สวัสดีค่ะ คือที่บ้านเรามีผู้สูงวัยอยู่1คนค่ะนั่นคือย่าของเรา มีพ่อแม่ แล้วก็เราค่ะ เราเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่จะทำงานนอกบ้านเป็นส่วนใหญ่ จึงทำให้เราอยู่กับย่ากันสองคน เวลาเราไปเรียน ก็จะจ้างคนมาดูแลค่ะ

พอเราอายุได้14-15ปี ในความที่เราเป็นวัยรุ่นด้ววแหละ อาจจะไม่เข้าใจนิสัยคนชรา แต่เรามาคิดดูอีกทีรู้สึกว่า นิสัยย่าก็เปลี่ยนไปค่ะ เราไม่อยากจะเชื่อเรื่องเล่นของหรือผีสางมากมาย แต่บางครั้งย่าก็มีอาการเหมือนคนผีเข้าบ้าง เราเป็นคนขี้กลัวค่ะ พ่อกับแม่เลยจ้างคนมาดูแล เพราะพ่อบอกว่าย่าเคยถูกเข้าตั้งแต่พ่อยังเล็กๆ เราก็เชื่อพ่อ เพราะตอนแรกเราคิดว่าย่าแกล้งทำเพื่อให้คนสนใจ พอหลังจากมีคนมาคอยดูแลย่าสักพัก เราเริ่มรู้สึกว่านิสัยย่าเปลี่ยนไปมากๆ จากแรกย่าเป็นคนเลี้ยงเรามา แต่เวลามีญาติหรือใครมาเยี่ยม แกก็จะบอกคนอื่นว่าเราเป็นหลานอกตัญญูบ้าง ไม่เคยสนใจแกบ้าง หลานคนอื่นยังดีกว่าหลานตัวเอง มันเป็นจังหวะที่เราลงมาจากบ้านพอดีแล้วได้ยินเข้า ตอนนั้นเราเสียใจมากค่ะ ว่าย่าเล่าเรื่องของเล่าไปทางเสียหาย ให้คนอื่นๆฟัง แล้วก็เล่าว่าคนที่จ้างมาดูแลขี่ขโมย ทั้งที่เขาไม่หด้ทำอะไรเลย เพราะพวกอาหาร ขนม หรือเสื้อผ้าเนตรนารีที่เราไม่ได้ใส่แล้ว ก็ให้เขาไปค่ะ บ้านเขาไม่ค่อยมีฐานะเท่าไร แต่เราเชื่อว่าเขาไม่ได้เป็นคนแบบนั้น พี่คนดูแลเขาไม่พอใจมาก แต่ก็เฉยๆเพราะมันคืองาน แต่พอมีใครมาเยี่ยม ย่าก็จะว่าร้ายนินทาเรากับคนดูแล จนพี่คนดูแลลาออกไม่มาทำงานอีก เราก็เลยลองหาดูก็ไม่มีอะไรหายนอกจากของที่เราให้เขาไปด้วยความเต็มใจ พอไม่มีคนมาดูแล พ่อก็เลยติดกล้องวงจรปิดในบ้าน แต่คุณย่าไม่ได้รู้ เพราะยังไม่ได้บอก เราอยู่กับย่าเลยเป็นคนดูกล้องตลอด แล้วเราเห็นหลายครั้งมากว่าพอย่าอยู่คนเดียวกลับเดินได้ปกติ ทำอะไรได้ปกติ เราดูกล้องก่อนเดินเข้าบ้านค่ะ พอเราเดินเข้าไป อยู่ๆแกก็ทำท่าเดินไม่ไหว ล้มกับพื้น บอกตามองก็ไม่ค่อยเห็นคนแก่แล้ว เราก็ยังไม่ได้อ่ะไร จนมันก็เป็นแบบนี้ทุกๆวัน จนตอนนี้เรามั่นใจแล้วค่ะว่าไม่ได้ป่วยจริง
มาอยู่วันนึง เราอยู่ในห้องนอนค่ะแล้วก็ดูกล้องว่าย่าทำอะไรอยู่ เพราะปกติจะนั่งหน้าทีวีค่ะ เป็นจังหวะที่ย่าลุกขึ้น แล้วก็เดินเหมือนคนปกติไปหยิบรีโมท แล้วอยู่แกก็ปัดแก้วน้ำลงพื้น แล้วทำท่าล้มลง เราก็งงว่าแกทำไปทำไม เราก็คิดว่าต้องการให้เราดูแลไกล้ๆมากกว่านี้หรือยังไง จนมาตอนนึงแกร้องแล้วบอกว่าปวดหัวมากๆ เราก็ไม่รู้จะทำไง เลยไปเรียกลุงข้างบ้านให้มาช่วย ตอนแรกลุงก็จะอุ้มพาไปหาหมอแต่แกก็ไม่ยอม บอกกูไม่ไปๆ แต่บอกปวดหัว หลานไม่สนใจ แล้วว่าเจ็บน่าอกบ้าง แล้วก็ได้พาไปหาหมอจริงๆ แกก็บอกไม่ต้องไปก็ได้ แล้วพอถึงมือหมอ หมอก็รีบมาตรวจ ผลออกมาคือไม่ได้เป็นอะไรเลยปกติดี พอกินข้าวก็ทำท่าไม่วบายอีกจะอ้วก แต่ที่ออกมามีแต่ถ่มน้ำลาย เราไม่รู้จะรับมือยังไงดีค่ะ แกก็เอาแต่บ่นบอกเราว่า หมอว่าแกจะอยู่ได้แค่2ปี แต่เราก็ไม่รู้ว่าหมอคนไหน หมอไหนบอก ไม่เคยได้ยินเลย เราเลยคิดว่าแกเพ้อไปเอง เออเองไปหมด เรายังเป็นนักเรียนม.ปลายอยู่ เราก็อยากมีเวลาดูแลนะคะ แต่มันก็ไม่ได้ จ้างคนมาดูแลเขาก็บอกรับมือคนเอาแต่ใจไม่ไหว แกอยากได้ไรต้องหาให้ จะให้กินข้าวตรงเวลาก็ไม่กิน พอยังไม่หาข้าวให้ก็จะกิน พอบอกเดี๋ยวทำให้ ช้าแค่2-3นาที ก็ร้องเหมือนคนจะขาดใจ คือเราดูออกเลยค่ะว่าแกล้งทำ เราก็เริ่มชินที่แกเป็นแบบนี้ หมอผีก็บอกไม่ได้เป็นอะไร หมอโรงบาลก็บอกปกติดี จนไปสอบถามจิตแพทย์แทน เขาก็บอกว่าอาจเข้าข่ายโรคเพ้อ แต่หมอยังบอกเราอีกว่าเราต้องแยกแยะให้ออกระหว่างป่วยจิตกับนิสัยส่วนตัว เราก็เข้าใจที่หมอบอกเลยค่ะ เราอยู่กับย่าที่โกหกเราทุกวันแบบนี้ พอเราพูดความจริงก็ไม่ยอมรับ เอาแต่พูดว่า"หลานไม่รักกู ถ้าเกลียดกูก็เอากูไปทิ้งป่าเถอะ ไปจ้างคนมาโยนกูลงน้ำไป" เราก็งงมากค่ะว่าจะพูดแบบนั้นทำไม หมอก็บอกว่าป่วยจิต30%ที่เห็นอีก70%เป็นนิสัยส่วนตัว อยู่คนเดียวก็ทำอะไรได้ เราก็ไม่เคยให้อยู่บ้านพักคนชรา ให้อยู่บ้านเราก็ดีอยู่แล้ว แต่ก็บ่นว่าเราไม่รักๆอยู่แบบนั้น แกแกล้งป่วยแบบนี้มาปีครึ่งจนเราเริ่มทนไม่ไหวแล้วค่ะ แต่ยังไงก็เป็นย่าเรา เราอดทนมาก เรียนก็ต้องเรียน ดูแลคนแก่ ดูแลบ้าน เราก็กลับมาคิดกับตัวเองว่าเราเป็นหลานแกจริงๆรึป่าวนะ หรือคนที่ไม่รักน่าจะเป็นแกจริงๆ เราคิดเยอะมากจนฟุ้งฟ่าน พ่อแม่ก็คิดแบบนี้ค่ะ ให้รู้วิธีให้ไม่เอาแต่ใจได้ไหมคะ พอเป็นย่าเราก็ไม่กล้าสอนหรือฮะไร พอบอกก็พูดว่าไม่ต้องมาสอนกูหรอก เป็นเด็กทำมาเป็นสอนกู เราไม่รูู้จะหาวิธีไหนแล้วค่ะ ต้องอยู่กับแกที่เป็นแบบนี้ไปอีกแค่ไหน คือเราไม่อยากให้แกจากไป แต่อยากให้แกเข้าใจเราบ้าง เราเาียใจบ้างทีชอบพูดแบบนี้ เราอาจจะไม่ใช่หลานแท้รึป่าว ทำไมเขาถึงทำแบบนี้คะ แล้วเป็นแต่กับเรา กับคนอื่นพูดดีพูดเอาใจ เราสับสนมาก😕