หนูเป็นผู้หญิงนะ
ตั้งแต่เด็กแม่ก็แยกทางกับพ่อตั้งแต่หนูก่อนเข้าโรงเรียนแล้วหนูมีพี่ชายคนนึงห่างกับหนู4ปีสมัยเด็กๆพ่อไม่ค่อยมีเวลาให้เพราะแกต้องทำงานหนูตอนเด็กประมาณ3-4ขวบเห็นพ่อเหนื่อยก็ไม่อยากให้เขาต้องมาเหนื่อยเรื่องของหนูอีกแกจะชอบบอกว่าหนูเลี้ยงง่ายเพราะไม่เคยอยากได้อะไรแค่เชือกเส้นเดียวก็อยู่ได้เป็นวัน ใช่หนูไม่ได้ต้องการของเล่นหรือตุ๊กตาหนูแค่อยากได้คนที่อยู่ด้วยจะเล่นกับพี่ชายพี่ก็ไม่อยากเล่นด้วยเพราะเด็กไปก็พยายามเข้าใจถึงตอนนั้นจะน้อยใจแต่ก็ไม่อยากให้พี่มารำคาญเคยพยายามขอพ่อพอเขาอนุญาตพี่ก็ไม่อยากเล่นด้วยอยู่ดีสุดท้ายก็ตัดสินใจไม่ออกไปเล่นเพราะกลัวพี่จะมารำคาญ พอหนูเข้าโรงเรียนพอก็ต้องลำบากเป็น2เท่าแกต้องกลับมารีดเสื้อนักเรียนให้พี่ให้หนู นึกย้อนกลับไปก็จะร้องไห้55 หนูจะไม่ยอมนอนและออกมาเจอพ่อเพราะมันเป็นไม่กี่เวลาที่จะเจอพ่อแค่อยากเจอเขาอยากคุยอยากเล่าอะไรให้ฟัง หนูอะยอมรับเลยว่าเป็นเด็กขาดความอบอุ่น พี่ชายก็ไม่อยากเล่นด้วยพ่อก็ไม่มีเวลาแม่ก็ไม่มาหา หนูโคตรโดดเดี่ยวอะ55ตอนผมอายุแค่4ขวบเอง แต่ยังดีหน่อยหนูเข้าเรียนอนุบาลไปสักพักพ่อก็มีแม่เลี้ยงผมยังจำชื่อเขาได้อยู่เลยหนูรักเขามากเขามาเติมเต็มหนูอะเขาเป็นคนเดียวที่เวลาหนูป่วยคอยดูแลได้ทั้งๆที่สมัยก่อนอะหนูต้องเช็ดตัวเองตลอดเชื่อป่ะตอนที่ยังไม่มีมีแม่เลี้ยงคนนี้หนูจะต้องดูแลตัวเองตลอดเพราะไม่มีใครดูแลหนูได้สักคนต้องเช็ดตัวเองต้องกาข้าวกินเองต่อให้เวียนหัวแค่ไหนก็ต้องดูแลตัวเอง แต่พอมีแม่แกเหมือนแกมาเติมเต็มมากหนูรักเขามากเขามาช่วยตามหาแม่แท้ๆค่อยเป็นสื่อกลางให้ติดต่อแม่แบบไม่ให้พ่อรู้ แต่จนวันนึงอะพ่อนอกใจแม่เลี้ยงคนนี้ตอนแรกเขาทะเลาะกันหนักมากจนหนูตอนนั้นอะไม่อยากมีชีวิตอยู่ตอนนั้นก็พยายามหาวิธีเพราะหมอเคยบอกว่าหนูเป็นโรคหัวใจเลยทำให้ร่างกายอ่อนแอถ้าอะไรมาทุบที่น่าอกจะเสี่ยงถึงชีวิตแล้วตอนนั้นหนูอยู่ ป.1 ตอนแรกก็ดูเหมือนพ่อกับแม่เลี้ยงจะคืนดีกันหนูก็สบายใจแต่ไม่กี่วันต่อมาอะแม่เลี้ยงเขามาส่งหนูที่โรงเรียนเขาเหมือนพูดลาหนูตอนแรกไม่ได้คิดแต่มารู้ว่าแม่เลี้ยงหนีไปก็ตอนที่พ่อมารับหนูก่อนเวลาเรียนเนี้ยแหละเขาเอาหนูไปหาแม่เลี้ยงที่บ้านนอกของเขาสุดท้ายก็หาเจอแล้วหนูอะรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นอยากให้เขากลับมาเพราะเขาเป็นแค่ไม่กี่คนที่ผมมีความสุขด้วยจริงๆ หนูตอนนั้นคือรีบวิ่งไปกอดเขาแล้วถามว่าแม่มาทำอะไรที่นี่ซึ่งตอนนั้นเขาไม่มองหนูด้วยซ้ำ หนูอะพยายามกลั้นน้ำตาหนูตอนนั้นหวังอย่างเดียวคือเขาจะกลับมา แต่พ่อบอกให้หนูขึ้นรถ สุดท้ายหนูก็นั่งร้องไห้คนเดียวบนรถ หนูคิดอย่างเดียวเลยคือความสุขผมหายไปอีกแล้ว แม่เลี้ยงคนนี้เหมือนแม่แท้ๆของหนูได้เลย จากหนูที่เบื่ออาหารก็กลายเป็นเเกกินข้าวเยอะเพราะเขา จากเด็กที่ไม่เคยมีคนเล่นด้วยเขาก็หาวิธีให้พี่ยอมรับหนู พาไปหาแม่แท้ๆ พาไปกินของที่ชอบ พาไปเที่ยว ค่อยให้กำลังใจทุกๆวัน ตอนนั้นที่พ่อกลับขึ้นรถมาคือหวังว่าพ่อจะบอกว่าเดี๋ยวแม่จะกลับมา แต่ไม่เขาไม่กลับถึงตอนนี้ก็ยังอวยพรและขอบคุณเขามาที่เข้ามามอบความสุขให้ ตอนนั้นที่กลับมา(หนูย้ายมาอยู่กับย่า) หนูอะต้องแอบไปร้องไห้เพราะถ้าหนูร้องให้พ่อเห็นเขาจะด่า หนูเศร้ามากๆจนมีครั้งนึงย่าหนูไปโรงบาลแล้วหมอสังเกตเห็นเขาเลยพาหนูตรวจสุขภาพจิต ใช่ค่ะ หนูเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่ ป.1 แต่ที่บ้านไม่ยอมให้รักษาเพราะเขาคิดว่าเป็นโรคไร้สาระ สุดท้ายอะก็ต้องอยู่กับย่าแต่พ่ออะหายไปเลย หายแบบหายไปเลยอะ หนูพึ่งมารู้ก็ตอนที่ย่ามาเล่าให้ฟังปัจจุบันว่าตอนนั้นอะเขาไปหาแม่ใหม่ที่มีลูกแล้วเขาไปเลี้ยงฝั่งนั้นแทนโคตรเจ็บอะลูกตัวเองไม่เลี้ยงกลับเลี้ยงลูกคนอื่น ทั้งๆที่หนูตอนนั้นคิดอย่างเดียวคือพ่อเขาคงยุ่งเขาคงเหนื่อยตอนนั้นหนูโดนเพื่อนเแกล้งก็โกหกให้เขาสบายใจ และอย่างที่เดาได้พ่อพาแม่เลี้ยงมาแนะนำตอนนั้นอะหนูดีใจมากนะดีใจมากๆยิ่งรู้ว่าเขามีลูกสาวยิ่งดีใจในที่สุดก็จะมีเพื่อนคือหนูก็มั่นใจนะว่าหนูไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่น่ารักเลยหนูพยายามจะเข้ากับเขาแต่คืองี้ตอนเขาอยู่ต่อหน้าพ่อเขาจะดีกับหนูมากๆแต่พออยู่กับหนูสองต่อสองเขาแบบ... เอาจริงๆคือเขาทำร้ายร่างกายหนูหลายอย่างแต่พ่อกลับไม่เคยสังเกตหนูก็พยายามทนทั้งโดนคุกคามเขาเคยปีนดูหนูอาบน้ำเขาเคยกระทื/บหนูตอนหนูเป็นไข้ให้นอนพื้นแล้วก็เคยหยิกจนเขียว โคตรเจ็บปวดอะหนูกลัวเขาจนแพนิคไปเลยแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะพ่อแกชอบบอกว่าพอมีเขาเข้ามาแกแบ่งเบาไปได้เยอะเขาเข้ากับพี่ชายได้นะเข้ากับย่าได้แต่เขากลับเกลียดหนูหนูไม่รู้ทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า หนูพยายามขอพ่อตลอดว่าไม่อยากไปบ้านเขาเพราะหนูกลัวตอนนั้นยังจำได้เลยว่าเขาขู่ไว้ว่าถ้าบอกพ่อเขาฆ่ๅหนูแน่ ตอนนั้นคือโคตรกลัวอะทุกคนสังเกตหมดว่าเข่าหนูเขียวแต่หนูต้องโกหกเพราะกลัว สุดท้ายอะหนูต้องทน จนพวกเขามีน้องหนูอะดีใจมากหนูอยากมีน้องมาตลอดแต่อย่างนั้นแหละแม่เขาไม่ชอบหนูสุดท้ายพ่อก็เงียบจากชีวิตหนูไปช่วงนึงของชีวิตเลยและก็ตอนเด็กหนูโดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งทั้งห้องจน ป.3 หนูทำร้ายร่างกายตัวเองแต่หนักกว่าครั้งก่อนทุกวันนี้แผลเป็นยังอยู่อยู่เลย แต่พ่อไม่เคยรู้ จนหนูอะขึ้น ป.4 ก็เจอกับน้องชายหนูดีใจมากที่น้องชายเข้ากับหนูได้ดีแล้วน้องค่อนข้างชอบหนูเลยถึงแม้แม่เขาจะบอกว่าอย่ามาเล่นกับผมบ่อยๆก็เถอะ พ่อชอบบอกและบังคับให้หนูอะแต่งตัวแบบเด็กผู้หญิงทั้งๆที่หนูไม่ชอบหนูไม่ได้เป็นทอมหนูแค่มีสไตล์เป็นของตัวเองหนูอะยอมเขามาตลอดแต่เรื่องนี้ยอมไม่ได้จริงๆ สมัยก่อนหนูเก่งภาษาอังกฤษเขาก็บอกไร้สาระหนูชอบวิทย์เขาก็บอกไร้สาระเขาอยากให้หนูเก่งคณิตหนูก็ยอมอ่านหนังสือเป็น10ชั่วโมงหนูไม่ชอบคณิตแต่หนูรักเขา หนูอยากให้เขาพูดสักครั้ง "พ่อภูมิใจในตัวหนูนะ" อยากได้ยินมากๆหนูโดนเปรียบเทียบกับพี่มาตลอดหนูแค่อยากได้คำชมบ้าง พ่อชอบเอาหนูไปเปรียบกับเด็กแถวๆบ้านเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ หนูตอนนั้นก็อยากบอกเขานะ ไม่ต้องกดดันก็ได้เพราะแค่ตัวหนูเองก็กดดันตัวเองมากพอแล้ว แกจะชอบบอกว่าเนี้ยอยากให้หนูเป็นแบบลูกคนโน้นเป็นแบบลูกคนนี้อยากได้ลูกคนนี้มาเป็นลูกบ้างอยากได้ลูกคนนั้นมาเป็นลูกบ้าง หนูโคตรน้อยใจเลยนะ ทั้งๆที่หนูพยายามขนาดนี้แต่เขาไม่เคยเห็นเลย มันเป็นแบบนี้มาตลอดจนหนูขึ้น ป.5 หนูป่วยหนักเป็นโรคขาดน้ำ หนูหยุดไป2สัปดาห์เต็มๆ ตอนแรกพ่อแกก็มาเยี่ยมตอนแรกนึกว่าเขาจะมาดูแลแต่ไม่เขามาด่า หนูรักเขามากแต่เหมือนเขาไม่รักหนูเลย จนคืนนั้นหนูไม่ไหวจริงๆลุงต้องพาหนูไปโรงบาลหมอก็ต้องรีบพาหนูเข้าห้องฉุกเฉินหมอบอกว่าหนูอะถ้ามาช้าอีก1นาทีคือคงเสียชีวิตไปแล้วหนูอยากให้พ่อได้ยินคำนี้มากๆแต่พ่อแกมาไม่ทัน พ่อแกตามมาโรงบาลหนูคาดหวังนะคาดหวังว่าเขาจะปลอบแต่ไม่55 เขามาด่า เจ็บไปทั้งหัวใจตอนนั้นถึงเข้าใจหัวใจสลายหมายถึงอะไร พ่อกับลุงก็ทะเลาะกันตอนนั้นหนูยังนอนคู่กับสายน้ำเกลืออยู่เลย หนูโทษตัวเองนะที่ทำให้พ่อกับลุงทะเลาะกันเป็นเพราะหนูถึงย่าแกจะบอกว่าไม่ใช่ความผิดหนูแต่มันก็มูฟออนไม่ได้จริงๆและยิ่งโดนแม่เลี้ยงซ้ำเติมว่าเนี้ยมันเป็นความผิดหนูยิ่งรู้สึกแย่อะตอนนั้นหนูพยายามจบชีวิตตัวเองแต่ย่ามาห้ามทัน สุดท้ายอะ พอหนูจบป.6 เข้าม.1แกก็ยังเหมือนเดิมแกกดดันเรื่องเรียนหนูเครียดมากจนป่วยเขาก็ยังด่าทำไมถึงป่วย สำอoย บ้าง ป่วยการเมืองบ้าง หนูรู้สึกแย่นะมากๆด้วย คนรอบๆตัวบอกหนูเก่งบอกหนูขยันแต่พอหนูป่วยพ่อเอาแต่บอกว่าหนูขี้เกียจเอาหนูไปเปรียบเทียบบ้างทีโทรมาด่าด้วยซ้ำ จนกลัวด้วยซ้ำเวลาตัวเองป่วยถ้าป่วยจะโดนด่าไหมถ้าแสดงความอ่อนแอจะโดนด่าไหม หนูไม่กล้าร้องไห้ให้คนเห็นด้วยซ้ำ จน ม.2 หนูทะเลาะกับพ่อเรื่องหยุดป่วยคือหนูไม่ไหวจริงๆเวียนหัวมากๆ แกไล่ให้หนูไปอยู่กับแม่แกไล่แบบนี้หลายครั้งแล้วแต่แกตัดจริงๆแกบอกจะไม่ส่งหนูเรียนแล้วเพียงเพราะหนูป่วย สุดท้ายแม่แกก็ส่งหนูเองหนูต้องฝืนตัวเองไปเรียน สุดท้ายหนูเป็นลมเข้าโรงบาลหมอสรุปว่าที่มันหาผลตรวจไม่ได้เพราะหนูอะ เป็นโรคเครียดสะสม สุดท้ายหนูก็ส่งตัวเข้ารักษากับจิตแพทย์ หนูเป็นโรคซึมเศร้า โรควิตกกังวล โรคเครียดสะสม ตอนนั้นพอพ่อแกรู้ผมกลัวโคตรๆอะเขาจะมาด่าอีกไหม แต่ไม่ครั้งนี้เขาไม่ทักเขากลับไม่ด่ากลับโทรมาให้กำลังใจ หนูไม่ชิน หนูไม่ชินกับการที่แกมาถามว่าหนูโอเคไหมตอนนั้นที่หนูได้ยินคือร้องไห้อะ มันเป็นครั้งแรกจริงๆที่เขามาถามหนูด้วยเสียงที่ไม่ใช่เสียงดุว่า เป็นอะไรไหม หลังจากวันนั้นประมาณ 2เดือน เขาไม่มาเจอหนูเลยหนูคิดว่าเขาโกรธแต่พี่ชายมาบอกว่า พ่อเขาไม่กล้ามาเจอหนูเพราะส่วนใหญ่ที่หนูเป็นแบบนี้เพราะเขา จนปัจจุบันหนูอยู่ ม.3 ก็ยังกลัวกลัวเขาหนูไม่กล้าบอกเขาว่าป่วยไม่กล้าบอกเขาว่าอยากได้อะไรไม่กล้าคุยกับเขาด้วยซ้ำ หนูแค่กลัวว่าเขาจะด่าหนูตอนหนูป่วยอีก เพราะทุกครั้งที่ป่วย หนูจะพิมพ์ขอโทษตลอดทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องที่จะขอโทษใช่ไหม?
ถึงอย่างงั้นก็รักเขาอยากเกลียดแต่เกลียดไม่ลงแค่เขาบอกว่า พ่อรักลูกนะ หนูก็หายโกรธไปหมดแล้วถ้าหนูไม่รักเขาหนูคงไม่พยายามเพื่อเขาขนาดนี้หรอก
รักพ่อนะแต่ก็เกลียด(?)เหมือนกัน[ระบาย]
ตั้งแต่เด็กแม่ก็แยกทางกับพ่อตั้งแต่หนูก่อนเข้าโรงเรียนแล้วหนูมีพี่ชายคนนึงห่างกับหนู4ปีสมัยเด็กๆพ่อไม่ค่อยมีเวลาให้เพราะแกต้องทำงานหนูตอนเด็กประมาณ3-4ขวบเห็นพ่อเหนื่อยก็ไม่อยากให้เขาต้องมาเหนื่อยเรื่องของหนูอีกแกจะชอบบอกว่าหนูเลี้ยงง่ายเพราะไม่เคยอยากได้อะไรแค่เชือกเส้นเดียวก็อยู่ได้เป็นวัน ใช่หนูไม่ได้ต้องการของเล่นหรือตุ๊กตาหนูแค่อยากได้คนที่อยู่ด้วยจะเล่นกับพี่ชายพี่ก็ไม่อยากเล่นด้วยเพราะเด็กไปก็พยายามเข้าใจถึงตอนนั้นจะน้อยใจแต่ก็ไม่อยากให้พี่มารำคาญเคยพยายามขอพ่อพอเขาอนุญาตพี่ก็ไม่อยากเล่นด้วยอยู่ดีสุดท้ายก็ตัดสินใจไม่ออกไปเล่นเพราะกลัวพี่จะมารำคาญ พอหนูเข้าโรงเรียนพอก็ต้องลำบากเป็น2เท่าแกต้องกลับมารีดเสื้อนักเรียนให้พี่ให้หนู นึกย้อนกลับไปก็จะร้องไห้55 หนูจะไม่ยอมนอนและออกมาเจอพ่อเพราะมันเป็นไม่กี่เวลาที่จะเจอพ่อแค่อยากเจอเขาอยากคุยอยากเล่าอะไรให้ฟัง หนูอะยอมรับเลยว่าเป็นเด็กขาดความอบอุ่น พี่ชายก็ไม่อยากเล่นด้วยพ่อก็ไม่มีเวลาแม่ก็ไม่มาหา หนูโคตรโดดเดี่ยวอะ55ตอนผมอายุแค่4ขวบเอง แต่ยังดีหน่อยหนูเข้าเรียนอนุบาลไปสักพักพ่อก็มีแม่เลี้ยงผมยังจำชื่อเขาได้อยู่เลยหนูรักเขามากเขามาเติมเต็มหนูอะเขาเป็นคนเดียวที่เวลาหนูป่วยคอยดูแลได้ทั้งๆที่สมัยก่อนอะหนูต้องเช็ดตัวเองตลอดเชื่อป่ะตอนที่ยังไม่มีมีแม่เลี้ยงคนนี้หนูจะต้องดูแลตัวเองตลอดเพราะไม่มีใครดูแลหนูได้สักคนต้องเช็ดตัวเองต้องกาข้าวกินเองต่อให้เวียนหัวแค่ไหนก็ต้องดูแลตัวเอง แต่พอมีแม่แกเหมือนแกมาเติมเต็มมากหนูรักเขามากเขามาช่วยตามหาแม่แท้ๆค่อยเป็นสื่อกลางให้ติดต่อแม่แบบไม่ให้พ่อรู้ แต่จนวันนึงอะพ่อนอกใจแม่เลี้ยงคนนี้ตอนแรกเขาทะเลาะกันหนักมากจนหนูตอนนั้นอะไม่อยากมีชีวิตอยู่ตอนนั้นก็พยายามหาวิธีเพราะหมอเคยบอกว่าหนูเป็นโรคหัวใจเลยทำให้ร่างกายอ่อนแอถ้าอะไรมาทุบที่น่าอกจะเสี่ยงถึงชีวิตแล้วตอนนั้นหนูอยู่ ป.1 ตอนแรกก็ดูเหมือนพ่อกับแม่เลี้ยงจะคืนดีกันหนูก็สบายใจแต่ไม่กี่วันต่อมาอะแม่เลี้ยงเขามาส่งหนูที่โรงเรียนเขาเหมือนพูดลาหนูตอนแรกไม่ได้คิดแต่มารู้ว่าแม่เลี้ยงหนีไปก็ตอนที่พ่อมารับหนูก่อนเวลาเรียนเนี้ยแหละเขาเอาหนูไปหาแม่เลี้ยงที่บ้านนอกของเขาสุดท้ายก็หาเจอแล้วหนูอะรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นอยากให้เขากลับมาเพราะเขาเป็นแค่ไม่กี่คนที่ผมมีความสุขด้วยจริงๆ หนูตอนนั้นคือรีบวิ่งไปกอดเขาแล้วถามว่าแม่มาทำอะไรที่นี่ซึ่งตอนนั้นเขาไม่มองหนูด้วยซ้ำ หนูอะพยายามกลั้นน้ำตาหนูตอนนั้นหวังอย่างเดียวคือเขาจะกลับมา แต่พ่อบอกให้หนูขึ้นรถ สุดท้ายหนูก็นั่งร้องไห้คนเดียวบนรถ หนูคิดอย่างเดียวเลยคือความสุขผมหายไปอีกแล้ว แม่เลี้ยงคนนี้เหมือนแม่แท้ๆของหนูได้เลย จากหนูที่เบื่ออาหารก็กลายเป็นเเกกินข้าวเยอะเพราะเขา จากเด็กที่ไม่เคยมีคนเล่นด้วยเขาก็หาวิธีให้พี่ยอมรับหนู พาไปหาแม่แท้ๆ พาไปกินของที่ชอบ พาไปเที่ยว ค่อยให้กำลังใจทุกๆวัน ตอนนั้นที่พ่อกลับขึ้นรถมาคือหวังว่าพ่อจะบอกว่าเดี๋ยวแม่จะกลับมา แต่ไม่เขาไม่กลับถึงตอนนี้ก็ยังอวยพรและขอบคุณเขามาที่เข้ามามอบความสุขให้ ตอนนั้นที่กลับมา(หนูย้ายมาอยู่กับย่า) หนูอะต้องแอบไปร้องไห้เพราะถ้าหนูร้องให้พ่อเห็นเขาจะด่า หนูเศร้ามากๆจนมีครั้งนึงย่าหนูไปโรงบาลแล้วหมอสังเกตเห็นเขาเลยพาหนูตรวจสุขภาพจิต ใช่ค่ะ หนูเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่ ป.1 แต่ที่บ้านไม่ยอมให้รักษาเพราะเขาคิดว่าเป็นโรคไร้สาระ สุดท้ายอะก็ต้องอยู่กับย่าแต่พ่ออะหายไปเลย หายแบบหายไปเลยอะ หนูพึ่งมารู้ก็ตอนที่ย่ามาเล่าให้ฟังปัจจุบันว่าตอนนั้นอะเขาไปหาแม่ใหม่ที่มีลูกแล้วเขาไปเลี้ยงฝั่งนั้นแทนโคตรเจ็บอะลูกตัวเองไม่เลี้ยงกลับเลี้ยงลูกคนอื่น ทั้งๆที่หนูตอนนั้นคิดอย่างเดียวคือพ่อเขาคงยุ่งเขาคงเหนื่อยตอนนั้นหนูโดนเพื่อนเแกล้งก็โกหกให้เขาสบายใจ และอย่างที่เดาได้พ่อพาแม่เลี้ยงมาแนะนำตอนนั้นอะหนูดีใจมากนะดีใจมากๆยิ่งรู้ว่าเขามีลูกสาวยิ่งดีใจในที่สุดก็จะมีเพื่อนคือหนูก็มั่นใจนะว่าหนูไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่น่ารักเลยหนูพยายามจะเข้ากับเขาแต่คืองี้ตอนเขาอยู่ต่อหน้าพ่อเขาจะดีกับหนูมากๆแต่พออยู่กับหนูสองต่อสองเขาแบบ... เอาจริงๆคือเขาทำร้ายร่างกายหนูหลายอย่างแต่พ่อกลับไม่เคยสังเกตหนูก็พยายามทนทั้งโดนคุกคามเขาเคยปีนดูหนูอาบน้ำเขาเคยกระทื/บหนูตอนหนูเป็นไข้ให้นอนพื้นแล้วก็เคยหยิกจนเขียว โคตรเจ็บปวดอะหนูกลัวเขาจนแพนิคไปเลยแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะพ่อแกชอบบอกว่าพอมีเขาเข้ามาแกแบ่งเบาไปได้เยอะเขาเข้ากับพี่ชายได้นะเข้ากับย่าได้แต่เขากลับเกลียดหนูหนูไม่รู้ทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า หนูพยายามขอพ่อตลอดว่าไม่อยากไปบ้านเขาเพราะหนูกลัวตอนนั้นยังจำได้เลยว่าเขาขู่ไว้ว่าถ้าบอกพ่อเขาฆ่ๅหนูแน่ ตอนนั้นคือโคตรกลัวอะทุกคนสังเกตหมดว่าเข่าหนูเขียวแต่หนูต้องโกหกเพราะกลัว สุดท้ายอะหนูต้องทน จนพวกเขามีน้องหนูอะดีใจมากหนูอยากมีน้องมาตลอดแต่อย่างนั้นแหละแม่เขาไม่ชอบหนูสุดท้ายพ่อก็เงียบจากชีวิตหนูไปช่วงนึงของชีวิตเลยและก็ตอนเด็กหนูโดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งทั้งห้องจน ป.3 หนูทำร้ายร่างกายตัวเองแต่หนักกว่าครั้งก่อนทุกวันนี้แผลเป็นยังอยู่อยู่เลย แต่พ่อไม่เคยรู้ จนหนูอะขึ้น ป.4 ก็เจอกับน้องชายหนูดีใจมากที่น้องชายเข้ากับหนูได้ดีแล้วน้องค่อนข้างชอบหนูเลยถึงแม้แม่เขาจะบอกว่าอย่ามาเล่นกับผมบ่อยๆก็เถอะ พ่อชอบบอกและบังคับให้หนูอะแต่งตัวแบบเด็กผู้หญิงทั้งๆที่หนูไม่ชอบหนูไม่ได้เป็นทอมหนูแค่มีสไตล์เป็นของตัวเองหนูอะยอมเขามาตลอดแต่เรื่องนี้ยอมไม่ได้จริงๆ สมัยก่อนหนูเก่งภาษาอังกฤษเขาก็บอกไร้สาระหนูชอบวิทย์เขาก็บอกไร้สาระเขาอยากให้หนูเก่งคณิตหนูก็ยอมอ่านหนังสือเป็น10ชั่วโมงหนูไม่ชอบคณิตแต่หนูรักเขา หนูอยากให้เขาพูดสักครั้ง "พ่อภูมิใจในตัวหนูนะ" อยากได้ยินมากๆหนูโดนเปรียบเทียบกับพี่มาตลอดหนูแค่อยากได้คำชมบ้าง พ่อชอบเอาหนูไปเปรียบกับเด็กแถวๆบ้านเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ หนูตอนนั้นก็อยากบอกเขานะ ไม่ต้องกดดันก็ได้เพราะแค่ตัวหนูเองก็กดดันตัวเองมากพอแล้ว แกจะชอบบอกว่าเนี้ยอยากให้หนูเป็นแบบลูกคนโน้นเป็นแบบลูกคนนี้อยากได้ลูกคนนี้มาเป็นลูกบ้างอยากได้ลูกคนนั้นมาเป็นลูกบ้าง หนูโคตรน้อยใจเลยนะ ทั้งๆที่หนูพยายามขนาดนี้แต่เขาไม่เคยเห็นเลย มันเป็นแบบนี้มาตลอดจนหนูขึ้น ป.5 หนูป่วยหนักเป็นโรคขาดน้ำ หนูหยุดไป2สัปดาห์เต็มๆ ตอนแรกพ่อแกก็มาเยี่ยมตอนแรกนึกว่าเขาจะมาดูแลแต่ไม่เขามาด่า หนูรักเขามากแต่เหมือนเขาไม่รักหนูเลย จนคืนนั้นหนูไม่ไหวจริงๆลุงต้องพาหนูไปโรงบาลหมอก็ต้องรีบพาหนูเข้าห้องฉุกเฉินหมอบอกว่าหนูอะถ้ามาช้าอีก1นาทีคือคงเสียชีวิตไปแล้วหนูอยากให้พ่อได้ยินคำนี้มากๆแต่พ่อแกมาไม่ทัน พ่อแกตามมาโรงบาลหนูคาดหวังนะคาดหวังว่าเขาจะปลอบแต่ไม่55 เขามาด่า เจ็บไปทั้งหัวใจตอนนั้นถึงเข้าใจหัวใจสลายหมายถึงอะไร พ่อกับลุงก็ทะเลาะกันตอนนั้นหนูยังนอนคู่กับสายน้ำเกลืออยู่เลย หนูโทษตัวเองนะที่ทำให้พ่อกับลุงทะเลาะกันเป็นเพราะหนูถึงย่าแกจะบอกว่าไม่ใช่ความผิดหนูแต่มันก็มูฟออนไม่ได้จริงๆและยิ่งโดนแม่เลี้ยงซ้ำเติมว่าเนี้ยมันเป็นความผิดหนูยิ่งรู้สึกแย่อะตอนนั้นหนูพยายามจบชีวิตตัวเองแต่ย่ามาห้ามทัน สุดท้ายอะ พอหนูจบป.6 เข้าม.1แกก็ยังเหมือนเดิมแกกดดันเรื่องเรียนหนูเครียดมากจนป่วยเขาก็ยังด่าทำไมถึงป่วย สำอoย บ้าง ป่วยการเมืองบ้าง หนูรู้สึกแย่นะมากๆด้วย คนรอบๆตัวบอกหนูเก่งบอกหนูขยันแต่พอหนูป่วยพ่อเอาแต่บอกว่าหนูขี้เกียจเอาหนูไปเปรียบเทียบบ้างทีโทรมาด่าด้วยซ้ำ จนกลัวด้วยซ้ำเวลาตัวเองป่วยถ้าป่วยจะโดนด่าไหมถ้าแสดงความอ่อนแอจะโดนด่าไหม หนูไม่กล้าร้องไห้ให้คนเห็นด้วยซ้ำ จน ม.2 หนูทะเลาะกับพ่อเรื่องหยุดป่วยคือหนูไม่ไหวจริงๆเวียนหัวมากๆ แกไล่ให้หนูไปอยู่กับแม่แกไล่แบบนี้หลายครั้งแล้วแต่แกตัดจริงๆแกบอกจะไม่ส่งหนูเรียนแล้วเพียงเพราะหนูป่วย สุดท้ายแม่แกก็ส่งหนูเองหนูต้องฝืนตัวเองไปเรียน สุดท้ายหนูเป็นลมเข้าโรงบาลหมอสรุปว่าที่มันหาผลตรวจไม่ได้เพราะหนูอะ เป็นโรคเครียดสะสม สุดท้ายหนูก็ส่งตัวเข้ารักษากับจิตแพทย์ หนูเป็นโรคซึมเศร้า โรควิตกกังวล โรคเครียดสะสม ตอนนั้นพอพ่อแกรู้ผมกลัวโคตรๆอะเขาจะมาด่าอีกไหม แต่ไม่ครั้งนี้เขาไม่ทักเขากลับไม่ด่ากลับโทรมาให้กำลังใจ หนูไม่ชิน หนูไม่ชินกับการที่แกมาถามว่าหนูโอเคไหมตอนนั้นที่หนูได้ยินคือร้องไห้อะ มันเป็นครั้งแรกจริงๆที่เขามาถามหนูด้วยเสียงที่ไม่ใช่เสียงดุว่า เป็นอะไรไหม หลังจากวันนั้นประมาณ 2เดือน เขาไม่มาเจอหนูเลยหนูคิดว่าเขาโกรธแต่พี่ชายมาบอกว่า พ่อเขาไม่กล้ามาเจอหนูเพราะส่วนใหญ่ที่หนูเป็นแบบนี้เพราะเขา จนปัจจุบันหนูอยู่ ม.3 ก็ยังกลัวกลัวเขาหนูไม่กล้าบอกเขาว่าป่วยไม่กล้าบอกเขาว่าอยากได้อะไรไม่กล้าคุยกับเขาด้วยซ้ำ หนูแค่กลัวว่าเขาจะด่าหนูตอนหนูป่วยอีก เพราะทุกครั้งที่ป่วย หนูจะพิมพ์ขอโทษตลอดทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องที่จะขอโทษใช่ไหม?
ถึงอย่างงั้นก็รักเขาอยากเกลียดแต่เกลียดไม่ลงแค่เขาบอกว่า พ่อรักลูกนะ หนูก็หายโกรธไปหมดแล้วถ้าหนูไม่รักเขาหนูคงไม่พยายามเพื่อเขาขนาดนี้หรอก