อยากได้กำลังใจคะ ท้อมากเลย
เราเป็นลูกคนเดียว เป็นเสาหลักของบ้าน ทำงานบริษัท พ่อป่วย หลังเรียนจบ เริ่มจากเบาหวานขึ้นตา เข้าออกโรงพยาบาลรักษาเป็นเวลา2ปี แต่ไม่ดีขึ้น ในระหว่างรักษาตาพ่อก็มีอาการโรคไตแทรก ต้องรักษาสองอย่างไปพร้อมกัน แม่เริ่มป่วยมีอาการเครียดจากการดูแลพ่อ พูดรู้เรื่องบางไม่รู้เรื่องบาง ต้องไปพบจิตแพทย์ ทุกครั้งที่เริ่มมีอาการเครียด เราเริ่มหยุดงานบ่อย ต้องพาพ่อและแม่ไปหาหมอ จนเริ่มมีการเตือนจากบริษัทว่า หยุดงานบ่อยเกินไป แล้วจะให้ทำยังไง พ่อแม่ก็ต้องดูแล งานก็ต้องทำเพื่อมาหาเลี้ยงปากท้อง ถ้าออกจากงาน เพื่อเลือกพ่อแม่ แล้วชีวิตจะเป็นไงต่อ ทุกวันนี้ต้องอาศัยรถเค้าพาพ่อแม่ไปหาหม่อ จ่ายค่าน้ำมันให้เค้าไป มีเงินแต่กลับไม่มีเวลา ได้น้อยใจทำไมถึงเป็นเรา ได้แต่คิดว่าคนอื่นลำบากกว่าเรายังอยู่ได้เลย เสียใจคะที่เรียนจบมาแต่ไม่ได้เดินตามความฝันที่วาดไว้ อยากมีบ้านใหม่ให้แม่ ไม่ต้องอยู่บ้านที่มีกำแพงบ้านเป็นตู้ไม้เก่าๆ อยากมีรถขับจะได้ไม่ค่อยอาศัยคนอื่นที่ต้องรอให้เค้าว่าง พร้อมกับคำพูดมากมาย อยากมีเงินเยอะๆโดยที่ไม่ไปขอยืมคนอื่นเวลาไม่มี แต่มันเป็นเพียงแค่ฝัน แค่ได้ดูแลพ่อแม่ก็นับว่าโชคดีแล้วได้แต่บอกตัวเอง ไม่มีใครเข้าใจเรานอกจากตัวเอง เหนื่อยท้อคะ บางเริ่มเบื่อจนคิดว่าระหว่าเรากับพ่อแม่ใครจะไปก่อนกัน ยอมรับว่าคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่คิดถ้าตายแล้วเราก็เป็นคนเห็นแก่ตัวคนนึง ถ้าตายแล้ว พ่อแม่อยู่กับใคร ใครจะดูแล เพื่อพ่อแม่เราก็ต้องอยู่ได้ เค้ายังเลี้ยงเราโตมาได้เลย จะกลัวอะไร