หวัดดี เราอายุ 29 แล้ว ไม่มีอะไรเลย ใครที่คิดว่าตัวเองนั้นโชคร้าย อยากให้ลองอ่านเรื่องราวของเรา เราเกิดมาก็โดนพ่อแม่ทิ้งตั้งแต่อายุไม่ถึง 3 ขวบ ตาและยายเลี้ยงมา เราเป็นเด็กที่ชอบเรียนรู้นะ สนุกดี พอเริ่มเข้ามัธยม เนื่องจากไม่มีเพื่อนฝูง เลยถูกกลั่นแกล้ง อยู่มาวันนึง มีเด็กชายร่างสูงใหญ่ ออลืมบอกไป เราเป็นเด็กชายตัวเล็กสูงไม่ถึง 140 มั้ง เด็กชายตัวสูงใหญ่เข้ามาใช้ให้เราเป็นเบ๊ แต่เราปฎิเสธไป เลยถูกผลักให้ล้มแล้วโดนเตะซ้ำ หน้าเราจมอยู่กับพื้นดิน มีใบไม้แห้งเข้าปากเราด้วย ร้องให้น้ำตาไหล หลังจากกลับบ้านมาวันนั้น เราก็หันหลังให้กับการศึกษา นี่เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างนึงในชีวิต หลังจากนั้นเราใช้ชีวิตเสเพล ติดเกมส์ ไม่สนใจอนาคต พออายุย่าง 21 เราก็หางานทำและก็เริ่มหันกลับมาเรียน กศน. ได้วุฒิ ม.6 มา แต่ก็เปล่าประโยชน์ วุฒิแค่นี้ไม่มีความหมายเลย อายุ 22 งานที่เราทำนั้นเป็นโรงงาน เงินเดือน 8000-9000 ทำมาได้2 ปี เราได้มอไซค์คันแรกไว้ใช้ทำงาน หลังจากนั้นอีกสองปี เราซื้อรถยนต์ นี่เป็นการตัดสินใจผิดพลาดอีกครั้ง เพราะตังไม่เหลือเก็บเลย อายุ 28 คิดอยากจะเรียนต่อ แต่ก็กู้ กยศ. ไม่ได้ ทางมหาลัยแห่งนึงให้เหตุผลว่า เพราะเรามี ประกันสังคม มองหาหลายช่องทางเพื่อให้ตัวเองได้เรียนต่อ แต่ก็ไม่มี หมดหวังเรื่องการศึกษา หันกลับมามองตัวเอง ไม่มีใครหรืออะไรเลยสักอย่าง ท้อมากนะ แต่ก็ได้รับโอกาสเลื่อนขั้นขึ้นเป็นหัวหน้า(เราขยันและคิดว่าตัวเองมีความรู้ความสามารถ) เพ้อฝันอยู่ได้ประมาณอาทิตย์นึง คิดว่าเงินเดือนจะสูงขึ้น ที่ไหนได้ 10700 ยังไม่พอเลี้ยงตากับยายให้อิ่มเลย ปัจจุบันอ่านหนังสือเตรียมสอบตำรวจ ตั้งใจทำงาน มองหาโอกาสอยู่เสมอ ถึงแม้ตอนนี้จะท้อมาก แต่เราจะไม่ยอมแพ้ ถึงจะไม่มีใครมาคาดหวัง ไม่มีใครเหลียวแลหรือเห็นใจ ถึงอยากจะร้องให้มากแค่ไหน ก็จะเก็บมันไว้ ยิ้มสู้และคิดว่าพรุ่งนี้โลกจะใจดีกับเรา... 
จริงๆมันมีเรื่องราวแย่ๆเยอะแยะมากมาย แต่ข้ามไปหมด
ขอบคุณที่สละเวลาอ่านจนจบ
คุณไม่ได้โชคร้ายคนเดียวนะ
สักวันโชคดีจะเกิดขึ้นกับคุณ