คือตอนนี้ผมคบกับแฟนคนนึง เราคบกันได้ประมาณ1ปีแล้วครับ คือผมกำลังรู้สึกอึดอัดกับความสัมพันธ์มากๆ ไม่ใช่ผมไม่รักเขานะครับ ผมรักมากๆ เรื่องมีอยู่ว่าผมให้อิสระเขาทุกๆอย่าง เขาอยากไปไหนอยากทำอะไรผมก็ให้ไปขอแค่บอกว่าถึงตรงนั้นตรงนี้แล้วนะผมก็ไม่กวนไม่ตาม แต่ถ้าเป็นผมไปไหนก็ต้องบอกและคุยด้วยตลอดเวลา บ้างทีถ้าคอลได้ก็ต้องคอลค้างไว้ เช่นตอนเขาไปกินหมูกะทะกับเพื่อนเขาบอกถึงร้านแล้ว แล้วก็หายไปเป็นชม.ค่อยกลับมาตอบผม ผมก็โอเคและเข้าใจ แต่ถ้าเป็นผมไปบ้านเพื่อนคือถ้าหายไปแค่5นาทีก็จะโกรธจะงอนแล้ว เขาก็ติดแอพระบุตำแหน่งไว้ในทรส.ผมจะกลัวผมไปไหน  แล้วสิ่งที่รู้สึกอึดอัดอีกอย่างคือเขาเรียนอยู่แต่ผมทำงาน วันหยุดก็จะไม่ตรงกัน แล้วผมจะเปลี่ยนวันหยุดไม่ได้ ถ้าอยากอยู่ด้วยกันผมก็ต้องเลือกลางานเผื่อไปอยู่กับเขา แต่เขาไม่เคยลาเผื่อมาหาผมบ้างเลย วันที่เจอเข้าผมขี่รถไปรับไปส่งเกือบ100โลผมไม่เคยบ่นเพราะผมมีความสุขเวลาเราได้อยู่ด้วยกัน มันเป็นเวลาที่ดีมากๆ อย่างสุดท้ายที่ผมอึดอัดคือเขาจะถูกเสมอ ส่วนผมคือนายผิดเสมอไม่ว่าเรื่องไหนๆ  อีกข้อๆ คือปู่ผมเสีย ผมเลยอยากบวชให้ปู่แต่เขาไม่โอเคทั้งๆที่เป็นคนพุทธเหมือนกันและก็ไม่บอกเหตุผลผม แต่ที่ผมเดาไม่รู้ถูกมั้ยคือ เขาเสียดายผมของผม กลัวผมไม่หล่อตามที่เขาชอบ เดี๋ยวทุกคนจะว่าผมพูดแต่แง่ร้ายของเขา แง่ดีที่ทำให้ผมลังเลคือเขาช่วยให้ผมมีความรับผิดชอบ ช่วยทำให้ผมประหยัดขึ้น ค่อยเตือนในสิ่งที่ไม่ดีที่ผมทำ เวลาผมรู้สึกแย่เขาก็จะค่อยเข้าใจและปลอบผม มันเลยทำให้ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับความรักครั้งนี้เลยครับ