สืบเนื่องจากหัวข้อเลยนะคะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเราได้อ่านนิยายเรื่อง I Really Don’t Want to be Reborn จบแล้ว เป็นนิยายที่ดีมากๆ เรื่องหนึ่ง

เรื่องนี้ข้อมูลแน่น มีการดำเนินเรื่องช้าแต่สนุก อ่านแล้วไม่รู้สึกเบื่อเลย ไม่มีความรู้สึกในทำนองที่ว่าเมื่อไหร่มันจะผ่านจุดนี้ไปได้สักทีหรือเมื่อไหร่มันจะจบ มันมีแต่ความรู้สึกที่อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อการเติบโตและการตัดสินใจของแต่ละตัวละครจะพาเราไปสู้จุดจบแบบไหน มันเลยทำให้เราไม่อยากพลาดไปเลยสักจุดเดียวจึงต้องตั้งใจอ่านทุกบรรทัด​

ในระหว่างนั้นเราจะค่อยๆซึมซับนิสัยของแต่ละตัวละคร ได้เข้าใจถึงความเป็นมนุษย์ของแต่ละคน เราจะค่อยๆผูกพันและมีความรู้สึกร่วมไปกับตัวละคร เราจะมีตัวละครที่เราไบแอสให้เขายืนหนึ่งในใจ มีตัวละครที่เราไม่ชอบ มีตัวละครที่ชอบมากและชอบน้อยหน่อย เมื่อได้เผชิญ​สถานการณ์​ไปพร้อบกับตัวละคร เราจะรู้สึก สุข เศร้า โดดเดียว เจ็บปวด เกลียดชัง คับข้องใจ และอารมณ์อีก​มากมาย บางครั้งก็เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ บางครั้งก็ว่างเปล่า

เมื่อเราอ่านไปแล้วพบว่ามันเป็นสถานการณ์​ที่น่าสนใจเรามักจะคิดเสมอว่าแล้วถ้ามันต่างออกไปละมันจะเป็นยังไงถ้าการตัดสินใจ​ของตัวละครมันต่างออกไปสถานการณ์​ที่เป็นอยู่ควรจะออกมาในรูปแบบไหน เรามักจะช่วยหาทางออกให้กับตัวละครเสมอเพราะเราเองก็อยากให้บทสรุปของเรื่องราวนี้จบลงด้วยดี

ทีนี้มาในมุมของความรู้สึกส่วนตัวบ้างนะคะ

ตัวละครที่เราชอบมากที่สุดคือ เซียวหรงหยู ส่วนตัวเรามักจะชอบตัวละครนำหญิงคนแรกที่ปรากฏตัวในเรื่อง(ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน😂)​ แต่ต้องเป็นหญิงสาวที่นิสัยดี เวลาตัวละครปรากฏ​ตัวครั้งแรกเราไม่รู้หรอกว่าเขาจะมีนิสัยยังไงจนกว่าจะได้อ่านไปเรื่อยๆ แต่โดยปกติแล้วในนิยายหรือการ์ตูน​ทั่วๆไป คนเขียนก็มักจะทิ้งร่องรอยไว้เล็กๆ น้อยๆ ให้เราสังเกตเห็น​ว่าคนคนนี้พื้นฐานแล้วเขาเป็นคนดีหรือไม่ดี ตัวอย่างของเรา เซียวหรงหยูปรากฏ​ตัวมาครั้งแรกน้องเตือนตัวเอก (ขออภัยจริงๆค่ะ เราลำบากใจที่จะเรียกเขาว่าพระเอก😢) ​เรื่องการสูบบุหรี่​ นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขาสูบบุหรี่​และน่าจะเป็นระยะเริ่มสูบของเขาด้วยเพราะเห็นว่าเพิ่งจบม.ปลาย แน่นอนว่าทุกคนต้องถูกปลูกฝังมาว่าบุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพและมันจะทำร้ายร่างกายเมื่อเราไปยุ่งเกี่ยวกับมัน ​เซียวหรงหยูน้องเป็นห่วงน้องก็แค่เตือน นั่นเป็น common sense ทำให้เห็นว่าน้องเป็นเด็กสาวที่มีจิตใจดีไม่คิดร้ายต่อใคร แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้เราตกหลุมรักตัวละครนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ปรากฏ​ตัว ยิ่งอ่านไปเราก็ยิ่งชอบน้อง น่ารัก ดื้อรั้น เอาแต่ใจ แต่ก็มีความอ่อนโยน เราจะเอาใจช่วยตัวละครนี้เสมอ สุขไปกับน้อง เศร้าไปกับน้อง โกรธ เสียใจ และทรมาน เวลาอ่านเรามักจะรู้สึกว่าบางครั้งน้องถูกละเลย ด้วยบุคลิกของน้องและความมีพร้อม(ครอบครัวสมบูรณ์​แบบ)​มาตั้งแต่เกิดทำผู้คนมักจะมีความรู้สึกเห็นใจน้องน้อยกว่า ทั้งที่จริงๆ แล้วเรื่องของอารมณ์​ความรู้สึกส่วนตัวโดยเฉพาะ​ในเรื่องของความรักถ้าเราเจ็บปวดกับมันต่อให้มีพ่อแม่คอยประคับประคอง​ก็ไม่ได้หมายความว่าเราเจ็บปวดน้อยลง อย่างมากก็ทำได้แค่ฮึบเอาไว้เพื่อไม่ให้คนอื่นทุกข์ใจ และความรู้สึกเจ็บปวดทรมานที่น้องต้องแบกรับ​มีแค่คนในครอบครัวและคนใกล้ชิดที่คอยมองหาน้องอย่างห่วงใยเท่านั้นที่สามารถ​รับรู้และเข้าใจในความเจ็บปวดของน้องได้อย่างแท้จริง (ตัวเอกไม้รับรู้ อะไรเลยไม่เห็นใจน้องเลยแม่ตัวเอกก็ด้วย) นั่นเลยทำเรารู้สึกว่า เซียวหรงหยู เป็นตัวละครที่น่าสงสารที่สุดในเรื่อง แต่ถ้าในแง่ของเหตุการณ์​เลวร้ายต่างๆในเรื่อง ทุกคนน่าสงสารหมด โดยเฉพาะ นางเอกทั้งสองคนที่ต้องมาเจ็บปวดทั้งที่ไม่ได้เป็นคนเริ่ม น้องสองคนไม่ได้เดินเข้ามาในความสัมพันธ์​นี้ด้วยตัวเองแต่ต่างคนต่างถูกชักจูงเข้ามาในความสัมพันธ์​ที่ยุ่งเหยิง​โดยไม่รู้ตัว

เราเกลียดตัวเอกเรื่องนี้มาก ตั้งแต่ต้นจนจบ เกลียดมันทุกตอน สิ่งที่น่าชื่นชมของมันมีแค่อย่างเดียวคือเก่งในเรื่องธุรกิจเก่งในการบริหารคน

สุดท้ายนี้เราไม่ผิดหวังกับนิยายเรื่องนี้เลย มันเป็นตอนจบที่สมบูรณ์แบบ​ เพียงแต่ความคาดหวังของเราต่อตอนจบมันไม่ตรงกับบทสรุปของเรื่องราว