สวัสดีเพื่อนๆทุกคน เราอยากระบายความในใจ แต่ไม่อยากให้ใครในครอบครัวฝ่ายพ่อแม่เราต้องมารับรู้ เลยต้องมาระบายในกระทู้นี้
เรื่องมีอยู่ว่า 
เราเป็น ผู้หญิงลูกติด ได้เลิกรากับแฟนคนแรกไป ตั้งแต่ลูกคนโต ได้3-4เดือน เราเลี้ยงลูกเองแต่มีพ่อแม่เราคอยช่วยเลี้ยง เราทำงานหาเงินเลี้ยงลูกมา จนตอนนี้ลูกคนโต กำลังจะขึ้น ม.2
และมีแฟนใหม่1คน มีลูกกับเขา1คน
ซึ่งิยู่กินกันมาจะเข้า10ปีแล้ว
แรกๆ แฟนใหม่เราก็ดี ดูแลทุกอย่าง จนอยู่กันมาเรื่อยๆพักหลัง เรารู้สึกว่าเขาเริ่มแสดงออกให้เห็นชัดขึ้นในเรื่องความเห็นแก่ตัว ทำงานเงินเดือนออกมาไม่เคยให้เรา เราก็ไม่เคยเรียกร้องเพราะรู้ว่าต่างคนต่างมีภาระที่ต้องรับผิดชอบ เงินเดือนเขาเยอะกว่าเรา 
เราทำงาน ฐานเงินเดือนน้อยกว่าเขามาก เกือบจะเท่าคัว แต่กลับกลายเป็นว่า เหมือนเราต้องมาแบกรับทุกอย่าฃ หนักเข้าเริ่มขอเงินเราใช้ เรามีเราก็ให้ แต่เวลาเราหมด เขามี เขาไม่เคยให้เราเลย อ้างว่าเป็นหนี้มากมาย เวลาเราไม่มีข้าวกินไม่เคยถาม เราต้องหาด้วยตัวเอง บางครั้งทักไปยืมเพื่อนบ้างทีละร้อยสองร้อย เงินออกก็คืนเขา วนแบบนี้อยู่หลายเดือน จนเราไม่อยากทักหาใครเพื่อยืมเงินอีก เพราะเกรงใจ
พอเวลาเราไม่มีเงินให้ก็หาเรื่องปั่นประสาท ชวนทะเลาะ เราเลือกที่จะไม่พูด เป็นหนี้เป็นแสนไพเราะเขา แต่เราก็ไม่พูด เขาไม่ช่วยอะไรเรามาก ไม่ช่วยไม่ว่า แต่มาขอเราเพิ่มซึ่งเขาไม่คิดว่าเราก็มีในส่วนของเราที่ต้องใช้ และกลสฃายเป็นว่าทุกวันนี้ทำงานต้องหาเงินให้เขาใช้ด้วย ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ช่วยเราในวันที่เราไม่มี มันรู้สึกเหนื่อยและท้อใจ เราเช่าห้องอยู่ เรา เจ้าของห้องเช่าเห็นทุกอย่าง เขาก็บอกหนีไปเลย ไม่ต้องทนอยู่กับคนแบบนี้ แต่ด้วยภาระที่เราเจอแต่ละเดือนเงินไม่พอไปมัดจำห้องใหม่ ไล่เขาไปหาที่อยู่ใหม่ก็ไม่ไป ถ้าเราจะย้ายออกเองของก็เยอะ มาอยู่ต่างถิ่นไม่รู้จักใคร จะต้องทำยังไงให้ตัด เรื่องนี้ออกจากสมองได้ เครียดมาก หลายๆเรื่องรวมอยู่ที่เราคนเดียว  อยากจบชีวิตหลายครั้งก็นึกถึงแต่ลูกๆ เพื่อนๆแนะนำหน่อยคะ อย่าด่าเราเลยนะคะ แค่ปัญหาที่เจอตอนนี้ก็หนักพอแรงแล้ว อยากมีกำลังใจบ้างอย่างน้อยก็จะได้มีกำลังใจสู้ต่อ อย่างน้อยก็เพื่อลูกๆ