ทุกคนเคยรู้สึกแบบเราไหมคะว่าเป็นตัวซวยของบ้านเพราะไม่ว่าจะอยู่กับพ่อจะอยู่กับแม่จะอยู่กับปู่ย่าก็มีปัญหาเข้ามาตลอดเกิดมายังไม่เคยโดนคนในครอบครัวชมเลยมีแต่คำว่าต้องมากกว่านี้อีกนิดนึงเทอมหน้าเชื่อว่าลูกทำได้ทำแบบนี้อีกนะทำอะไรก็พังไปหมดทำอะไรก็ไม่ดีโดนว่าอยู่ตลอดจนทำให้รู้สึงว่าอยากอยู่คนเดียวไม่กล้ากินข้าวกับเขาเพราะกลัวโดนว่าไม่อร่อยเลยไม่กล้าไปกินถ้าเถียงก็จะโดนไล่ไปอยู่กับพ่อแต่เราไปไม่ได้เพราะเราไปเราอาจจะไม่ได้เรียนต่อเพราะทางพ่อก็ไม่มีเราก็ต้องทนแต่มันก็มีแว๊บนึงนะที่คิดว่าไม่อยากอยู่แล้วถ้าไม่อยู่จะมีใครคิดถึงเราไหมแต่มันก็ทำให้ได้มันเหนื่อยจนสุดๆแต่ทำอะไรไม่ได้ต้องทน