สายตาซนแจ่มแท้        วาวใส 
ผันผ่านวันวารไป          หม่นฝ้า
สองตาเริ่มหมดไฟ        มัวขุ่น 
ผิบ่เคยจะล้า                 ซ่อนหน้า หนีกัน

มองเห็นตาขุ่นจ้อง         มองตาม
เหมือนดั่งจะบอกความ  ห่วงเจ้า
บอกผู้ที่เล็บงาม            อย่าห่วง
เราต่างดูแลเฝ้า            เท่านี้ ดีพอ