สวัสดีครับ ผมอายุ 14 ปี ผมเป็นลูกแม่คนกลาง แล้วมีน้องอายุ 12 พ่อแม่ชอบดูแลแต่น้อง ปล่อยผมอยู่เหมือนกับว่าจะทำอะไรก็ทำ ผมเคยบอกแม่แล้ว แม่ก็บอกมาว่า "ทีงี้ก็มาว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน ทั้ง ๆ ที่อยากกินอะไรก็ได้กิน" ใช่ครับ ผมอยากกินก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้ง ชอบเอาข้ออ้างอย่างมาตอบ เหมือนเป็นบุญคุณเขาอ่ะครับ ผมอายุต่างจากน้องแค่ปีเดียว แต่นิสัยของแม่ซะส่วนใหญ่ เข้าข้างแต่น้องตลอด ตอนเช้าจานกินข้าวกัน กินแล้วไม่ล้าง ผมก็ล้างให้ทุกวัน ผ้าผมก็ซักให้ทุกอาทิตย์ ทั้งบ้านอยู่กัน 5 คน ผมซักผ้าคนเดียว ตากผ้าคนเดียว ทั้ง ๆ ที่น้องนั่งเล่น นอนเล่นโทรศัพท์ ปล่อยให้ผมทำคนเดียว คือมันไม่ไหวแล้วอ่าครับ ผมเหนื่อยมาก ผมเรียนมา มีการบ้านก็เหนื่อยแล้ว ต้องมาทำงานบ้านอีก แทนที่จะมาช่วยกัน แต่ปล่อยให้ผมทำคนเดียว ตัวเองนั่งเล่นโทรศัพท์ ผมถามแม่นะว่า ทำไมผมทำคนเดียว น้องนั่งเล่น แม่ก็ชอบพูดแต่ว่า "น้องยังเล็กอยู่ หนูโตแล้ว ก็ทำไปสิ" คือเหตุผลของแม่หรอครับ ข้ออ้างที่ไม่อยากทำหรือป่าว ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วอ่ะครับ ครอบครัวผมชอบเข้าข้างแต่น้อง พอผมบอกน้อง แม่ก็ปกป้องน้องตลอด ทุกวันนี้ผมเหมือนไม่ใช่คนในครอบครัวเขาแล้ว ซื้อของมาให้แต่น้อง ลำเอียงก็ว่าได้ ผมเหนื่อยแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงแล้วอ่ะครับ จริง ๆ มีเยอะกว่านี้นะครับ แค่ว่ามันยาวมาก ก็เลยเอามาแค่นี้อ่ะครับ ช่วยผมหน่อยนะครับ ผมทนเห็นตัวเองเหนื่อย แต่ทุกคนสบายไม่ไหว คนอื่นสบาย แต่ผมต้องซักผ้าให้เขาทุกอาทิตย์ ผ้าเป็นร้อยตัว เสื้อผ้าผมมีอยู่ 10 กว่าตัว เสื้อผ้าเขา 80+ ผมต้องมาซักให้เขาอ่ะครับ ผมไม่ไหวแล้วจริง ๆ ครับ หรือว่าจะให้ผมปรับตัวตรงไหน ก็ได้นะครับ ผมจะได้นำไปปรับปรุงตัวเอง ช่วยผมหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ.