ตามหัวข้อเลยค่ะ มีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้างคะ บอกก่อนเลยนะคะว่าเราไม่ใช่คนดื้อ ไม่ใช่เด็กเกเร

เเต่มักจะคุยหรือปรึกษาอะไรกับพ่อเเม่ไม่ได้เลยค่ะ พูดไม่ทันจบก็ตัดบทตลอด

บางวันเค้าเหนื่อยงานมาเราเห็นเราก็เลือกวันพูดนะคะ เเต่เหมือนบางทีเหนื่อยเเล้วมาพาลเรา เราเองไปทำงานที่โรงเรียนก็เหนื่อยใจกลับมาเหมือนกัน กลายเป็นเราพูดอะไรปรึกษาอะไรไม่ได้เลย พ่อเเม่มีอะไรรับฟังกันตลอด เเล้วเราล่ะ ปรึกษากับตัวเองมาตลอด เเค่ยากจะได้รับกำลังใจจากพ่อเเม่บ้าง เเละที่สำคัญอธิบายอะไรก็กลายเป็นเถียง.....

คือเราไม่เข้าใจว่าในบางครั้งมีอะไรทำไมไม่พูดกันดีๆทำไมต้องประชดประชัน หรือเเขวะกัน เช่น พรุ่งนี้ตื่นเช้าขึ้นมาช่วยงานบ้านบ้างนะ ไปข้างนอกบ้านด้วยกัน ไม่ใช่ตื่นมาเเล้วเอาเเต่เเต่งตัว พูดเชิงบอกพ่อให้พ่อมาบอกเราต่ออีกที คือทำไมไม่พูดมาเลยคะว่าจต้องการให้ตื่นกี่โมงอะไรฟีลนี้ คือเราตั้งใจจะตื่นไปทำบุญด้วยกัน เเต่ทำไมวันดีๆแบบนี้กลายเป้นว่า รู้สึกไม่ดีต่อกันตั้งเเต่ตอตนยังไม่ได้ไป วันไหนฤกษ์งามยามดีเถียงกันก่อนออกจากบ้านก็มี .....

อยู่ต่อหน้าเราสองคนเจะไม่พูดบอกอะไรเราเลย ชอบมาบอกกับเราอีกทีตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น เเละสอนเชิงตำหนิมากกว่าเเนะนำ จนในบางครั้งเราก็แอบคิดว่าทำไมไม่ไปคุยกันที่บ้าน พูดกันตรงนี้ไม่คิดว่าเราจะอายคนบ้างหรอ บางทีก็พูดข้อเสียของเราต่อหน้าคนอื่น ทั้งๆที่เราก็มีเรื่องดีอยู่แต่กลับไม่เคยเอ่ยชมเลย

ลูกคนอื่นๆเกรเรไม่เป็นผู้เป็นคน เค้ายังสรรหาเอาข้อดีมาชมลูกเค้า เเต่เราเเทบจะจำไม่ได้เเล้วด้วยซ้ำว่าชมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ 

****เราเป็นเด็กเรียนดีค่ะ เป็นนักเรียนผลการเรียนยอดเยี่ยม อยู่อันดับต้นๆ 10% แรกของห้องเเละระดับชั้นมาตลอดตั้งเเต่ขึ้นมัธยม จนมหาลัยเราตอนนี้กำลังจะได้เกียรตินิยมอันดับ 1 ค่ะ ไม่เที่ยวเล่นเดร็ดเตร่ ไม่เคยมีเรื่องชู้สาวให้ปวดหัว****