ตอนนี้เราอายุ25ปี ตั้งแต่เล็กจนโตเราอาศัยอยู่กับปู่และย่า อยู่ทางฝั่งพ่อมากกว่าทางแม่ แต่ทุกปีเวลาปิดเทอม ก็จะขึ้นลงใต้กับกทมอยู่ตลอด เราไม่ค่อยได้คุยกับแม่เท่าไหร่ตั้งแต่เล็กจนโตเราทะเลาะกับแม่ได้ทุกเรื่อง อาจจะเพราะแม่เราเป็นคนหยาบชอบใช้คำพูดแรงพูดกับเราตลอด มาตอนนี้เราไม่ค่อยได้คุยกับแม่เท่าไร สักประมาณ2-3เดือนคุยกันที ซึ่งเป็นเราที่ทักไปก่อนตลอด บางครั้งเราหมุนเงินไม่ทันเราก็ทักไปยืมแม่บ้าง ซึ่งแม่ให้บ้างไม่ให้บ้าง เราก็ไม่คิดไรเพราะยืมแค่ครั้งละไม่เกิน500เอามาหมุนก่อนเงินเดือนจะออก ชีวิตมนุษย์เงินเดือนหมุนไม่เคยทัน พอเงินเดือนออกก็คืน แต่วันนี้เราได้ทักไปว่า แม่กินข้าวยัง ขายของไหม แม่เราเลยตอกกลับมาว่าถ้าไม่มีเรื่องไรก็คงไม่ทักมาสิน่ะ ถ้าทักมาเรื่องยืมเงินไม่ตอบใครทั้งสิ้น แม้กระทั้งลูกก็ไม่ให้ค่ะ เราอึ่งไปสักพัก ในใจคิดแล้วว่าอะไรว่ะ ทักไปถามทุกข์สุข นี้เหรอคำที่คนเป็นลูกได้ฟัง
ซึ่งตลอดที่คุยกันแม่เราจะบอกตลอดขอตางให้แม่ใช้หน่อยสิ แต่ต่างกับพ่อและย่าเรา ตั้งแต่เด็กจนทำงาน คนที่เลี้ยงดูเรา ไม่เคยเอ๋ยปากขอสักคำ มันเป็นคำพูดที่จุกมากเลยเราเลือกที่จะเงียบไม่คุยเพราะไม่อยากทะเลาะเพราะแค่แม่เห็นหน้าเราแม่ก็พูดแค่เรื่องเงิน เราเหมือนลูกอกตัญญู ไม่รู้จักทดแทนบุญคุน ที่ไม่รักแม่ตัวเอง รู้สึกผิดตลอด  ไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่าแม่เลย