าใช่ นายพนักหน้าเฉยๆก็ได้ โอเคมั้ย"
วิลเลียมพยักหน้า
"นายอยู่กับฉัน นายมีความสุขไหม"
วิลเลียมพยักหน้า
"นายเคยรู้สึกดีกับฉันบ้างไหม"
วิลเลียมพยักหน้า
"นายรักฉันไหม"
วิลเลียมพยักหน้า
"แค่นี้แหละ แล้วจะเขินทำไมวะ"
"ยิ่งรู้สึก ก็ยิ่งสู้หน้าลำบาก นายเข้าใจไหม"
เมสันพยักหน้า
"เรื่องแบบนี้ ฉันเองก็ต้องการความแน่ใจ นายเข้าใจไหม"
เมสันพยักหน้า
"มันใหม่สำหรับฉันมาก นายเข้าใจไหม"
เมสันพยักหน้า
ตอนนั้นเฟอดินานกดแตร ทำให้เมสันกับวิลเลียมชะงักนิดนึง
แล้วหันไปมองที่มาของเสียงแตร ...