แบ่งปันประสบการณ์กลับใจ โดย HOLY DANCE


ภาพ “แม่พระผู้เห็นอกเห็นใจเพื่อความยุติธรรมแด่ผู้ที่น่าสงสาร หรือ แม่พระลำไทร” เหตุการณ์แม่พระประจักษ์ที่ประเทศไทย🇹🇭

     ผมเกิดมาในครอบครัวของพุทธศาสนิกชน คุณพ่อ คุณแม่เป็นพุทธ ทุกๆคนเป็นพุทธกันหมด☸️ พวกเราอยู่กัน5คน มีคุณพ่อ คุณแม่ คุณย่า น้องชาย และตัวผมเอง ปู่ของผมเสียชีวิตไปแล้ว คุณย่ามีน้องชายอยู่อีก1คน ผมเลยเรียกน้องชายของย่าว่า "ปู่" มาตลอด ปู่คนนี้มีภรรยาเป็นคาทอลิก มีลูกสาวคนเดียว ลูกสาวของปู่มีศักดิ์เป็นน้าของผมตอนนี้เป็นมาเซอร์ที่อารามชีลับคอนเเวนต์สีลม(อารามคาร์แมล กรุงเทพฯ) บางครั้งผมไปเยี่ยมมาเซอร์ที่อาราม ผมเห็นแม่พระอยู่ในถ้ำและมีน้ำตก ผมชอบไปดูปลาคาร์ฟตัวใหญ่ๆหลายสีที่แหวกว่ายอยู่ในบ่อน้ำตกแม่พระนั้น และบ่อยครั้งผมก็ชอบไปเกาะรั้วชะเง้อมองเข้าไปในวัดน้อยเพื่อดูพระรูปพระเยซูถูกตรึงกางเขน✝️ เมื่อผมอายุได้4ขวบคุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะกันและแยกกันอยู่ ไปเซ็นใบหย่ากันในวันเกิดครบอายุ4ขวบของผมพอดี ผมยังไปหาแม่บ้างเป้นครั้งคราว จนสุดท้ายย่ากับแม่ทะเลาะกันอย่างรุนแรงทางโทรศัพท์ เมื่อผมอยู่ป.1 หลังจากวางโทรศัพท์นั้น แม่ก็หายไปจากชีวิตผม

     ผมเรียนหนังสือต่อมาโดยมีย่าเป้นผู้ดูแลผม ย่ารักผมมาก ส่วนพ่อไม่ค่อยยุ่งกับผมมากนัก พ่อดูแลน้องมากกว่า พ่อลงไม้ลงมือกับผมเหมือนผมเป็นสิ่งของ เวลาที่ผมเถียงพ่อก็ตบ ถีบ มีครั้งนึงพ่อเคยตบผมจนผมหมดสติ สารพัด มันเป็นปมในใจผมมาตลอดแต่เป้นพระพร ผมไม่เคยคิดเบี่ยงเบนออกจากเส้นทางการเล่าเรียนไปเป็นเด็กเกเรเลยผมไม่เคยกินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่รู้ในเรื่องที่คนทั่วไปรู้ (เรื่องทางเพศ ซึ่งเด็กรุ่นเดียวกับผมในขณะนั้นรู้กันหมดแล้ว) พอขึ้นป.4 มีอะไรซักอย่างดลใจ ผมกลายเป้นคนที่เคร่งในศาสนาพุทธ☸️ สวดมนตร์ ไหว้พระ ถือศีล5 ชอบอ่านหนังสือธรรมมะ ตอนเย็นๆ หลังเลิกเรียนชอบแอบไปนั่งสมาธิที่ป่าดงกล้วยหลังร.ร. โดยมีความต้องการแบบซื่อๆว่าในอนาคตอยากเป็นแบบพระพุทธเจ้า ในขณะที่มีอายุแ10ขวบ เพื่อนๆ มักด่าว่าบ้า ผมไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ผมมีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว ในที่สุดก็โดนเด็กใหม่แย่งเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมไปจนได้ ผมโดดเดี่ยว เหน็บหนาวอย่างที่สุด

.    ยิ่งเจ็บช้ำเท่าไหร่ ผมยิ่งแนบแน่นกับศาสนามากขึ้นเท่านั้น ผมสอบวิชาพระพุทธศาสนาได้เกรด4ตลอด ในขณะที่วิชาอื่นๆ ทั่วไป ได้2 ได้ 1 และตก ผมคิดว่าซักวันจะถวายตัวตลอดชีวิตให้ศาสนา ผมเป้นเด็กเคร่งศาสนาจนมัธยม พวกเพื่อนๆ ที่มัธยมเวลาทำละคร การแสดง ก้จะมีไหว้บวงสรวงบอกกล่าวครูบาอาจารย์ตามความเชื่อของพุทธ☸️และผมมักเป็นผู้รับผิดชอบในด้านนี้เสมอ ในตอนนั้นผมนับถือเจ้าแม่ของแขก และเทพองค์อื่นๆ ของชาวฮินดู🕉 ผมรู้ในคาถา กรรมวิธีและอุปกรณ์การบูชาเทพเป็นอย่างดีผมศรัทธามากในเจ้าแม่องค์นี้ ด้วยจิตสำนึกและความรู้สึกที่ต้องการ "แม่" ผมชอบนั่งปั้นพระพุทธรูปและองค์เทพทุกวันหลังเลิกเรียนที่ห้องเซรามิกในโรงเรียน ปั้นวันละองค์และกลับบ้านค่ำทุกวัน เป็นเด็กนักเรียนคนที่กลับบ้านคนสุดท้ายของโรงเรียนทุกวัน ครูทุกคนรู้จักในความศรัทธาผ่านงานปั้นของผม

     ตอนนั้นผมมีอคติในคริสตศาสนา จากวิธีการเผยแผ่ศาสนาของ "คริสเตียน(โปรแตสแตนต์)" เวลากลับบ้านผมมักเห็นคริสเตียน(โปรแตสแตนต์) ถือเสาลำโพงและเดินแจกใบปลิว หนังสือ ในวันต่างๆ อาทิ วันคริสต์มาส🎄 พอผมรับมาอ่านก็จะเป็นบทความ อาทิ "พระเยซูเป็นทางรอดเดียว พระเยซูเป็นพระเจ้าแต่พระองค์เดียว ใครไม่เชื่อในพระเยซูจะตกนรก" เราก็คิดว่า "อ้าว อย่างนี้ก็ดูถูกศาสนาอื่นว่าเป็นเรื่องหลอกลวง นำพาคนให้พ้นนรกไม่ได้นะสิ" ผมก้เริ่มมีอคติ เวลามีเพื่อนเป็นคริสต์มาชวนผมไปคริสตจักร ผมก็ด่ากลับไปโดยไม่ไว้หน้า เวลานั่งกินข้าวในโรงอาหารโรงเรียน มีเพื่อนคริสต์นั่งตรงข้ามโต้ะอาหาร เขาทำสำคัญมหากางเขนต่อหน้าเรา เราถึงกับกระแทกชามก๋วยเตี๋ยวกับโต้ะและเดินหนีไปนั่งที่อื่นเลย ในตอนนั้นผมเกลียดคริสต์มาก ถึงขนากเผาทำลายรูปคริสต์ทั้งหมดที่มาเซอร์ให้มา🔥 ทั้งรูปพระเยซู รูปแม่พระ ในตอนนั้ไม่ทราบเลยว่ามีคริสเตียน(โปรแตสแตนต์) คริสตัง(คาทอลิก) มีนิกาย มีความแตกต่างผมไม่รู้ข้อนั้นเลย ตอนนั้นผมรู้แต่ว่า อะไรที่เป็นวัตถุคริสต์ในบ้านเรา เราจะกวาดทำลายให้หมด

     มีวันหนึ่งซึ่งเป็นวันที่เหมือนพระทรงเรียกผมให้กลับใจ วันนั้นผมนั่งเล่นอินเตอร์เน็ตอยู่ที่บ้าน ได้ดูเอมวีของนักร้องวงไนท์ทูมิสยูเพลง คนดื้อดึง ในเอมวีได้ไปถ่ายทำที่วัดคริสต์แห่งหนึ่ง ตัววัดมีความสวยงามมาก สีขาว ดูอ่อนหวาน บริสุทธิ์ และมีฉากสุสานผมนั่งดูเอมวีนี้อยู่หลายรอบ ดูจบแล้วคลิกดูใหม่ รู้สึกเกิดติดใจในความงามของสถาปัตยกรรมวัด ไม่ได้นึกถึงเรื่องของอคติเลย ความรู้สึกในตอนนั้นมันมีแรงดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก

     ตอนผมจบม.5 ปิดเทอม ผมได้ไปทำงานที่โคราช และได้พักที่บ้านพักของพี่ที่เป็นคาทอลิก ที่นั้นมีรูปแม่พระ พระเยซูมากมาย ก็ไม่รู้สึกอคติอะไรมากเพราะคิดว่าเราต่างคนต่างอยู่ ผมพักอยู่กับเขาราวหนึ่งอาทิตย์ ในคืนวันเสาร์ พี่เขาชวนผมไปมิสซาค่ำที่วัดแห่งหนึ่งในตัวเมืองโคราช ผมก็ตอบตกลงไปเพราะถ้าหากผมไม่ไปผมก็ต้องอยู่เฝ้าห้องคนเดียวเพราะพักอยู่เพียงแค่สองคน แถมเเถวนั้นลือกันว่าผีดุ ผมเลยไม่กล้าอยู่คนเดียว พอไปถึงวัดจำไม่ได้ว่าวัดชื่ออะไรแต่วัดนั้นมีโรงเรียน และมีเณร(คาทอลิก)ด้วยผมก็เข้าไปนั่งดูเขาสวดนพวารพระมารดานิจจานุเคราะห์ ผมถามพี่เขาว่า “เวลาสวดเนี่ยสวดเป็นภาษาไทยเหรอ?🇹🇭” พี่เขาก็อธิบายให้ฟังว่าใช้ภาษาของแต่ละท้องถิ่น ของไทยก็ใช้ไทย🇹🇭 ผมเลยเปิดหนังสือลองสวดบ้าง แล้วก็ติดใจกับคำว่า "เดชะพระแม่มารีย์"

     พอพิธีมิสซาเริ่มผมก็ลุกๆนั่งๆ คุกเข่าและร้องเพลงตามเขา แต่ไม่ได้รับศีลเพราะพี่เขาอธิบายให้ฟังว่ารับไม่ได้ ผมก็นั่งเฉยๆ แต่ในใจนึกว่า “ศีลมหาสนิทอร่อยมั้ย? อยากรับจัง” แต่พอจบพิธีก็ได้เดินไปให้คุณพ่อปกหัวด้วย ตอนออกจากวัดกำลังจะกลับบ้าน พี่เขาแวะไหว้แม่พระที่ถ้ำ ผมได้ทีเลยถามความสงสัยที่มีมานานว่า พระแม่มารีย์เนี่ยชอบอยู่ในถ้ำหรอ ที่ถามอย่างนี้เพราะความเคยชินจากตอนเด็กๆ ที่ไปอารามชีลับ มักชอบไปดูปลาคาร์ฟที่น้ำตกถ้ำแม่พระเสมอๆ จนเห็นพระแม่มารีย์ในถ้ำจนชินตา พี่เขาอธิบายว่า เป็นแม่พระที่ปรากฏมาให้คนเห็น ที่ฝรั่งเศส🇫🇷(แม่พระเมืองลูร์ด Our Lady of Lourdes) อยู่ในถ้ำ เรียกว่า “การประจักษ์ apparition” พอกลับมาบ้านผมก็เซ้าซี้ถามอีกว่า “แล้วในไทยล่ะมีการประจักษ์บ้างมั้ย?🇹🇭” เขาก็บอกว่า “มี” และมีคนรับสารเป็นไทยด้วย🇹🇭

     วันต่อมาไม่รุ้ผมคิดอะไรจึงไปยืมอุดมสารจากพี่เขามาอ่านเล่นๆ เห็นรูปอาสนวิหารอัสสัมชัญและอาสนวิหารที่บางนกแขวก ก็เกิดถามพี่เขาอีกว่า “เคยดูเอมวีของไนท์ทูมิสยูมั้ย? ที่ในเอมวีนางเอกโดนรถชนตายหน้าวัด แล้วเอาไปฝังไว้ที่สุสานอ่ะ นั่นวัดอะไร? อยู่ที่ไหน?” พี่เขาบอกว่า “เป็นวัดลำไทร อยู่ปทุมธานี” ผมก็ร้อง “อ้าว!” ผมเป็นคนปทุมฯ อยู่ปทุมฯมาแต่เกิดไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่ามีวัดนี้ ที่เห็นจนชินตามีแค่วัดพระชนนีฯตรงสนามมวยเอง พอผมเริ่มรู้ว่าวัดนี้อยู่ที่ปทุมฯ ก็เกิดความรู้สึกว่า “สักวันต้องไปวัดนี้ให้ได้” แต่ไม่ทราบว่าไปทำไม เพราะตัวเองนับถือศาสนาพุทธ☸️

     ผมกลับมาบ้านหลังจากทำงานที่โคราชเสร็จ ก็เปิดเทอมขึ้นม.6 เวลาเล่นเกมส์ ก็ชอบโพสต์หัวเกมส์ด้วยข้อความที่ติดหูมาแต่โคราชว่า "เดชะพระแม่มารีย์" บางทีอยู่เฉยๆ ก็ชอบพูดคำนี้ขึ้นมาลอยๆ พลางนึกถึงใบหน้าหวานๆ แบบฝรั่งของแม่พระที่เคยเห็นรูปที่บ้านของพี่คนนั้น บางทีก็ชอบวาดรูปถ้ำแม่พระเล่นๆ ในหนังสือเรียน (เวลาที่เบื่อครูสอน) แล้วก็วาดน้ำตก มีปลา มีนักบุญแบร์นาแด๊ต (Saint Bernadette) แล้วก็มีภาษามั่วๆ ตีวงเป็นรัศมีรอบศีรษะแม่พระ (เหมือนในรูปภาพมีภาษาฝรั่งเศส🇫🇷 เป็นรัศมีแม่พระแต่อ่านไม่ออก) ทำอย่างนี้เป็นประจำทุกวัน จนครูจับได้

     ในเทอมหนึ่ง อาจารย์วิชาสังคมได้มอบหมายงาน คือ รายงานเรื่อง "สถานที่โบราณในปทุมธานี" ให้หาสถานที่ที่มีอายุครบ 100 ปี หรือ 80 ปีขึ้นไป หรือมีความสำคัญ ไปสำรวจสถานที่ ศึกษาประวัติ ถ่ายรูป ทำพาวเวอร์พอยด์ส่งอาจารย์ ในห้องแบ่งกลุ่มย่อยๆ ออกไปศึกษาตามวัดเจดีย์หอย ฯลฯ กลุ่มของผมตกลงกันว่าจะไปหออัครศิลปินแต่ความคิดเรื่องวัดลำไทรขึ้นมาในหัวผมอีกครั้ง ค่ำวันนั้นผมหาในอินเตอร์เน็ตเรื่องประวัติของวัดลำไทร ศึกษาเส้นทางการเดินทางไป และโทรขออนุญาติทางวัดในการไปขอทำรายงาน แล้วโทรไปยกเลิกหออัครศิลปิน ให้เพื่อนๆ มาวัดลำไทรแทน ในตอนนั้นยอมรับว่า ทำไปเพราะหาเรื่องที่จะไปเที่ยววัดลำไทรนั่นเอง

     ผมได้ไปเยือนวัดลำไทรครั้งแรกในวันอาทิตย์ รู้สึกดีใจและปลื้มปิติอย่างบอกไม่ถูกเมื่อไปถึง เมื่อผมเดินไปถึงวัด เงยหน้าขึ้นเห็นยอดหอระฆังมีรูปครอบครัวศักดิ์สิทธิ์(Holy Family) นาทีนั้น ผมยกมือไหว้พระคริสต์เป้นครั้งแรกในชีวิต ส่วนอคตินั้นแตกพังหายไปหมดไม่มีหลงเหลือในความคิดเลย ผมได้ไปถ่ายรูปในวัดหลังพิธีมิสซา ซึ่งวัดยังไม่ปิด ได้เห็นรูปแม่พระหรรษทานตรงเสาประตูวัด ซึ่งรู้สึกชอบมากเลยถ่ายรูปเก็บไว้หลายรูป หลังจากนั้นก็วิ่งถ่ายรูปเล่นอยู่คนเดียวจนเย็น ในวันอังคารถัดมาผมเดินทางมาที่นี่อีกพร้อมกับเพื่อนๆ แม่พระหรรษทานนี้ก็ถูกผมถ่ายรูปเก็บเอาไว้อีก เพราะรู้สึกพิเศษกับรูปนี้มากๆ แต่เนื่องจากเพื่อนๆ ไม่พร้อมเพรียงกันจึงทำให้สมาชิกบางคนพอขออนุญาติออกมาทำรายงานแล้ว ก็หนีเที่ยวเลยทำให้คนไม่ครบ

     วันอาทิตย์ถัดมาพวกเรามาศึกษาประวัติและถ่ายรูปกันอย่างจริงจังมากขึ้น (เพราะโดนผมด่าในฐานะที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม) พวกผมไปถ่ายรูปกันในสุสานซึ่งมีหลุมศพโบราณอยู่สองหลัง พวกเราไปทำท่าแบบแดร็กคิวล่าที่หลุมศพนั้นโดยไม่ทราบว่ามันไม่สมควร และก็ถ่ายมุมต่างๆของสุสาน เมื่อทุกอย่างครบ ทุกคนเดินทางกลับ ผมนั่งคนเดียวแถวหลังสุดของรถเมล์มองวัดลำไทรพลางคิดว่า งานเสร็จแล้ว คงไม่ได้มาที่นี่อีกแล้ว ในตอนนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว เป็นเสียงค่อยๆ แต่ชัดเจน บอกว่า “เดี๋ยวต้องได้มาอีก และต้องได้มาประจำ”