เราพยายามมากที่จะมีชีวิตต่อแต่ไม่มีอะไรเอื้ออำนวยให้เราสักอย่าง เราท้อทุกวันแต่เราก็กินยาต่อเนื่องไม่ขาด มันไม่ช่วยอะไรเลย ผู้ปกครองเรายังพูดใส่เราบ่อยๆว่าบางทีเราตัดสินใจอะไรบางอย่างก็เหมือนคนบ้า (เราเคยบอกหลายครั้งแล้วว่าไม่ชอบคำนี้แต่ผู้ปกครองเราก็ชอบเผลอพูดตอนเมา)

ฐานะทางบ้านเราบอกเลยว่ายากจน ทุกวันนี้ขนาดเงินจะซื้อของกินเล่นเราก็ไม่ซื้อเพราะคิดว่าช่วยที่บ้านประหยัด ถึงเราจะบอกตัวเองบ่อยๆว่าของกินเล่นมันไม่จำเป็นแต่เรารู้สึกเครียดทุกครั้งที่อยากกินอะไรคลายเครียดบ้างแต่มันไม่สามารถซื้อมากินได้

เราพยายามสร้างผลงานเป็นของตัวเองเผื่อจะมีอะไรยึดเหนี่ยวเราได้บ้าง เราแต่งนิยาย เวลามีคนมาคอมเม้นเกี่ยวกับนิยายเรา เรารู้สึกว่ามีหลายๆคนที่รออ่านนิยายที่เราเขียน ซึ่งการเขียนนิยายเพียงอย่างเดียวมันไม่พอ

ความรักจากที่บ้านไม่ช่วยอะไรเราเลย ที่จะพูดต่อไปนี้อาจจะดูใจร้ายไปหน่อย แต่ทุกวันนี้เรายังโทษคนที่บ้านเสมอมาว่าไม่ควรให้กำเนิดเรามาเลย เขาเคยบอกเราว่าที่มีลูกก็เพราะครอบครัวทั่วๆไปก็มีลูกเขาเลยมีบ้าง สิ่งที่เราเจอตั้งแต่เล็กจนอายุ10ขวบคือพ่อแม่ทุบตีกันจนหน้าเขียวหน้าซ้ำทุกวัน ถึงพวกเค้าจะไม่เคยทำร้ายเราแต่เราเป็นเด็กแล้วเห็นแบบนั้นมาตลอด มันค่อนข้างสะเทือนใจมาก

พอเขาหย่ากันตอน10ขวบ แม่เราก็ไปเป็นเมียน้อย เรารู้สึกครอบครัวเรามันบิดเบี้ยวไปหมด เงินไม่มีมากพอที่จะเลี้ยงลูกได้ ไม่มีความพร้อมในการเลี้ยงลูกเพราะขนาดความรักเขา2คน เขายังจัดการไม่ได้ ต้องมาทะเลาะกันต่อหน้าลูก แล้วแบบนี้เค้าจะให้ความรักลูกที่มากพอต่อการเลี้ยงเด็กคนนึงได้ไง

เราแค่อยากมีชีวิตที่ดี มันยากมากๆเลยใช่มั้ยคะ? เราแค่อยากกินของอร่อยๆ อยากซื้อหนังสือการ์ตูนมาอ่านเล่น อยากได้โทรศัพท์ดีๆสักเครื่องมาแต่งนิยาย มันมากเกินไปใช่มั้ยคะ? กว่าจะตายได้ มันทั้งทรมานและยากมาก ทำไมเราถึงจะต้องอยากตายด้วย แต่ชีวิตเราปัจจุบันก็ผ่านไปยากลำบาก อนาคตก็ไม่มีหวังว่าจะดีขึ้น ส่วนอดีตก็มีแต่บาดแผล เราเหนื่อยจริงๆค่ะ

จิตแพทย์ที่เราพบมาตลอด3ปีเป็นจิตแพทย์จากโรงพยาบาลรัฐ คนไข้เขาเยอะมากตอนตรวจเลยต้องรวดเร็ว เขาไม่เคยพูดอะไรเยียวยาเราเลย ถามแค่อาการและจัดยาให้แค่นั้น

จะตายก็ลำบาก มีชีวิตอยู่ก็ลำบาก เราตันไปหมดเลยค่ะตอนนี้