ตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย เรามีปัญหากับแม่เลี้ยงมาโดยตลอดยู่แล้ว แต่เขาไม่ได้เกียจอะไรเราเลย เราเองต่างหากที่อคติกับเขามาโดยตลอด มาวันนึงเราติดทำงานโปรเจค มันใกล้จะจบแล้วเราเลยต้องรีบทำ แล้วมันดึกมาก เราไม่มีรถกลับเราก็เลยตัดสินใจว่าเดี๋ยวไปนอนบ้านแฟนดีกว่า เพราะไม่อยากให้แม่เลี้ยงมารับเพราะมันลำบาก กลางคืนมันอันตรายแล้วเขาขับรถไม่ค่อยแข็งด้วยเรากลัว พ่อเราตอนนั้นเข้างานกะดึกเลยไม่ได้มารับเราก็เลยขอแมเลี้ยงไปนอนบ้านแฟน ขอบอกจะไปนอนบ้านเขาทำไม พยายามทุกอย่างเพื่อไม่ให้เราไปนอน ใจนึงเราก็เป็นห่วงโปรเจค แล้วมันดึก แล้วสักพักแม่เราก็โทรมา ทีนี้เป็นเสียงของพ่อ เขาก็บอกไปนอนทำเ-ี้ยไร เราก็บอกเหตุผลต่างๆทุกอย่าง แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะรับฟัง เราเลยตัดสินใจเลือกที่จะเถียงเขาไปแล้วบอกเขาว่าจะนอนบ้านแฟน เราผิดเองนี่แหละที่ดื้อและไม่ฟังพ่อแม่ บอกเขาว่าจะนอนแค่วันเดียว พอหลังจาก1วันนั้น เราโทรหาย่าบอกว่า วันนี้หนูกลับบ้านนะ ให้แฟนไปส่ง พ่อเราตะโกนใส่สายมาว่า ไม่ต้องให้มันมาเหยียบบ้านกูเลยนะ เราเสียใจนะมันผิดที่เราไม่ได้ผิดแฟนเรา แล้วเราก็ตัดสินใจไม่กล้ากลับบ้านเลยนอนบ้านแฟน3วัน พ่อแม่แฟนดีกับเราทุกอย่าง เราเลือกที่จะโกหกแฟนว่าบอกกับที่บ้านแล้วว่าจะนอนต่อ แต่ที่จริงคือไม่ได้บอกใครเลย พอมาวันที่เราเลิกเรียนแล้ว กลับบ้าน ก็ให้แฟนไปส่งที่บ้าน ตอนนั้นเราก็กลัวมากว่าพ่อแม่เราเขาจะทำอะไรแฟนเราไหม เราเลยให้แฟนรีบกลับไป เพราะยังไงความผิดมันเกิดที่เราไม่ใช่ใคร มาถึงแม่เลี้ยงก็ด่า จะกลับมาทำเ_ี้ยไรแล้วก็เดินมากระชากผม ตบหน้าเรา พลักตบตีเราทุกอย่าง
เราก็นั่งเงียบๆ ร้องไห้เพราะเราผิดจริงๆ พ่อเราขับรถเข้ามา ก็มาด่าเรา ตีเรา แถมยังไล่ไม่ให้เข้าบ้าน ไล่ให้เราไปไกลๆ แล้วก็ลามไปเรื่อยยันถึงแฟนเรา เราก็เงียบทุกอย่างได้แต่ร้องให้เพราะเสียใจทุกอย่าง แต่เราเป็นคนผิด หันไปพึ่งใครก็ไม่ได้แล้วเพราะทุกคนด่าเราหมด แต่เรายังมีย่าที่รักเรามากเดินเข้ามาบอกไม่ให้เราไปไหน เราเสียใจมากก็คือทำให้ย่าเราร้องให้ เราได้แต่นั่งเงียบแล้วไม่กล้าเข้าบ้าน พ่อล็อคห้องเราเอาเสื้อเราไปไว้ในห้องหมด พอดึกเราก็นั่งอยู่อย่างนั้นเพราะไม่กล้าเข้าบ้านจนย่าบอกเข้าบ้านเหอะลูก เราถึงเข้า ย่าเลยพูดว่า เวรกรรมของพ่อ พ่ออดีตทำอะไรไว้ ก็กลับมาใช้เวรใช้กรรมต่อแบบนี้แหละ เราเงียบแล้วร้องไห้จน ตาบวม เราหาวิธีเข้าห้อง เพราะมีกุญแจสำรองเคยซ่อนไว้เลยไขห้องแล่วเข้าไปนอน ข้าวเราก็ไม่ได้กิน ตอนนั้นกินยาพาราไป7เม็ด เราปวดหัวแล้วเครียดมาก แฟนเราทักมาหาเราตั้งแต่เย็นจนดึก เราไม่ได้ตอบเขาเลย จนพอเราจะนอนเราถึงทักไปบอกเขาว่า เราง่วงปวดหัวจึงนอนก่อน เราไม่ได้เล่าอะไรให้เขาฟัง กลัวเขาจะไม่สบายใจ เราทำได้แต่บอกเขาว่า ไม่มีอะไร ปกติดี
ความผิดนี้มันผิดนี้หนูผิดจริงๆ
พ่อ(แม่เลี้ยง) ทำร้ายทั้งร่ายกายและจิตใจ
เราก็นั่งเงียบๆ ร้องไห้เพราะเราผิดจริงๆ พ่อเราขับรถเข้ามา ก็มาด่าเรา ตีเรา แถมยังไล่ไม่ให้เข้าบ้าน ไล่ให้เราไปไกลๆ แล้วก็ลามไปเรื่อยยันถึงแฟนเรา เราก็เงียบทุกอย่างได้แต่ร้องให้เพราะเสียใจทุกอย่าง แต่เราเป็นคนผิด หันไปพึ่งใครก็ไม่ได้แล้วเพราะทุกคนด่าเราหมด แต่เรายังมีย่าที่รักเรามากเดินเข้ามาบอกไม่ให้เราไปไหน เราเสียใจมากก็คือทำให้ย่าเราร้องให้ เราได้แต่นั่งเงียบแล้วไม่กล้าเข้าบ้าน พ่อล็อคห้องเราเอาเสื้อเราไปไว้ในห้องหมด พอดึกเราก็นั่งอยู่อย่างนั้นเพราะไม่กล้าเข้าบ้านจนย่าบอกเข้าบ้านเหอะลูก เราถึงเข้า ย่าเลยพูดว่า เวรกรรมของพ่อ พ่ออดีตทำอะไรไว้ ก็กลับมาใช้เวรใช้กรรมต่อแบบนี้แหละ เราเงียบแล้วร้องไห้จน ตาบวม เราหาวิธีเข้าห้อง เพราะมีกุญแจสำรองเคยซ่อนไว้เลยไขห้องแล่วเข้าไปนอน ข้าวเราก็ไม่ได้กิน ตอนนั้นกินยาพาราไป7เม็ด เราปวดหัวแล้วเครียดมาก แฟนเราทักมาหาเราตั้งแต่เย็นจนดึก เราไม่ได้ตอบเขาเลย จนพอเราจะนอนเราถึงทักไปบอกเขาว่า เราง่วงปวดหัวจึงนอนก่อน เราไม่ได้เล่าอะไรให้เขาฟัง กลัวเขาจะไม่สบายใจ เราทำได้แต่บอกเขาว่า ไม่มีอะไร ปกติดี
ความผิดนี้มันผิดนี้หนูผิดจริงๆ